Categorie: blog

Een huis bouwen in eigen beheer, dat is een heel project. Dan ben je helemaal in je eentje verantwoordelijk voor coördinatie en aansturing van alle bouwers, voor de inkoop, voor de budgettering, veiligheid tijdens het verbouwen – enzovoort.

Chiel ter Laak durfde het aan en dat heeft erg goed uitgepakt.
Chiel heeft twee rechterhanden maar had nog geen ervaring met het bouwen van een huis. Dus zocht hij de juiste mensen om deze klus te klaren.

In dit gesprek vertelt hij over de beslissing om het écht te gaan doen, de manier waarop het ‘kernteam’ van bedrijven en zelfstandigen tot stand kwam, de praktische aanpak en over de manier van samenwerken.

Ook deelt hij zijn drie belangrijkste ‘lessons learned’ waar ieder die werkt met een team van eigenwijze professionals baat bij heeft.

Een gesprek over betekenis van vertrouwen, het belang van open en duidelijke communicatie en de kracht van ‘plezier in wat je doet’.

Podcast: Chiel ter Laak over het bouwen in eigen beheer.


Vieve ter Laak (coach, trainer en spreker over ‘Gedoe op de Werkvloer’ bij Heldere Zaken www.heldere-zaken.nl) in gesprek met Chiel ter Laak, Managing Director at VDL Enabling Transport Solutions en bouwer in eigen beheer.

Het kernteam van de bouw, van harte aanbevolen:
Jan Emmers, Emmers Timmerwerken 06 20454433
Marco van Stipdonk, Van Stipdonk Lijm- en Metselwerken 06 53368421
Richard Verduijn, Verduijn Bouwservice 06 52024016
Gebroeders de Boer, de Boer Loodgieters 040 206 3300
Koen Scheepens, Bouwmaterialen Leende 06 23178935
Joost de Vries, de Vries Grondwerken 06 53543782
Luuk Berting, Verhoeven verwarming 040 206 4111



Heldere Zaken
14 januari 2021

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

‘Kijk dan! Erg hè, hierin ben ik een tonnetje’

Wij, moeder en dochter, passen spijkerbroeken bij Levi’s. Het is vrijdagavond tijdens de eerste lockdown en het is stil in de winkel. Ik draai voor de spiegel. Zo’n high-waist is het kennelijk helemaal, maar getver, nee, ik vind het niks. M’n zwembandje moet erin, het zit te strak en ik lijk wel zwanger. Uit met dat ding.

‘Huhum – als er iemand hier een tonnetje is, ben ik het wel.’

Opeens staat de verkoopster naast me en ze is, hoe zal ik het zeggen… nou ja, inderdaad, een tonnetje. Een jaar of vijfentwintig, komt ongeveer tot mijn middel en ze is rond aan alle kanten. Een klein mooi rond tonnetje. Automatisch schiet ik in standje ‘nou, dat valt toch allemaal wel mee’ maar ik slik het in. Het valt niet te ontkennen, van ons drieën is zij verreweg het tonnerigst. Het verschil tussen haar en mij is zo groot dat ik met goed fatsoen mijn twijfels over mijn eigen lijf niet kan uitspreken.

‘Weet je,’ zegt ze ‘we zijn allemaal mooi zoals we zijn. Jij ook.’

‘Euhhh ja natuurlijk,’ stotter ik. ‘Ja maar vroeger was ik echt altijd héél dun (écht niet, van schrik ga ik overdrijven), maar nu ik wat ouder word enzo…. Het is gewoon even wennen die spekjes…’

Ik lach er schaapachtig bij. Ik ben in de war.

Dit is gek, ze gooit de gebruikelijke verhoudingen helemaal op z’n kop: Ik ben dubbel zo oud als zij, ik ben de klant en zij de verkoopster en vergeleken met haar – naar het westerse denken dan hè – heb ik veel meer de looks dan zij. Dat zijn drie redenen waarom mensen onbewust een ongelijkwaardige positie kiezen. En toch spreekt ze me toe als een moeder haar dochter.

‘Ja, ik herken het. Maar het is niet nodig. Het wordt tijd om dit allemaal achter ons te laten’.

Mijn dochter Lara en ik kijken elkaar wat aan. Wat bedoelt ze?

‘Hier trekken we een streep. Zie je ‘m?’ Met haar voet wijst ze een denkbeeldige lijn tussen twee pashokjes.

Ja…? (Nee – maar nu willen we het weten ook)

Ze gaat naast me staan, pakt mij hand en zegt: ‘We gaan dadelijk over de streep. Daar stopt het negatieve denken over ons lijf. Eenmaal over de streep accepteren we hoe we eruitzien en gaan we ervan genieten. Ben je klaar?’

‘Eeuuhh…ja?’

‘Nou, daar gaan we dan!’ En hand in hand zetten we een grote stap tussen de pashokjes.

‘Zo!’ zegt ze stralend. ‘Dat was niet moeilijk he!’

Nee, dat was niet moeilijk maar wel een hele ervaring. Geweldig, iemand die zo bewust gelijkwaardig communiceert en haar eigen boodschap verkondigt. En het lesje body positivity was mooi meegenomen. All bodies are good bodies!

We vertrokken met vijf broeken – voor mij met low-waist, voor Lara met high – en een dijk van een verhaal.

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Het zit er op! 2020 is een bekeken zaak.
Laten we eens terugkijken op een jaar vol stress en spanning en hoe we daar met z’n allen mee om zijn gegaan.

Bijzonder! Het jaar 2020 leek het jaar te worden van verbroedering en saamhorigheid. Maar nee, het werd het jaar van de levenslust! Onze onwrikbare ‘afspraak is afspraak’ lieten we los en we konden er nog mee leven ook.

Onderstaand vind je mijn gedachten over het afgelopen jaar op een rijtje.
Lees je mee? Benieuwd wat je er van vindt, of je het herkent, hoe je het zelf hebt ervaren.

Wat blijkt? Logica is geen keiharde voorwaarde voor heftige maatregelen. We sluiten de horeca, zetten mondkapjes op en houden de kinders thuis. En de tuincentra dan? De kerken? De demonstraties? Voorheen moesten het allemaal keihard onderbouwd zijn. Nu niet meer. Het is niet logisch, we mopperen, worden boos en dan… dan volgen we ze op.

Meestal dan. Ook met knoeperds van fouten kun je wegkomen. Knuffelen en zoenen in tijden van corona, het mag écht niet. Kun je een boete voor krijgen. Maar niets menselijks is ons vreemd en ook als je de regels zelf bedacht hebt kun je ze overtreden, sorry zeggen en doorgaan.

Want: Levenslust blijft leidend. Ons diepe verlangen naar plezier en verbinding met anderen valt niet te onderdrukken. Op een onbewaakt moment grijpt het zijn kans. Alle angstbeelden en donderpreken ten spijt.

En toch: Er gaat meer goed dan dat er fout gaat. De focus is altijd op wat er misgaat. ‘Wie houdt zich niet aan de regels? Asociaal! Het zijn idioten!’ Maar ondertussen doen verreweg de meeste mensen hun best om er wat van te maken, binnen de mogelijkheden en met zorg voor de ander. En dat is wat telt.

Maar help ons want: Perspectief is alles. In donkere tijden hebben we die stip op de horizon nodig, anders worden we opstandig en depressief. Dan gaan we allemaal winkelen, met z’n twintigen feesten onder een viaduct en die ene dubieuze huisarts retweeten die beweert dat corona een gewoon griepje is.

De aller-, állerbelangrijkste vraag in het leven is: WAT KAN WÉL? Beperkingen zijn er altijd, ook los van corona. Gezondheid, geld, regie over je omstandigheden….  Als het even niet gaat zoals je wilt, neem dan wat afstand van de situatie en bekijk het van een andere kant. Zoek naar mogelijkheden en wees niet roomser dan de paus. Daar komen verrassende dingen uit.

Een pandemie, het leidt zomaar tot veel gedoe.

Laten we hopen op een jaar waarin levenslust weer leidend mag zijn, er meer goed gaat dan fout, we een mooi perspectief houden en zien wat een oneindige mogelijkheden we hebben. Oók als er beperkingen zijn.

Ik wens jou en al je naasten een heerlijk gelukkig, succesvol en gezond jaar.

Op veel levenslust, ook in 2021!❤

Vieve

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Waarom voel je je lekker als je hard gewerkt heb en ben je ontevreden als het minder gaat? Waarom is ‘goed’ niet goed genoeg en streef je altijd naar het allerbeste? Waar komt dat godvergeten uitstelgedrag eigenlijk vandaan? En nog zoiets: waarom zeg je altijd “nee hoor, alles prima” – ook als het helemaal niet zo lekker gaat? 

Tien tegen één dat het gewoontes zijn die je vroeger thuis opgepikt hebt. Omdat je ouders het al zo deden – “alles voor de zaak, de rest past zich maar aan”, of omdat je er een goedkeurende blik of een compliment voor kreeg. Of, wat meer verbloemt, omdat ze dan minder op jou letten en alle aandacht naar je zus ging. Zo leerde je wat er van je verwacht werd of hoe je het best uit de verf kwam. Superhandig, dit soort strategieën. 

Helaas willen die ooit-zo-handige-aangeleerde patronen je nog wel eens in de weg zitten. Een gewoonte van toen wordt in de loop der jaren een bevel: Het moet zó en niet anders, want alleen dan is het goed genoeg. Het is jouw persoonlijke commandotraining. Een opjager van jewelste en je voelt ‘m elke dag. De vraag is: Hoe kom je er van af? 

In zo’n gesprek met een van mijn klanten vertelde ze hoe zij haar ‘commando’s’ had geleerd en hoe het verder ging. Het raakte me. Van de vertelster mag ik het ook met jullie delen. 

HET LEVEN IS EEN LACHERTJE

Haar moeder had haar leven lang keihard gewerkt. Niet lullen maar poetsen. Voor iedereen klaarstaan – wat ze zelf wilde was van minder belang. Wat wél telde waren haar dochter en diens kleine kind. Voor hen was ze een veilige haven. Samen, warm, gezellig. Met z’n drieën konden ze de wereld aan. Tot de rampspoed kwam. Zes jaar geleden – ze was nog geen zestig – werd ze ziek en al heel snel overleed ze.   

Dochter volgt nu een Heldere Zakentraject. Ze wil onderzoeken hoe het komt dat ze altijd álles geeft in haar werk. Hart en ziel, bakken met energie, enorme betrokkenheid. Tot voor een paar jaar gaf dat harde werken een hoop voldoening, maar tegenwoordig is de balans helemaal zoek. Ze probeert het wel: doorzetten, schouders eronder, positief blijven, maar ze is zo moe. Telkens spoken er zinnetjes als ‘mag ik hier weg?’ door haar hoofd.

En dat kan niet, want ze wil niet weg. Niet écht. Deze baan geeft zekerheid, goed inkomen, leuke collega’s, het is allemaal prima geregeld. Weggaan zou gekkigheid zijn. Maar zo kan het ook niet doorgaan, dat is wel duidelijk. Dus hoe dan? Hoe doe je dat, een beetje minder hard werken als je dat nooit geleerd hebt?

‘Zei ze nog iets zo aan het eind? Had ze nog een boodschap?’
‘Ja… vlak voordat ze stierf, zei ze tegen me: “Meidje, het leven is een lachertje.”’
‘Oh echt? Goh…’
‘Ja hè. Ons mam was een wijs mens.’
‘En wat wilde ze ermee zeggen?’
‘Volgens mij bedoelde ze dat je druk maken over van alles en nog wat weinig zin heeft. Je hebt zo veel dingen niet in de hand. Alleen jezelf…’

Kippenvel krijg ik hiervan. Haar moeder heeft het gezien, dat harde werken van haar dochter. En ook dat ze werkt met dezelfde toewijding als zij. En moeder weet uit ervaring dat het niet helpt, dat het haar uiteindelijk niet gelukkiger zal maken. En zo gaf ze haar, op het randje van haar leven, nog permissie om het anders te doen. 

Ontroerend mooi toch.

De kerstdagen zijn een uitgelezen moment om over dit soort gewoontes na te denken. Maar misschien nog beter: deze dagen zijn óók een fantastische kans om even niet na te denken. Gewoon te zijn. Even die ratelmachine uit. Naar de kerstballen en de herdertjes staren. Ultiem gedoe-loos zijn. Dat wens ik je toe.

Voor jullie allemaal hele gezellige dagen en een gezond 2021. Tot snel!

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Je rolt erin. Je pakt je kansen en voor je het weet ben je manager. Je wordt verliefd op een ondernemer en krijgt de zaak erbij. Je studeert cum laude af en de volgende stap is CEO van een startup met investeerders. Hoe het ook gaat: ‘opeens’ zijn er mensen die jij betaalt om werk voor je te doen. En ben jij de baas. Dus jij moet aansturen, begrenzen, aanspreken, bijsturen. Maar hoe dan? ‘De baas spelen’ zit helemaal niet in je aard.
 
Hard werken zit wel in je aard. Héél hard werken ook – whatever it takes. Risico’s nemen? Oh ja. Ondernemen is spannend, kost soms je nachtrust maar de vrijheid is het absoluut waard. Je zou niet anders willen. Grenzen opzoeken? Durf jij. Veel en grote verantwoordelijkheden dragen? Jazeker, tuurlijk. Staan voor je principes, moeilijke keuzes maken, weten dat er op je gelet wordt? Ja, het is niet altijd leuk maar je doet het gewoon. Dat zit allemaal wél in je aard.
 
Maar personeel, dat is andere koek. Dat is een pain in the ass. Nee – nou doe je ze tekort. Want jouw medewerkers, echt, je zou nérgens zijn zonder hen. Samen zet je je schouders eronder. Ze nemen een deel van jouw zorg over (oh, godzijdank), zijn nooit te beroerd om bij te springen als het nodig is en balen met je mee als het anders loopt dan gehoopt. Het bedrijf bloeit en dat is dankzij hen. Je ziet het zo: het is niet alleen jouw tent maar evengoed die van hen. Gevoelsmatig dan.En je weet dat zij dat ook zo zien. Jullie staan naast elkaar, met dezelfde belangen en dragen samen de last. Dat voelt goed.
 
En daar komt de afhankelijkheid de werkrelatie binnen. Want je hebt deze mensen nodig om het werk te verzetten, ze zijn niet zomaar vervangbaar. ‘Tevreden medewerkers’- het wordt een doel op zich. Het voelt alsof ze van levensbelang zijn voor de organisatie. En dus geef je een goed salaris, veel vrijheden (je hoort jezelf dingen zeggen als “regel het maar, doe maar wat jij denkt dat goed is”) en een bak erkenning en vertrouwen. Soms meer dan je eigenlijk zou willen, want terugkomen op vrijheden en vertrouwen dat je eerder gaf, dat is haast niet te doen.   
 
Je neiging om het goed te doen voor anderen zit je in de weg. Dan gaan de verhoudingen schuiven en ontstaat dit beeld:

Zie je de scheve verhoudingen? Die ontstaan wanneer de leidinggevende zich teveel richt op een goede relatie met de medewerker. Hij schikt zich, cijfert zich weg en spreekt zijn irritaties niet uit. De medewerker denkt dat alles koek & ei is; hij voelt zich gezien (heerlijk!) en gebruikt de vrijheid om het werk naar eigen inzicht te doen. Dat gaat lang goed. Tot de bom barst, vaak om een futiliteit. Wat volgt is drama en gedoe: miskenning, ruzie, toestanden.

Eén blik op die tekening en je weet dat dit gaat niet vliegen. Een leidinggevende die zich afhankelijk maakt van de medewerker om spanning en conflicten uit de weg te gaan, krijgt precies wat hij probeert te vermijden: Gedoe. De inzet is ‘wie is hier nou eigenlijk de baas?’.

Wat veel leidinggevenden tegenhoudt om een heldere positie te nemen is dat ze ooit, vroeger, hebben geleerd dat ze vriendelijk en voorkomend moeten zijn. Dat ‘jezelf wegcijferen’ een deugd is. Dat het niet netjes is om te zeggen waar het op staat. Daar heb je een soort van commandotraining op gehad en dat doe je dus nog steeds.

Maar als leidinggevende of als manager bén je de baas. Je hébt die rol. En die wil je ook! Want wie anders heeft die krachtige visie én weet wat je daarvoor gaat doen? Wie anders inspireert je mensen? Wie ziet de kansen en blijft optimistisch? Jij toch! Dus neem die positie en doe het met overtuiging.

Helder leiderschap geeft rust voor jou en voor je mensen. Je bent dan je eigen gezellige zelf én je geeft structuur door focus op je doel (en niet op het gedoe) en duidelijke verantwoordelijkheden. Daarbij maak je van je hart geen moordkuil. Dat geeft vertrouwen aan je medewerkers zodat ze lekker kunnen werken. Helder leiderschap betekent betere relaties, meer werkplezier en goede resultaten.

Denk je nou ‘Goed verhaal, Vieve, maar dit is gemakkelijker gezegd dan gedaan’? Kies je onwillekeurig toch voor de zachte aanpak en verhullende taal? Ben je tot laat in de avond bezig met zaken die je medewerker heeft laten liggen? Herkenbaar. Vast ingesleten gewoontes zijn niet altijd gemakkelijk te doorbreken. Dan is het fijn om samen te onderzoeken hoe het anders kan. 

Uitzoeken hoe jij kunt werken op jouw voorwaarden, zonder de relatie met de ander op het spel te zetten? Benieuwd hoe dat kan? Bel 06 52 372 572 of reageer op deze mail en ik vertel je er meer over.

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

In de gesprekken over Trumpjes in organisaties valt het woord ‘narcist’ regelmatig. Dat lijkt logisch, want als je de kenmerken van een narcistische persoonlijkheid googled, kun je er zo een boel afvinken. Daarbij bekt het lekker en snapt iedereen dat je het zwaar hebt. Want met een narcist valt niet mee te werken, toch? Die heeft de focus op eigen gewin, smijt goedbedoelde feedback terug in jouw gezicht en heeft sowieso geen geweten.

Toch ligt het allemaal niet zo eenvoudig. Trump-achtige trekjes zijn er allerlei gradaties. Waar houdt gezonde zelfliefde op en begint het gekke gedrag? En aan wie is het om dat te bepalen? Het is een hartstikke subjectief, glibberig pad. En er is nog een reden om jouw Trump-type niet meteen tot een doorgewinterd narcist uit te roepen: het ene gedrag versterkt het andere. 

Wat doe jij zélf om die Trump in het zadel te zetten en ‘m daar te houden? En wat maakt jou zo gevoelig voor zijn of haar acties? 
De drie belangrijkste oorzaken op een rijtje.

1. Onvoldoende helderheid 
Wie is waarvoor verantwoordelijk, wie hakt welke knoop door, wie wordt waarbij betrokken? In veel samenwerkingen is dat niet goed afgesproken. Want het ‘loopt toch best lekker’, het ‘is zo gegroeid’, ‘iedereen bedoelt het toch goed’? Ja, dat klopt – totdat er er gedoe ontstaat.
Zoals een bedrijfseigenaar tegen me zei: “Als ik iets geleerd heb van dit gedoe, dan is het dat zachte heelmeesters stinkende wonden maken”. Maak dus goede afspraken, vooraf en óók als het evident lijkt. Daarmee kun je Trumpachtige gedragingen voorkomen.

2. Conflictvermijdend gedrag
Jong (niet) geleerd is oud (niet) gedaan. Als je als kind niet geleerd hebt om – ongedwongen, vanzelfsprekend – je grenzen aan te geven, gaat je dat ook als je volwassen bent niet gemakkelijk af.
En er zijn zelfs situaties waarin je zelfs niet precies weet waar je grens ligt. Ga je mopperen en klagen? Dan weet je dat de grens overschreden is en is het zaak om in actie te komen. Doe iets. Want doe je niets, dan geeft je de Trump weer meer ruimte.

3. Onzekerheid: jezelf wegcijferen of overschreeuwen
Onzekerheid is een bitch en jouw Trumpje weet je precies daar te treffen. Die kwetsbaarheid wil je kost wat kost vermijden. Urenlang denk je na over de Trump – wat wil hij, wat denkt hij, hoe zou hij reageren als… – en zoek je manieren daarbij aan te sluiten. Je cijfert jezelf weg.
Of je kiest de andere optie: de vlucht naar voren. Dan doe je je groter, belangrijker, slimmer voor dan je je eigenlijk voelt. Ook daarmee bevestig je je eigen onzekerheid: een vicieuze cirkel.

Zie je hoe je zelf – onbedoeld en onbewust – de Trump in het zadel helpt? Het goede nieuws is: aan al deze punten valt te werken. Dus heb je last van een Trump-achtige type in jouw organisatie, gebruik dat gevoel om er zelf beter van te worden. Je hebt ideaal oefenmateriaal in handen!

Ik maak wel een kanttekening: “Van sommige dingen kan ik nog steeds niet geloven dat ze echt gebeurden!” En “ik kan mijn geluk niet in de handen van een ander leggen, dat gaat gewoon niet”. Uitspraken van iemand die uiteindelijk koos voor een andere baan. Want als het echt niet te doen is, is vertrekken altijd een optie. Leer, probeer, neem je invloed en geef tegengas, maar laat je niet kapot maken.

Herken je dit in jouw organisatie, in je eigen professionele leven of bij één van de medewerkers, laten we het er dan eens over hebben. Je kunt me bereiken via info@heldere-zaken of bel me op 06 52 372 572.

Met groet,
Vieve

NB
De term ‘Narcistische persoonlijkheid’ komt uit de DSM-5, het handboek voor diagnostisch en statistisch handboek voor psychiatrische aandoeningen. Ik ben geen psychiater en kan geen persoonlijkheidsstoornissen vaststellen. Daarom vermijd ik de aanduiding ‘narcist’.

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Laten we het eens hebben over de ‘Trumpjes’ onder ons en hoe je daar mee om gaat. Denk aan je collega die bij doorvragen direct agressief in de verdediging schiet. Of je leidinggevende die jouw voorstel geïrriteerd van tafel veegt – maar positief reageert als een ander hetzelfde plan voorlegt. Of de medewerker die zanikt over de ander, maar ondertussen zelf de sfeer enorm negatief beïnvloedt.

 Je hebt vast al iemand in gedachten nu. En zo niet: De echte Trump is een mooi (extreem) voorbeeld van psychologische ongeletterdheid. Omdat het zo lekker actueel is, plaatste ik een berichtje op LinkedIn waarin ik de link legde. Met als uitsmijter: psychologische ongeletterdheid is overal. Ook in jouw organisatie.

En zo kwam ik in gesprek met mensen die de pech hebben dat ze een Trump-achtige collega of leidinggevende hebben. En ik vroeg hen het hemd van het lijf. Wat is hun ervaring, wat kun je doen, wat moet je zeker niet doen in de omgang met zo’n Trump? 

Het waren enerverende gesprekken over het samenwerken met een Trump. M’n gesprekspartners voelden zich in hun hemd gezet, niet gesteund door hun leidinggevende (of juist wel, maar dan hielp dat ook niet) en hun integriteit en goede intenties werden ernstig in twijfel getrokken. Korte lontjes, lange tenen. Moeilijk!

Voor je het weet ga je meedoen in al het gedoe van de Trump en wordt het van kwaad tot erger. Elke situatie is anders. Toch waren er een paar aanbevelingen die in elk gesprek terugkwamen. 

Dit zijn de belangrijkste lessons learned, rechtstreeks uit de praktijk.

1. Ga niet in je eentje met de Trump in gesprek maar vraag er iemand bij, bij voorkeur een collega die wat minder heftige emoties oproept bij de Trump. Zijn of haar aanwezigheid zal ervoor zorgen dat de felheid van het gesprek wat afneemt én je hebt een getuige van alles wat is besproken en de toon waarop dat ging. (Bonustip: maak een verslagje van zo’n gesprek en laat dit ook door je getuige onderschrijven. Zo voorkom je misinterpretaties en verdraaiingen. In de beeldspraak van een van m’n gesprekspartners: “We spraken af dat we een appeltaart gingen bakken, maar achteraf hield de Trump vol dat we een Indische Rijsttafel zouden maken”).

2. Focus op je eigen waarden in plaats van op al het gedoe van de Trump. Gedoe heeft als eigenschap dat het alle aandacht en energie naar zich toe zuigt. Ga er niet in mee. Realiseer je (opnieuw) hoe jij wilt werken, hoe jij bekend wilt staan in je organisatie en ben daar helder over. Ben jij van de transparantie? Van het teamwork? Van de heldere processen? Van de gelijkwaardigheid? Gebruik die waarden als kompas voor je reacties en benoem ze in gesprekken. Ze zullen ervoor zorgen dat je je rug recht kunt houden, ook als het niet gemakkelijk is. 

3. Laat je niet kapot maken. Komt het zover dat de Trump je leven en je werk bepaalt? Ben je boos, gefrustreerd, slaap je slecht, kun je nergens anders aan denken? Of het nou een teamissue is of een persoonlijke strijd tussen jou en de Trump: Zoek hulp. Ga naar een vertrouwenspersoon.
Wil je dat niet? Of ben je ervan overtuigd dat deze situatie niet zal veranderen? Realiseer je dan dat vertrekken altijd een optie is. Nee, je hebt het niet verdiend en nee, het is ook niet eerlijk. Maar dit is toch ook geen doen? En onthoud: je hebt niet verloren. Je bent trouw gebleven aan jezelf door jouw waarden in het leven als kompas te nemen. Als je niet (meer) bij de organisatie past – dan is dat wat het is. En ga je jouw mooie kwaliteiten ergens anders inzetten. 

Let wel: Gedoe doe je nooit in je eentje, het is altijd een wisselwerking. Dat geldt voor de Trump, maar net zo goed voor degene die met hem of haar te maken heeft – voor jou dus ook. 

Goed kunnen reflecteren op je eigen communicatie en gedrag is goud waard. Hoe beter je kunt reflecteren op eigen en andermans gedrag en communicatie, hoe beter je de relatie met anderen kunt opbouwen en onderhouden. Zodat je lekker kunt samenwerken, met minder ergernissen, frustraties en gedoe. 

Herken je dit in jouw organisatie, in je eigen professionele leven of bij één van de medewerkers, laten we het er dan eens over hebben. Je kunt me bereiken via info@heldere-zaken of bel me op 06 52 372 572.

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Zwart-wit denken. Bot zijn. Reacties die buiten proportie zijn. Alles en overal willen controleren. De oorzaak van problemen buiten jezelf leggen. Kritische vragen uitleggen als wantrouwen. De eigen werkelijkheid zien als dé enige waarheid – allemaal voorbeelden van een soort van ‘psychologische ongeletterdheid’. 

Psychologisch ongeletterd. Dat ben je als je je emoties niet kunt herkennen, benutten, begrijpen en reguleren.

Mensen die niet zo goed op hun eigen gedrag kunnen reflecteren, ‘zijn’ hun gevoel in plaats van dat ze hun gevoel ‘hebben’. En vervolgens blijven ze daarin hangen. Ze zijn afstandelijk – ze voelen weinig – of juist erg emotioneel. In dat laatste geval kunnen ze ontploffen van woede of enorm gekwetst zijn en dragen deze emoties lang met zich mee. En dat is vaak de oorzaak van gedoe en spanningen op de werkvloer. Het punt is: ze hebben het vaak zelf niet zo in de gaten, ze weten niet beter.

(Oeh! Even tussen jou en mij: de eerste dertig jaar van mijn leven, en ook nog wel langer, was ik behoorlijk psychologisch ongeletterd. Ik kon vreselijk boos-beledigd-teleurgesteld zijn en dat maanden volhouden. Zonder dat ik mijn eigen aandeel zag.)

‘Psychologisch ongeletterden’ kom je overal tegen. Mannen en vrouwen in alle leeftijden. Introvert en extravert. Vriendelijk en onvriendelijk. Succesvol of juist niet. En opleidingsniveau heeft er ook niks mee te maken.

Goed kunnen reflecteren is goud waard
Hoe beter je kunt reflecteren op eigen en andermans gedrag en communicatie, hoe beter je de relatie met anderen kunt opbouwen en onderhouden. Zo vergroot je je kans op sociaal en maatschappelijk succes.

Dát is de kern van het werk van Heldere Zaken.

Half Nederland is psychologisch ongeletterd. 
Mocht je jezelf – of een ander – herkennen, realiseer je dan dat zo’n beetje half Nederland onder deze definitie valt. Kijk maar eens naar de felheid en agressieve toon van de corona-discussies. Need I say more? 

Psychologische ongeletterdheid is geen schande. Helemaal niet! Maar het is niet handig en ook niet nodig. Je kunt het leren. Daarna beweeg je gemakkelijker door je werk en je leven. Met minder ergernissen, frustraties en gedoe. 

Dus als je het herkent, in je eigen professionele leven of bij één van de medewerkers, laten we het er dan eens over hebben. Coronaproof natuurlijk. Bel me op 06 52 372 572.

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Een leven lang keihard gewerkt. Niet lullen maar poetsen. Voor ieder klaarstaan, wat ze zelf wilde was van minder belang. Een veilige haven zijn voor haar dochter en diens kleine kind. Samen, warm, gezellig. Met z’n drieën konden ze de wereld aan.

Zes jaar geleden – ze was nog geen zestig – werd ze ziek en al snel overleed ze.  

De dochter volgt een Heldere Zakentraject omdat ze álles geeft in haar werk. Dat gaf altijd een hoop voldoening, maar tegenwoordig is de balans weg. Ze probeert het wel, doorzetten enzo, maar ze is zo moe. Ze denkt telkens zinnetjes als ‘mag ik hier weg?’. Zo kan het niet doorgaan, dat voelt ze ook wel. Maar hoe doe je dat, een beetje minder hard werken als je dat nooit geleerd hebt?

‘Zei ze nog iets zo aan het eind? Had ze nog een boodschap?’

‘Ja. Vlak voordat ze stierf, zei ze tegen me: “Meidje, het leven is een lachertje.”’

‘Oh echt? Jee… wat bijzonder.’

‘Ja hè. Ons mam was een wijs mens.’

‘Weet je wat ze precies bedoelde?’

‘Volgens mij bedoelde ze dat je druk maken over van alles en nog wat weinig zin heeft. Je hebt zo veel dingen niet in de hand. Alleen jezelf…’

Dat keihard werken gaat haast automatisch. Ze werkt met dezelfde toewijding als haar moeder haar voorgedaan heeft. Wat is het een wonder dat haar moeder haar ook permissie heeft gegeven om het anders te doen.

Ontroerend mooi toch.

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Ken je de Dramadriehoek? Het is een eenvoudig schema met de patronen van inefficiënte communicatie. Je ziet in één klap hoe spanning ontstaat tussen mensen. Dat zit ‘m in ongelijkwaardigheid. Iemand voelt zich beter of juist minder dan de ander. Dat, in combinatie met een – vaak onbewuste – verborgen boodschap, maakt dat er spanningen en gedoe ontstaat.

Nobelprijs voor de Vrede
Degene die de Dramadriehoek ontwikkelde, dr. Stephen Karpman, verdient wat mij betreft de Nobelprijs voor de Vrede. Omdat kennis van de ‘dynamiek van gedoe’ zoveel conflicten, irritaties en verdriet scheelt. Het leert je wat je zelf doet in het gedoe. En als je dat begrijpt, ontdek je de opties om het te stoppen of te voorkomen.

En als dat niet lukt: Nobelprijs voor de Geneeskunde
Oh hij is al vergeven, de Nobelprijs voor de Vrede? Dan nomineer ik dr. Karpman met evenveel plezier voor de Nobelprijs voor de Geneeskunde. Omdat je minder fysieke klachten hebt als je minder piekert, zorgen maakt, doem denkt. Langdurige stress gaat in je lijf zitten: hoofdpijn, rugpijn, buikpijn, slecht slapen… – afijn. You know.

Dr. Karpman en ik, mei 2014

Kortom: Karpman verdient die prijs. En dat meen ik uit de grond van mijn hart. Het snappen van de dynamiek van gedoe maakt mijn leven stukken prettiger. En als je wilt, het jouwe ook.

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]