Ze staat te trillen, zo boos is ze. Op mij! Het overvalt me gigantisch – WTF?? – en ik moet alle zeilen bijzetten om een klein beetje normaal gesprek te krijgen met deze vrouw. Lukt niet. Sjeezes, wat gebeurt hier?? Ik krijg grote verwijten – die niet kloppen, hoe verzint ze het?? – maar wat ik ook zeg, ze gelooft me niet. Het is één groot misverstand maar ze is heilig overtuigd van haar gelijk. Ik kom er niet tussen.

Zoveel onredelijkheid is moeilijk te handlen. Zelfs als je ervoor doorgestudeerd hebt, zoals ik.

Na een tijd gif spuien lijkt ze iets gekalmeerd. Kennelijk vindt ze het zelf ook niet helemaal kloppen want ze zegt ‘ik ben introvert’ op een toon van ‘ik kan er ook niks aan doen’. En ze komt met uitleg: ‘ik ben introvert dus ik wil niet communiceren. Dan pas ik me aan. Maar als het emmertje vol is, dan loopt het over’.

Aha. Helder betoog. Ik snap het.

Sterker nog: ik stond vroeger in haar schoenen. Alleen noemde ik het niet ‘introvert’ maar gewoon wat het was: superbang voor confrontatie. Ik heb in m’n jonge jaren niet geleerd om voor mezelf op te komen en grenzen te stellen. Aanpassen werd de beste tactiek. Dus ik weet hoe het werkt: van al dat aanpassen en oppotten word je steeds bozer. Woedend! Op een gegeven moment ben je dan ready to explode.

Het is als een groeiend puistje: ooit komt -ie.

Maar al mijn begrip ten spijt: nu ik was ook kwaad. Kan je duizend keer goed zijn in gedoe, zoveel bagger over me heen, daar kan ik ook niet tegen. Ik had een paar dagen(!) nodig om bij te komen.

Inmiddels kan ik weer verstandige dingen denken. Zoals:

“Beste mevrouw, ‘zo ben ik nou eenmaal’ is nooit een excuus. Als je wéét wat er scheelt – bang / introvert / pleaser / onzeker, hoe je het ook noemt – ga er dan mee aan de slag. Neem je verantwoordelijkheid, regel je gedoe. Nee, dat is niet gemakkelijk. Het is zelfs helemaal niet leuk. En toch moet het. Omdat

  • het écht niet OK is om jouw rotzooi bij een ander op de stoep te dumpen – omdat ‘jouw emmertje vol is’
  • je deze akelige manier van omgaan met de moeilijke dingen van het leven doorgeeft aan je kinderen. Gun hen een gezondere, minder stressvolle manier.
  • maar vooral: omdat het leven er zoveel gemakkelijker en leuker van wordt.”

(Heb ik niet tegen haar gezegd he, dit bovenstaande. Kijk wel uit.)

Herkenbaar?

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Ken je de Dramadriehoek? Het is een eenvoudig schema met de patronen van inefficiënte communicatie. Je ziet in één klap hoe spanning ontstaat tussen mensen. Dat zit ‘m in ongelijkwaardigheid. Iemand voelt zich beter of juist minder dan de ander. Dat, in combinatie met een – vaak onbewuste – verborgen boodschap, maakt dat er spanningen en gedoe ontstaat.

Nobelprijs voor de Vrede
Degene die de Dramadriehoek ontwikkelde, dr. Stephen Karpman, verdient wat mij betreft de Nobelprijs voor de Vrede. Omdat kennis van de ‘dynamiek van gedoe’ zoveel conflicten, irritaties en verdriet scheelt. Het leert je wat je zelf doet in het gedoe. En als je dat begrijpt, ontdek je de opties om het te stoppen of te voorkomen.

En als dat niet lukt: Nobelprijs voor de Geneeskunde
Oh hij is al vergeven, de Nobelprijs voor de Vrede? Dan nomineer ik dr. Karpman met evenveel plezier voor de Nobelprijs voor de Geneeskunde. Omdat je minder fysieke klachten hebt als je minder piekert, zorgen maakt, doem denkt. Langdurige stress gaat in je lijf zitten: hoofdpijn, rugpijn, buikpijn, slecht slapen… – afijn. You know.

Dr. Karpman en ik, mei 2014

Kortom: Karpman verdient die prijs. En dat meen ik uit de grond van mijn hart. Het snappen van de dynamiek van gedoe maakt mijn leven stukken prettiger. En als je wilt, het jouwe ook.

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Die ene ranzig mossel, die heb ik in m’n mond
En ik heb al gebeten
Oh wat goor dit. Afgrijselijk
Een servet! Nee, nergens een servet
Ik zit in een hoekje. Ik kan er niet uit!
En we zitten hier met z’n elven!

Maar hé!
Al zat ik hier met Willem Alexander!
Weg met dat ding!
Ik spuug die smerige mossel zo terug op mijn bord.

“Sorry mensen, dit was even nodig.
Foute mossel ja.
Excuus. Pardon.
Nee hoor het gaat wel.
Sorry sorry
Kan gebeuren
Eten jullie maar lekker verder  
Ik ga even servetjes halen”.

HAHAHAHA IN MY DREAMS!

Want zo ging het in het echt:

– let op: stalen gezicht –

OOOH HELP GATVERDAMME NEE
Ranzig ranzig –
gatverdamme die mossel! Niet goed! Waaah
HIJ MOET WEG
Servet?!
Shit nergens servet
Waar is mijn tas –  mijn tas – geen tas
Bord?! Nee! Al die mensen! Gaat niet
In mijn handen dan?  

Oh my
Dan slik ik m wel door
Ja ik slik
Weg is ie

Oh nee.
Dit is niet goed.

Voedselvergifting. 
Zo ontzettend ziek. Het duurde drie dagen voor ik weer een beetje kon eten.

En waarom? Ik wil niet de dombo zijn. Ik schaam me zo. Ik wil niet opvallen, zeker niet met zoiets smerigs. Dan verliezen zij hun eetlust. En de gastheer voelt zich rot. Wil ik ook niet. Ik heb zelfs achteraf gezegd dat het kwam van het eitje op zondagochtend.

Ik weet ook wel dat het stom is. Maar ik heb op dat moment geen andere keuze. Ik doe gewoon alsof het niet gebeurd. Glimlachen. Frietje eten. Doorgaan.
All well here, niks aan de hand.

En achteraf kan ik me wel voor mijn kop slaan.

***

Dit is niet mijn verhaal, maar het verhaal van mijn buurvrouw. Ik sprak haar over de heg. “Hee! Ben je afgevallen?” en toen vertelde ze dit. En ik herken het! Had mij ook kunnen overkomen. 
Sterker, zoiets is me ooit overkomen. Met een lepel wasabi. Ik dacht serieus dat ik er in blééf – mensen, bel 112 – maar bleef stoïcijns zitten.
Nee hoor niks aan de hand hier.

Waarom doet ze dit?
Ik heb het mijn buuv gevraagd. Welke gedachten gingen er door haar hoofd? Ze vertelt over eerdere ervaringen. Over sterk zijn en niet laten merken wat ze echt voelt. Het automatisme om ‘de ander’ belangrijker te maken dan zichzelf. Over zorgen dat de ander zich goed voelt. En dat er op het moment van die ranzige mossel geen andere keuze in haar opkwam dan ter plekke onzichtbaar worden.

Het programma ‘Je bent goed genoeg als….’
Mijn buurvrouw is – net als veel anderen – goed geprogrammeerd om ongemak voor zichzelf te houden. Om anderen niet lastig te vallen. Dit programma heet: Ik ben pas goed genoeg als de ander zich goed voelt.

Veel mensen hebben zo’n programma. Ergens in je kinderjaren pik je op dat je niet vanzelf ‘goed genoeg’ bent, maar dat daar een voorwaarde aan is verbonden. Je moet iets DOEN of iets LATEN om goed genoeg te zijn. Je leert dat zo goed – in de loop van je leven komen andere opties niet eens meer in je hoofd op of lijken wel heel egoïstisch.

En achteraf denk je: ‘Ik had gewoon dit en dit….’
Maar eigenlijk, deep down, weet je ook wel dat je dat niet zou doen. Te moeilijk. Te spannend. Dan maar liever slikken, eventueel zelfs een hele gore mossel.

Herkenbaar?
Dan weet je hoe dwingend zo’n programma kan zijn. Weet ik ook.

Hoe kom je er van af?
Gewoon rationeel besluiten ‘vanaf nu doe ik het anders’ werkt niet – anders was je er al lang vanaf, toch? Dus het moet anders. Maar hoe? Waar moet je beginnen?

Ik weet waar je kunt beginnen
Ieder heeft een eigen persoonlijk patroon waarlangs zijn of haar programma verloopt. Daar begint het: herken jouw automatisch programma, word je bewust van het patroon van jouw inefficiënte communicatie. Daarvoor hoef je niet allerlei oud zeer op te rakelen – het patroon zit ook in kwesties die je vandaag dwarszitten.

Vervolgens gaan we op zoek naar wat je wél zou willen. We volgen daarbij de stappen van de Heldere Driehoek. Zo omzeil je je automatische keuzes en ontdek je hoe het anders kan: minder afhankelijk, met focus op wat je wél wilt en wat bij jou past.

Ook voor jou het proberen waard?
De Heldere Driehoek biedt nieuwe opties voor moeilijke en spannende situaties. Met de Heldere Driehoek-methodiek hebben al veel mensen de stap gezet naar betere keuzes voor zichzelf. Het is geen rocketscience. Het is een verrassende, werkbare, nieuwe manier om te kijken naar je gedrag en communicatie. Weet je hoeveel rust en energie dat geeft? Ik kan het iedereen aanraden.

Wil je ook snappen hoe jouw programma werkt? Dat kan. Schrijf je in voor de workshop ‘Gedaan met Gedoe’ op 16 oktober 2019.
Liever meteen écht aan de slag? Kan ook. Neem contact op, dan plannen we een gesprek hierover.

Dat niet maar wel graag op de hoogte blijven? Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief, dan krijg je elke twee weken meer van dit in je mailbox.

Graag tot ons volgend contact
Veel groeten


Vieve

PS
Dank je wel lieve buurvrouw voor je open antwoorden op mijn erg persoonlijke vragen. En ja, ik hoop ook dat het zo nog ergens goed voor geweest ?

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Boeiend! Gedoe volgt een vast patroon

Gedoe. Negatieve energie tussen mensen. Het is niet altijd te voorkomen – een beetje gedoe is overal. En dat geeft niets, we zijn best goed in het dealen met gedoe en meestal weerhoudt het ons niet om lekker (samen) te werken.

Maar soms is het te veel en gaat de negativiteit de boventoon voeren. Als een elastiekje gaan je gedachten telkens weer naar het gedoe. En worden de negatieve emoties die erbij horen als boosheid, wantrouwen, teleurstelling en onzekerheid getriggerd. Dit kost bakken met energie en je plezier is ver te zoeken.

Wat blijkt? Ieder van ons heeft zijn eigen vaste – onbewuste maar stevig ingesleten – reactie op gedoe. Het volgt in grote lijnen hetzelfde patroon. En dat patroon – dat is waardevolle info! Want als je dat herkent heb je een mogelijkheid om een andere reactie te geven. Iets wat efficiënter is. Waardoor je het gedoe oplost. Of vóór blijft.

En zo kun je gedoe naar je hand zetten. Als je het achterliggende patroon herkent en snapt wat je ZELF kunt doen om te veranderen.

En dat is wat ik het allerliefste doe: samen met jou puzzelen op jouw gedoe. Wat gebeurt er? Waardoor schiet je in emotie? Wat zijn je aannames? Kloppen die? Wat probeer je te vermijden? And many more. En vervolgens onderzoeken wat je anders zou kunnen doen. En of dat past bij jou en bij je werkomgeving. Het is geen rocketscience en ook niet zweverig, maar lekker concreet en toepasbaar.

Wil je ook aan de slag met gedoe? Welkom! Na de zomer is er weer van alles:

  • Op 16 oktober is er weer een workshop ‘Gedaan met Gedoe’. In drie uurtjes leid ik je langs je patronen en laat ik de uitweg zien. Kort? Jazeker. Het is bedoeld als inleiding maar het ook zomaar precies het duwtje zijn wat je nodig had. Vanaf eind augustus kun je je hiervoor opgeven.
  • De voorstelling ‘Gedoe!’ – samen met acteurs van Helder Theater (geen familie) verzorgen we een inspirerende theaterlezing bij verschillende organisaties. Altijd met maatwerkscene’s zodat je lekker naar je eigen gedoe kijkt – een mooie spiegel. Inspirerend, hier en daar hilarisch, het schuurt een beetje en het is ook leerzaam. Geen ingewikkelde sessies maar toch de hete brij op tafel. Misschien net wat jullie nodig hebben? Tot eind van het jaar geldt een speciale regeling zodat de prijs niet de drempel is. Neem contact op, dan hebben we het erover.
  • Moet het eenvoudiger? Kan ook. Je kunt me boeken voor een presentatie van een uur voor je team, ondernemersvereniging of een andere plek waar mensen samen werken. Gedoe is overal, het gaat erom hoe je ermee dealt!
  • Ik ben er voor je als je graag intensief en individueel aan de slag wilt. Als je echt wilt weten waarom het gedoe maar aan je blijft kleven. En andere opties wilt ontdekken en toepassen. Inclusief mijn niet-aflatende steun gedurende het traject. Kan gewoon he. Bel me maar voor meer info.
  • Of, en dat werkt vooral in grotere organisaties: we kunnen met een groep aan de slag. Een heerlijke energiek groepstraject is dat met een mooie mix van training, coaching, intervisie en opdrachten. Ieder brengt zijn eigen gedoe in en leert van mij en van elkaar hoe je dat het beste aan kunt pakken. Geeft hele mooie resultaten.

Maar goed, dat is dus allemaal voor na de zomer. Eerst eens lekker de boel de boel laten. Vanaf 12 augustus ben er weer helemaal. Heel graag tot dan!

Wil je informatie? Stuur me een mailtje op info@heldere-zaken.nl en ik neem contact met je op. Beloofd. Kan wel paar dagen duren, ik heb me heilig voorgenomen om deze vakantie niet zo vastgeklonken aan de telefoon te zitten.

Na 12 augustus kun je me ook gewoon bellen op 06 52 372 572.

Heb een prachtige zomer!

Vieve

Let wel: dit is iets anders dan ‘je moet gewoon assertiever zijn’ of dat soort goedbedoelde adviezen. Want ja, als het zo gemakkelijk was, dan had je het allang gedaan toch?

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Ik ben over the moon, zo blij ben ik! It’s a dream come true.
Ik ‘heb’ een voorstelling!

Een voorstelling over het gedoe in de Dramadriehoek met als titel ‘Ja zo gaat het hier nou eenmaal’.
En het mooiste is: het gaat echt over jullie, over jouw organisatie.
Hoe dan? Lees even mee.

Frustratie en onmacht op de werkvloer: een voorstelling
Waar mensen samenwerken, is gedoe. Soms veel, soms weinig, soms zijn kleine dingen al genoeg voor veel gedoe. Het is een gegeven en het hoort erbij.
Maar als de last té groot wordt, als het gedoe teveel tijd, energie en plezier kost, als de resultaten eronder gaan lijden, dan is het goed om te weten wat je eraan kunt doen.

Denk aan dit soort situaties:

  • afspraken niet nakomen en dat heel gewoon vinden
  • niet rechtstreeks uiten van irritaties maar er wel (veel!) met collega’s over praten
  • sowieso moeilijk vinden om aan te spreken (ook leidinggevenden hebben daar wel eens last van)
  • vreselijk dominante collega die overal zijn plasje over moet doen en die niemand schijnt te kunnen stoppen
  • ‘vroeger toen alles nog veel beter was’
  • vergaderingen waar je verplicht bij moet zijn ook al heb je betere dingen te doen
  • collega’s die een hecht clubje vormen en anderen buitensluiten
  • enzovoort! Ik kan er een boek over schrijven. Jij waarschijnlijk ook, toch?


Herkenning door er naar te kijken
Iedereen kent het gedoe van de Dramadriehoek als zijn of haar broekzak maar we hebben lang niet altijd in de gaten welke rol we er zelf in spelen. Het doel van de voorstelling is – naast een hoop plezier – dat je het gedoe leert herkennen én ziet hoe je het zelf aan de gang houdt. En hoe je er een andere draai aan kunt geven.

De voorstelling gaat over jullie. Letterlijk.
De gespeelde scenes zijn voor een groot deel maatwerk, geschreven de praktijk van de organisatie waarvoor we spelen. Aan de hand van herkenbare situaties uit zowel privé- als werkomgeving leggen we het achterliggende patroon van gedoe uit en bieden we een oplossingsrichting. Het is leuk, het is herkenbaar, het schuurt een beetje en het is interactief (maar geen zorgen, je hoeft niet mee te spelen). En achteraf is er veel stof tot nadenken en napraten.
Kortom: geen moeilijke sessies en toch de hete brij – jullie eigen hete brij! – op tafel.

‘De gedachte dat het probleem niet van jou is, is het probleem’
De aller-aller-allerbelangrijkste boodschap van de voorstelling: ‘De gedachte dat het probleem niet van jou is, is het probleem’. Er wordt een appèl gedaan op het nemen van persoonlijke verantwoordelijkheid voor communicatie.

Het doel van de voorstelling:

  • Plezier! 
  • De hete brij op tafel: dit is het gedoe in onze samenwerking, daar moeten we wat mee
  • Herkennen van inefficiënte communicatie bij ieder persoonlijk en bij de ander
  • Inzicht in de dynamiek van gedoe, de (onbewuste) inefficiënte communicatie in de Dramadriehoek
  • Gezamenlijke taal waarmee het gedoe gemakkelijk besproken kan worden
  • Een doorkijkje naar de weg uit het gedoe, naar meer helderheid en persoonlijke verantwoordelijkheid.


De crew van ‘Ja zo gaat het hier nou eenmaal’
Samen met de onovertroffen Hester Dadema van Helder Theater (www.heldertheater.nl – ze is goed zeg, Hester maakt van elk verhaal een invoelbare scene) geef ik de voorstelling vorm. De kunst is om een goede balans te vinden in beetje spanning, plezier, educatie en interactie en Hester kan dat als geen ander.
Acteur Jeroen Scholten is echt geweldig in gedoe, hij zet het allemaal zó geloofwaardig neer. Het is een groot plezier om met hem te werken!
En ik zelf doe mee natuurlijk, als tegenspeelster van Jeroen én ‘als mezelf’ want ik leg de patronen van frustratie en onmacht uit.

En hup! Net begonnen en er zijn al boekingen!
Dit zijn de try-outs:

  • Op 19 april aanstaande geven we de voorstelling voor het eerst, op de inspiratiedag voor medewerkers van het SintLucas, vakschool voor creatief talent in Eindhoven. De scenes zijn uitgewerkt, we zijn aan het repeteren. Spannend en veel zin in.
  • Half mei verzorgen we ‘m bij een grote gemeente in Brabant voor honderd interne dienstverleners. En helemaal leuk: we zullen ook het nagesprek faciliteren.
  • En ik ben in gesprek met een overheidsinstelling – maar da’s nog te vroeg om er over te vertellen. Als dat doorgaat is de try-out agenda van ‘Ja zo gaat het hier nou eenmaal’ volboekt.

Over de voorstelling ‘Ja zo gaat het hier nou eenmaal’
‘Ja zo gaat het hier nou eenmaal’ verheldert de vaste, ingesleten patronen van inefficiënte communicatie binnen jouw organisatie. Het is dan ook op jullie praktijk geschreven: scènes in de voorstelling brengen het ongemak in jullie samenwerking scherp in beeld. En legt uit hoe het ontstaat en hoe het aan de gang blijft. Na afloop kent iedereen die erbij was de Dramadriehoek, zijn of haar eigen bijdrage aan het gedoe en weet een uitweg. Plus, heel belangrijk: iedereen heeft een leuk uur gehad!

Meer weten?
Op www.heldere-zaken.nl vind je alles over frustratie en onmacht op het werk, maar nog niets over de voorstelling. Zo nieuw is het allemaal.

Dus wil je meer weten, bijvoorbeeld of het iets zou zijn voor jouw organisatie? Ik denk graag met je mee. Bel me op 06 52 372 572.

Vieve

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Proost op ziekmelden en beter worden!

Poehpoeh, het zit erop dat 2018.
Een jaar dat heel goed eindigde maar taai begon. Het ging pas een beetje beter nadat ik me ziek had gemeld.

Ziekmelden? Huh? Dat kan toch niet als zelfstandige?
Nee, klopt. Maar iets moest er gebeuren. Ik werkte hard maar ’t moest uit mijn tenen komen. Niks ging meer vanzelf, ik was mijn energie en enthousiasme kwijt. En ik geloof dat mijn klanten dat aanvoelden want die kwamen ook even niet meer. DE HORROR.

Hoezo? Was er iets gebeurd dan? 
Nou! Ik was mezelf behoorlijk kwijt. Ik had me teveel aangepast aan andermans’ maatstaven. Tot twee keer toe zelfs. 

Hoe dan?
Tja, hoe gaat dat. In 2017 werd ik benaderd voor een samenwerking. Men vond de Heldere Driehoekmethodiek heel goed en wilde deze graag gaan toepassen. Of ik dan ook de training wilde verzorgen? Maar natuurlijk! Wat een erkenning. Ik was blij. En het kwam op het juiste moment. Mijn opleiding Transactionele Analyse was afgerond, mijn Heldere Driehoek-methodiek gepubliceerd: perfecte timing voor een nieuw avontuur. 
En toen… toen liep het anders dan verwacht. De samenwerking was stroef en het enthousiasme waarmee ik werd ontvangen verdween. Men zat niet te wachten op mijn inbreng. Zo vreemd. Ik besprak het – vanzelfsprekend, anders kan ik Heldere Zaken beter omdopen tot Verborgen Zaken – maar zonder resultaat. 

Kan gebeuren. Voor een oprechte uitwisseling heb je twee mensen nodig die daar voor open staan.

Het gedoe
Maar in plaats van mijn eigen motto toe te passen ‘het is zoals het is – en niet zoals het zou moeten zijn‘ en daarnaar te handelen, ging ik vol de Dramadriehoek in. Ik werd Redder omdat ik wél betrouwbaar wilde zijn en mijn afspraken wilde nakomen. En ik omdat ik wilde bewijzen dat ik het kon. Ik werd Aanklager omdat ik er al zoveel onbetaalde tijd in had zitten en ik nu ook wel wat wilde verdienen. En Slachtoffer omdat ik er tegen beter weten in van uit ging dat zij ook mijn belang in ’t oog hadden. 

Je hebt altijd drie keuzes: Verdragen, Veranderen of Vertrekken.
Als je niet kan verdragen en veranderen lukt niet, blijft er maar één optie over: vertrekken. En zo geschiedde. Maar te laat. De prijs was zoveel hoger dan geld kon goedmaken. Het hele gedoe trok een zware wissel op me. Ik ging ernstig twijfelen aan mijn kennis en trainingskills. Zo erg zelfs, dat het niet meer zo’n gekke gedachte leek om te stoppen met Heldere Zaken.

Maar opgeven was nog geen optie. Ik gaf het nog een kans. Ik vond een businesscoach en sloot me aan bij een groepje gedreven en succesvolle onderneemsters. En die gingen goed! Deden een Facebook-live hier, presentatie daar, hadden klanten bij de vleet en verdienden lekker…. terwijl er bij mij nog steeds niks uit mijn handen kwam. En hoe harder ik het probeerde, hoe minder het ging. Oh my, wat voelde ik me clumsy en mislukt.

Dus daar was ie weer, de keuze: Verdragen, Veranderen of Vertrekken. 
Inmiddels wist ik het zeker: ik had ‘het’ niet meer en zij wel. Stoppen met deze businesscoaching voelde als een heel slecht idee, want hoe moest ik dan verder? Maar het kon niet anders. Dus verliet ik vlak voor de zomer deze club. En weer: wat voelde ik me mislukt. 

Zomervakantie. Heerlijk met Ivo naar Spanje. Maar het donkere gevoel van ‘ik ben niet goed genoeg’ bleef maar bij me. Gatver. Ik wilde los, ik wilde niet meer dingen ‘moeten’. Dus vroeg ik aan Ivo: ‘Mag ik me bij jou ziekmelden? Want ik wil even geen Heldere Zaken meer’. En hij zei: ‘Maar natuurlijk lief, als dat is wat nodig is.’

Dat was het keerpunt. 
Ik liet het gedoe los. Besloot alleen nog maar Heldere Zaken-dingen te doen waar ik blij van werd. En geloof het of niet: ik ben geen dag thuis gebleven. Het ging – hoepla – weer stromen.

  • En alsof het afgesproken werk was: daar waren ze weer, mijn klanten. En net als voorheen waren ze verrast en tevreden met mijn aanpak. Dus toch! Ik kon het nog!
  • Ik deed waar ik zin in had. Ook op social media. En zo overwon ik stukje bij beetje mijn angst om zichtbaar te zijn.
  • Het plan voor de voorstelling ontstond.
  • Er startten groepstrajecten met geweldige deelnemers en mooie evaluaties.
  • De workshops ‘Boost je communicatie’ waren een succes.

Ik voelde me weer vrij. En dat voel ik nog steeds. 
Al met al is 2018 toch goed afgesloten. Ik heb weer vertrouwen in mezelf en in de toekomst van Heldere Zaken. 

Dus: mijn lessen van 2018

  • Niet aan mezelf twijfelen. Doen wat goed voelt, ook al is het spannend.
  • Niet aan mezelf twijfelen. Stoppen als het niet goed voelt, ook al is het spannend.
  • Doen waar ik blij van word (het lijkt wel of de rest dan ook vanzelf gaat shinen!).

Wat ga jij daarvan merken in 2019?

  • Ik ga niet stoppen met Heldere Zaken. Nee zeg, ik heb er nog nooit zo van genoten als nu.
  • Ik focus me dit jaar op de groepscoachingtrajecten. Voor meer info, klik hier.
  • De voorstelling van een uur over de dynamiek in de Dramadriehoek, superherkenbaar en interactief. Met acteurs! Voor in zalen en bij bedrijven. Dit wordt zo tof. Volg LinkedIn en Facebook voor updates.
  • Er komt een nieuwe, ‘helderdere’ site. 
  • Ik blijf de inspiratiemails verzenden. Zoals je van me gewend bent, probeer ik altijd de complexe materie van gedragsverandering toch zo luchtig, concreet en helder te brengen als mogelijk is. (Wil je deze mailtjes ontvangen, schrijf je dan in hier rechtsboven op de pagina.)

De focus op frustratie en onmacht blijft onveranderd. 🙂
Met nog meer ervaring begeleid ik professionals die gevoelens van frustratie en onmacht hebben op het werk als gevolg van irritaties en conflicten, hoge werkdruk of zelftwijfel – maar die (nog) niet op zoek willen naar een andere baan.
In het groepstraject gaan we op zoek naar nieuwe opties die passen bij zowel de persoon als bij de organisatie. De individuele resultaten zijn heel goed. Meer verbinding, betere resultaten en betere zelfzorg.

Op naar een mooi zelfbewust 2019!


De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Ja, daar was ie weer! De stelling: ‘vrouwen maken meer drama dan mannen’.
Ens in de zoveel tijd komt ie voorbij, van de week in de workshop. Er waren minder mannen dan vrouwen aanwezig – waarop iemand (een vrouw!) heel stellig zei “dat is omdat vrouwen meer drama maken”. Is dat waar? Of is het onzin? En waarom dan?

Even wat uitleg, zodat we het allemaal over hetzelfde hebben

Drama, dat is in mijn werk een verzamelnaam voor al het gedoe dat voortkomt uit een gevoel van ongelijkwaardigheid. En ja, dat gaat vaak gepaard met emoties.
Die ongelijkwaardigheid, dat kan twee kanten op:

  •  Of je voelt je beter dan de ander – je bent van mening dat jij het beter weet en dat laat je weten door wat je zegt of door je gedrag (Aanklager en Redder, allebei overschatten zij zichzelf en miskennen zij de ander: Ik+ Jij-).
  •  Of je voelt je minder dan de ander. Dan ga je je aanpassen, houd je mond liever dicht of je denkt al vlug dat jij iets niet kunt (Slachtoffer, miskenning van zichzelf en overschatting de ander: Ik- Jij+).

Deze twee houdingen gaan vaak samen: de Aanklager en de Redder reageren op een Slachtoffer en vice versa – zij houden elkaar in stand. De terminologie komt uit de Dramadriehoek van Karpman.

Groot en klein gedoe

Dit ‘je beter voelen’ of ‘je minder voelen’ is meestal niet iets wat je heel bewust doen. Het komt tot uiting in ons gedrag en in wat we zeggen, of in ons gevoel. Een bloemlezing:

•  Geïrriteerd zijn – maar je irritatie inslikken
•  Die blik – je weet wel, dat met die wenkbrauw
•  Van die rottige ‘grapjes’
•  Huilen terwijl je eigenlijk heel boos bent
•  Boos zijn terwijl je eigenlijk verdrietig bent
•  Ongevraagd advies geven
•  Altijd klaar staan om de ander te helpen
•  (Samen) Klagen op ets of iemand zonder er iets aan te doen
•  Snel beledigd zijn
•  Ja zeggen maar nee doen (of nee denken)
•  Vaak sorry zeggen
•  Smoezen verzinnen
•  Lang nadenken hóe je iets zult zeggen zodat de ander niet boos of geraakt wordt
•  Betuttelen
•  Snel een oordeel klaarhebben
•  Voor je laten zorgen – of afdwingen dat er voor je gezorgd wordt
•  Steun zoeken – bijvoorbeeld door uitgebreid te vertellen wat je is aangedaan
•  Niet helder kunnen denken als je onzeker bent
•  Niks zeggen als iemand over je grenzen gaat
•  Moeilijk beslissingen kunnen nemen
•  Erg afwachtend zijn
•  Piekeren
•  Pleasen
•  Hele gesprekken voeren met de ander – in je hoofd
•  Jezelf professioneel afkatten – ook in je hoofd
•  Jezelf stoerder voordoen dan je bent
•  Niet terug gaan naar de winkel als er iets ondeugdelijks is geleverd.

Enzovoort enzovoort, je snapt ‘m.

Jouw zegelboekje

Allemaal symptomen van gevoelens van ongelijkwaardigheid. Op zichzelf zijn ze niet héél erg – we kunnen er voor kiezen om ze te negeren of om er een grapje over te maken. Maar loslaten, dát doen we niet.
Vergelijk het met een zegelboekje van AH. Elke kleine irritatie, elke lullige opmerking, als jij overgeslagen wordt bij het koffie halen… bij dit soort voorvallen plak je een zegeltje in je zegelboekje. En het kan een tijdje duren, maar het boekje komt ooit vol. Dan heb je zoveel geslikt, dan is er zo vaak op je tenen gestaan, dan is het KLAAR!
Bij de volgende vervelende opmerking lever je dan in één klap het hele boekje met alle bij elkaar gespaarde zegeltjes in. Knallende ruzie! Deze persoon krijgt de emotie voor zijn kiezen van een heel zegelboekje. Vaak is dat een gezinslid. Veel minder vaak is dat je leidinggevende of een collega – terwijl die ook echt goed zegeltjes kunnen plakken. Zie daar het drama. Herkenbaar?

Doen vrouwen dit meer dan mannen? Of mannen meer dan vrouwen?

Nee hoor. Echt niet. We doen dit allemaal. Man of vrouw, oud of jong, extravert of introvert, doorgestudeerd of juist niet – het geeft geen enkele indicatie over de mate van gedoe en drama. Ook in mijn praktijk zie ik weinig verschil: ongeveer net zoveel mannen als vrouwen.

Maar waarom dan die hardnekkige aanname?

Tja… ik weet het niet. Drama komt komt vaak tot uiting in emoties. Boos, bang, bedroefd. Slaande deuren, harde stemmen. Of mokken en stille verwijten. Pleasen. Laten vrouwen dat eerder zien dan mannen? Ik zou zeggen van niet – ik zie het overal om me heen, mannen én vrouwen. Maar misschien let ik er ook wel erg op.
Ik geloof wel dat mannen en vrouwen een andere manier is aangeleerd om met emoties om te gaan. Boosheid wordt van mannen eerder geaccepteerd, van vrouwen tranen. En de uitleg van Marc Gungor in mens’s brain vs women’s brain – verschillende ‘doosjes’ vs ‘alles met alles verbonden’ is hilarisch. Iedereen smult ervan, dus er zit vast er een kern van waarheid in.

Drama is all over the place

De hele opsomming hierboven is gedrag dat terug te herleiden is naar gedrag uit de Dramadriehoek. De Dramadriehoek is een model waarmee inzichtelijk kan worden gemaakt waarom gesprekken energie kosten. Waarin je je invloed en verantwoordelijkheid over de heg gooit. Of jezelf té verantwoordelijk maakt voor een situatie. Kortom: hoe jij het gedoe en drama in je leven toelaat.

Gelijkwaardige communicatie

Maar als je er last van hebt, als je er op leegloopt, als je er ongelukkig van wordt, dan is het zaak om de andere optie te onderzoeken.: gelijkwaardige communicatie. Waarin je niet meer verantwoordelijkheid neemt dan je wilt dragen, niets ongevraagd van de ander overneemt én hierover helder kunt zijn. Ik kan je daarbij helpen.

Meer weten?

De Dramadriehoek en de Heldere Driehoek vormen de kern van Heldere Zaken.
Ik schreef er van alles over, bijvoorbeeld:
Over de rollen in de Dramadriehoek
Over het Spel in de Dramadriehoek
Over de route uit de Dramadriehoek: de Heldere Driehoek
En nog veel, veel meer. Als je het interessant vindt blader dan eens lekker door de blogjes.

Heb je vragen of opmerkingen? Laat het me weten via vieve@heldere-zaken.nl.

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Gedoe, dat doe je niet in je eentje. Er zijn altijd mensen die met je meedoen. Zo kun je als leidinggevende het inefficiënte gedrag van je medewerker in stand houden. Met de allerbeste bedoelingen natuurlijk, maar niet handig.

Lees maar mee, ik vertel je een voorbeeld uit mijn praktijk.

De dynamiek van de Dramadriehoek is niet zo onschuldig als het lijkt.

In gesprek met een teammanager Rob komt het gedrag van een van zijn medewerkers, accountmanager Felix, ter sprake.
Felix heeft een berg energie en hij werkt alsof zijn leven ervan af hangt: overal bovenop, intensieve gesprekken met klanten, meteen doorkoppelen naar de binnendienst. Schiet op! In één moeite door Marketing inschakelen voor een dringend klusje. Nog eens bellen als het niet snel genoeg gaat. En dat alles op vriendelijke toon, maar wel met zo’n dwingend randje. Objectief is er niet veel op hem aan te merken, maar toch…. je voelt aan alles dat Felix vindt dat iedereen tekort schiet. Dat het beter moet, sneller, professioneler. En aan hem ligt het niet.

Felix belt Rob om ‘leeg te lopen’.

Zeker drie keer per week belt Felix naar zijn teammanager om, zoals hij het noemt, ‘leeg te lopen’. Dat gaat telkens op dezelfde manier: hij belt als ie aan t eind van de dag in de file staat. Dan volgt een lange monoloog waarin Felix iedereen waarmee hij te maken heeft grondig affakkeld. Sukkers zijn het, te stom om voor de duvel te dansen, welke gek heeft die mensen aangenomen, dumpen die handel, enzovoort enzovoort.

Niemand weet het, van die leeglooptelefoontjes.

Rob schaamt zich ervoor.  Dat dit zo gaat, dat hij het toelaat.  Hij vertelt het tegen niemand. En hij zit ermee in zijn maag. Want Rob…

  • voelt de urgentie: Felix heeft deze uitlaatklep echt nodig om een beetje mentaal stabiel te blijven.
  • is bezorgd: wat gebeurt er als Felix deze energie meeneemt naar huis, naar zijn vrouw en kinderen? Rob wil niet denken aan wat er dan kan gebeuren.
  • herkent deze negativiteit van vroeger… hij weet dat dit je helemaal kan opvreten van binnen.
  • voelt zich gebruikt! – ‘ga ff lekker tegen een ander aan zeiken, man!’ – zou hij willen schreeuwen. Maar dat doet ie niet, want wat zou er dan gebeuren?
  • voelt zich machteloos. Wat moet ie doen? Hoe kan hij Felix helpen? Want dit gaat nog eens fout, vandaag of morgen. En hij is een van de weinigen die weten hoe het zit.

Rob voelt zich erg betrokken en verantwoordelijk voor de situatie. Alsof hij de enige is die het verschil kan maken. Natuurlijk weet hij dat hij zo het gedrag van Felix in stand houdt. Maar wat kan hij anders?
Hij heeft al verschillende keren gezegd dat hij naar een psycholoog zou moeten gaan. Daar wil Felix niets van horen.

Heftig he, die spanning op deze werkrelatie. Voel jij ‘m ook?

Dit is geen simpel Dramadriehoekje – hier wordt gevaarlijk Spel gespeeld. Hier spelen grote belangen. Die van de zaak, van de klanten, van de collega’s, maar ook de mentale en fysieke gezondheid van Felix. En de belangen van zijn gezin. Rob heeft hiervoor de verantwoordelijkheid genomen en ziet geen andere oplossing dan te blijven luisteren naar de gefrustreerde telefoontjes.
Dit patroon is diep ingesleten. Zolang Felix blijft bellen en Rob blijft luisteren wordt het niet beter – en hopelijk ook niet slechter. Maar hoe moet het dan verder? Rob’s bezorgdheid is groot. En hij is boos. Boos op Felix omdat ie telkens zo losgaat én boos op zichzelf. Dat hij het niet beter kan dan dit. En zich als pispaal laat gebruiken.

Laten we het eens ontrafelen.

Samen leggen Rob en ik de puzzel: wat is het patroon in de Dramadriehoek, wie pakt welke Rol? Wie neemt wiens verantwoordelijkheid over, welke miskenningen zijn er? Wat is de onuitgesproken, verborgen boodschap? Hoe wordt de Dramadriehoek hier gestart?

Het uitwerken van de Dramadriehoek biedt handvatten.

Zodra Rob weet wat de dynamiek precies is, weet hij waar hij ‘m zelf aan de gang houdt. Zo kan hij er bewuster mee omgaan en wordt het patroon minder automatisch gestart. We werken de opties die Rob heeft, hoe hij kan begrenzen en hoe hij Felix kan aanspreken op zijn gedrag en daarmee de verantwoordelijkheid weer teruggeeft uit aan de hand van de Heldere Driehoek.

Wat ik met Rob besprak:

Het uitwerken van de dynamiek van de dynamiek in de Dramadriehoek is een puzzel. Er zijn zoveel stukjes, zoveel nuances, overtuigingen en gedrag dat automatisch start. Het is wat lastig om dat hele beeld hier te beschrijven. Ik zal een tip van de sluier oplichten:

De Rol die Felix aanneemt is de Aanklagerrol – dat is logisch he. Maar Felix is ook Slachtoffer – hij ziet geen ruimte om de situatie te veranderen, om zelf zijn invloed te nemen. Een Slachtoffer is erg gericht op alles wat fout gaat en niet op de lange termijn, op dat wat hij graag wil bereiken. Je zou het misschien niet verwachten maar Felix neemt ook de rol van Redder. Dat doet hij door niet met de betrokkenen te bespreken wat hij vindt en er – op zijn manier – het beste van te maken. Hierdoor miskent hij de ander en neemt hij meer verantwoordelijkheid dan hem toekomt.
Als reactie op Felix’ communicatie (zowel verbaal als non-verbaal) schiet Rob in de Redderrol door hem een luisterend oor te bieden en zo al die negativiteit een beetje te laten wegstromen. Een andere redenen voor de rol van Redder zijn de grote belangen die meespelen: voor het bedrijf, voor het gezin en de gezondheid van Felix. Dit alles maakt dat Rob veel verder gaat dan hij eigenlijk zou willen. Hij neemt zo verantwoordelijkheid over. Natuurlijk is Rob ook Aanklager: hij heeft heel wat oordelen over de gang van zaken. En Slachtoffer is hij ook: hij ziet geen mogelijkheid om de gang van zaken te veranderen.
Zo zie je: samen doen Rob en Felix een dansje door alle hoeken van de Dramadriehoek.

Er is nog veel meer te ontdekken in deze situatie.

Over zegelboekjes inleveren (onevenredig boos worden op degene die dan toevallig iets fout heeft gedaan), over symbiose (elkaar aanvullen in de ellende), over diverse gradaties van Spel. En over andere opties zoeken. Maar kort gezegd komt het hier op neer: Spel in de Dramadriehoek is herkenbaar aan ‘Ja zeggen, nee doen’. Dat is hier wel heel duidelijk. Een ander symptoom is ook helder: in de Dramadriehoek zie je maar één optie, en dat is doorgaan met hoe het nu gaat. Precies wat Rob voelt. En Felix ook.

Herken je iets in dit relaas van Rob en Felix?

Als je meer wilt weten over de dynamiek in de Dramadriehoek ben je van harte welkom bij de workshop ‘Boost je communicatie’ waarin in de dynamiek van de Dramadriehoek en de Heldere Driehoek uitvoerig uit de doeken doe. Het is voor een zacht prijsje en voor iedereen toegankelijk. Je bent van harte welkom. Voor info zie https://bit.ly/2x3330O.

 

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Vragen om een gunst. Dat vind ik best ingewikkeld, soms.

 Omdat ik weet dat het veel gevraagd is.
 Of dat ik denk dat het misschien te veel gevraagd is.
 Omdat ik weet dat je al zoveel aan je hoofd hebt.
 Omdat ik denk (of weet) dat je je in allerlei bochten gaat wringen om aan m’n verzoek te voldoen, terwijl je het eigenlijk, deep down, niet wilt. Maar ‘nee’ zeggen doe je niet. Dus zeg je ‘ja’ – omdat ik klant ben of omdat je andere belangen hebt, belangen die niet worden genoemd – maar van binnen ben je niet blij. Maar je doet het toch. Je laat mij voorgaan op je eigen plan.
Dan ben ik je dus tot last.

Oh man, dat vind ik echt niet tof, als ik iemand tot last ben.

Dat wil ik echt niet. Als die kans er in zit, kies al vlug voor de weg van de minste weerstand: gewoon maar niks vragen.
Maar hé, dan doe ik mezelf weer tekort. Want ik wil het zo graag.

Herken je dit dilemma? En de ontiegelijk lange discussies in je hoofd?

En dat je het dan uiteindelijk toch doet – of niet?
(Voor de kenners onder ons: dit is Dramadriehoeken in je eigen hoofd, in gesprek met jezelf).

Zo’n gevalletje had ik een paar weken geleden.

Lees maar:

Gisteren sprak ik Wendolyn weer. Natuurlijk hadden we het er over, over al dat ongemak. Het ongemak van het stellen van de vraag (moeilijk) en het ongemak van het geven van dit antwoord (nog veel moeilijker). Maar vooral ook dat ik zo blij was met haar duidelijke ‘nee’. Want het is een bevestiging van onze vriendschap: wij draaien er niet om heen, wij zijn eerlijk naar elkaar. Wij doen heldere zaken.

Hoe werkt dat dan?

Wendolyn’s ‘nee’ maakt dat ze te vertrouwen is.

Ze doet niks voor de goede vrede, niet ja zeggen en nee denken. Ze neemt mij serieus en ze neemt zichzelf serieus. Ze gaat me niet Redden en zichzelf wegcijferen. En ik ken haar – dus ik weet dat haar intentie is: ‘als ik kan helpen, doe ik het’.

En wat nou als ze drie keer achter elkaar ‘nee’ zou zeggen?
Ben ik dan nog zo blij? In principe wel – zolang ik voel dat er geen verborgen boodschap achter zit. Want als die gedachte bij me opkomt wordt het tijd om de wederzijdse verwachtingen van onze kniprelatie te bespreken, dat dan weer wel ?

(Edit: Met mijn bosje flos is het uiteindelijk helemaal goed gekomen.)

 

Meer weten over het automatisme van jezelf wegcijferen? Lees ‘Stop met wegcijferen
Of meer weten over de Rollen in de Dramadriehoek? Lees ‘De Rollen in de Dramadriehoek‘ – dat is deel 3 van een zesdelige serie over de Dramadriehoek en de Heldere Driehoek.

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Dit filmpje gaat over een bijzonder fenomeen: over werken op wilskracht. Over uitkijken naar een grote operatie omdat je dan eindelijk gelegitimeerd niks hoeft te doen. Rust op doktersadvies. Hoef je het niet zelf te beslissen. Hè hè.

Maar gaandeweg deze week ging dit filmpje ook over iets anders. Namelijk over de vraag: wanneer is het goed? Of goed genoeg? En in wiens ogen dan?

Als je ’t filmpje kijkt zie je een happy Vieve, hoog in energie, gebaren, tussenzinnen, druk praten, grapjes – bepaald niet strak geregisseerd: ik had een boodschap en die wilde ik kwijt.

Mijn – allerliefste – assistente in technische zaken vond dat het wel wat strakker mocht, beter voorbereid, meer gepolijst en minder telkens de interactie met het publiek zoekend.

Oh my. Ze bedoelt het goed, hè. Ze wil graag dat mijn Heldere Zaken een succes zijn. Maar ze slaat met die opmerking echt precies op de rode knop in mijn hoofd. IK.BEN.ALS.MEZELF.NIET.GOED.GENOEG.

Dan freeze ik. Acuut zakt mijn energie en is mijn zelfvertrouwen weg. “O ja. Ik ben niet OK als ik mijn eigen zelf ben. Ze heeft gelijk.”

Dus werd het filmpje helemaal onder handen genomen. Tussenzinnen weg. Gekke opmerkingen eruit. Euhs en aahs weg. En toen… toen was het een raar filmpje geworden met weinig happiness.

Maar da’s ook niks, zo’n slap aftreksel. Dan maar als mijn niet perfecte zelf, nu wordt het niet beter. En het is goed genoeg. Onderstaand het eerste filmpje, met kleine knipjes.

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]