Als er iets dwars zit tussen mensen, nemen zij – vaak onbewust – een houding aan die dominant of onderschikt is ten opzichte van de ander. Deze ongelijkwaardigheid in relaties voel je haarfijn aan en is de oorzaak van veel gedoe. En dat is precies waar het bij Heldere Zaken over gaat. Het aannemen van zo’n ongelijkwaardige houding is heel menselijk. Ik deed het zelf ook vaak (en eerlijk is eerlijk: het gebeurt me nog steeds wel eens). Dan ging ik me aanpassen en sprak ik me niet uit terwijl ik van binnen boos en verdrietig was. Dat gaf een hoop frustratie dat er dan later toch uitkomt. Zo kwam ik telkens in allerlei gedoe terecht. Inmiddels heb ik van het oplossen van dat soort gedoe mijn vak gemaakt. Vandaag neem ik je graag mee in het ontstaan van Heldere Zaken, en vertel ik je hoe mijn persoonlijke ervaring mij daarin gevormd heeft.
Ik zeg vaak: ‘ik ben goed in gedoe’. Ik heb verschillende banen gehad waar ik met veel energie in dook; banen die ik oprecht leuk vond, waarin ik hard werkte en gewaardeerd werd – en die dan toch telkens met een hoop gedoe eindigden. Waar ik dan niks van begreep, want ‘ik had toch zo mijn best gedaan?’. Ik gaf iedereen de schuld behalve mezelf. Zo ook bij mijn laatste werkgever, de gemeente Eindhoven; ik deed daar echt hele toffe en uitdagende klussen met goede mensen om me heen. Toch was er zo veel spanning waar ik niet mee kon dealen dat ik met een flinke burn-out thuis kwam te zitten. Een psycholoog gaf me inzicht in het inefficiënte communicatiepatroon maar de concrete oplossingen bleven uit.
Ik ben niet de enige die last heeft van dit soort gedoe. Zo’n ondergeschikte of dominante houding is een overlevingsstrategie die iedereen wel eens toepast. Ik zag in dat ik niet de enige was met dit soort ‘struggles’. Ook zag ik dat ik dit patroon deels van mijn ouders had overgenomen. Hoe zij met moeilijke situaties en conflicten omgingen, zo deed ik het ook. Maar dat betekende dus ook dat als ik niets zou veranderen, ik deze patronen ook aan mijn kinderen zou doorgeven. Dat gaf de doorslag. Ik nam in 2007 ontslag bij de gemeente en begon met Heldere Zaken met de diepe wens om voor mezelf een concrete en praktische manier te vinden om dat ongelijkwaardige gedoe te laten stoppen als ik er weer in zat.
Heldere Zaken geeft je concrete handvaten om uit de ongelijkwaardigheid te komen. Ik begon met het geven van time management-trainingen en ondertussen volgde ik opleidingen en las ik alles wat los en vast zat over persoonlijk leiderschap. Op basis van de Dramadriehoek van Karpman heb ik de Heldere Driehoek ontwikkeld als stappenplan om zelf op een meer gelijkwaardige manier te kunnen samenwerken. De vijf punten van de Heldere Driehoek werken zo goed dat ik ze nu ook aan anderen leer.
Het valt vaak niet mee om je houding te veranderen, ook al heb je er last van. Het is een vertrouwd gevoel. Je schiet er automatisch in en je doet het al je leven lang: Ik noem het dan ook je ‘favoriete rotgevoel’. De één kropt gevoelens op, de ander ontploft en de derde zet zijn eigen standpunt aan de kant om het zo veel mogelijk anderen naar de zin te maken en heeft het niet eens in de gaten.
Ik vind het geweldig als ik anderen mag leren hoe zij effectiever kunnen communiceren. Het doel van Heldere Zaken is het ontwikkelen van je eigen werkstijl op basis van je persoonlijke keuzes, waarin je helder bent over je grenzen en dit ook nog zó kunt brengen dat de ander het accepteert of je er op een opbouwende manier over kunt praten. Op een manier die zowel bij jou past als bij de mensen met wie je werkt. In mijn trajecten komt redelijk wat psycho-educatie aan bod; ik leg graag uit waarom wij mensen doen wat we doen, waarom dat zo is én hoe je eruit komt. Want niemand gaat gedoeloos door het leven en dat is geen punt. Maar als je er last van hebt, is het heerlijk om te weten hoe je er mee om kunt gaan. Werken met minder gedoe, dat scheelt bakken energie!
“Als ik alleen zijn stem al hoor….!” Hij maakt een gebaar alsof-ie een dweil uitwringt. “Oeh, heb je zo’n hekel aan hem?” “Ja. Echt. Blij dat we nooit naar Limburg zijn verhuisd. Hoe ze daar práten…!” Het is duidelijk, Jan-Willem heeft een bloedhekel aan zijn collega Rens. Zo erg zelfs dat hij een afkeer krijgt van iedereen die met dezelfde tongval praat.
Wat is er aan de hand? Jan-Willem en Rens zijn beiden betrokken bij een project. Het doel van hun werk is – simpel gezegd – het bouwen van een gebouw. Rens maakt het ontwerp, Jan-Willem tekent de details van de constructie. En ze zijn het niet eens met elkaar. Helemáál niet.
Jan-Willem is van mening dat het ontwerp niet voldoet aan de eisen die vooraf door de klant gesteld zijn. Zoals hij het ziet heeft Rens veel aandacht besteed aan het uitwerken van de begane grond, maar heeft hij bij de verdiepingen steken laten vallen. Jan-Willem loopt daar tegenaan bij de technische uitwerking.
In de optiek van Rens klopt het wél. Hij interpreteert de vereisten voor de bouw op een andere manier en legt dit uit in lange mails en een hoop screenshots: alsof hij het aan een kind uitlegt. De ondertoon die Jan-Willem oppikt: ‘Doe niet zo dom, stop nou onderhand ‘ns met zeiken en doe gewoon waar je voor aangenomen bent.’ En dat gaat in cc naar het hele projectteam.
Jan-Willem wordt er boos van, wat zeg ik – pislink! Hij voelt zich te kakken gezet en redt zijn eer door terug te mailen. Lange teksten, nog meer screenshots, veel details. Beleefde zinnen waar de irritatie vanaf druipt. En ook die mails gaan natuurlijk in cc naar iedereen. Niet dat iemand erop reageert, trouwens. Geen van beiden krijgt bijval uit het projectteam. Dit kost bakken met energie en tijd. En het brengt niks positiefs.
Ondertussen maakt de projectleider zich zorgen. Hij ergert zich aan het gedoe tussen Jan-Willem en Rens, maar heeft onvoldoende kennis om er inhoudelijk iets van te vinden. Hij heeft vooral haast. Volgende week moet dit allemaal af zijn. ‘Kom op, mensen! Lever wat ik nodig heb!’
Dit is Gedoe. Met een hoofdletter. Laat je dit lopen, dan wordt het groter en groter. Het beïnvloedt niet alleen de sfeer en de samenwerking, maar ook de resultaten. En het gaat niet vanzelf over.
Hoe nu verder? “Ja, Vieve, wat nu? Want ik kan die vent niet luchten of zien. Door hem lijkt het net alsof ik loop te klungelen, terwijl hij degene is die niet goed ontwerpt!” Jan-Willem is goed gefrustreerd. “Het is een eigenwijze eikel, sorry dat ik het zeg. En aan de projectleider heb ik ook niks. Die snapt het niet eens. En zo kunnen we niet opleveren.” Diepe zucht.
Wie moet dit oplossen? Wiens verantwoordelijkheid is het om dit aan te pakken? Jan-Willem of Rens? De projectleider? Of de andere teamleden, zij zien het toch ook gebeuren?
‘De gedachte dat het probleem niet van jou is, ís het probleem’
Als jij je onmachtig en gefrustreerd voelt, is het jouw taak om ermee aan de slag te gaan. Gedoe doe je nooit alleen. Dus kijken we vaak naar de ander, of naar de ‘hogere in rang’, voor een oplossing. Maar daarmee misken je je eigen mogelijkhede en leg je je lot in andermans handen. Dus Jan-Willem, laten we onderzoeken wat je kunt doen!
Ik zie twee oplossingsrichtingen: een snelle en een duurzame. Ik zal beide toelichten. Maar voor we daarmee aan de slag gaan, moeten we op zoek naar de kern van dit gedoe.
Wat steekt er achter gedoe? Een verborgen boodschap. Communicatie bestaat uit twee niveaus: inhoudelijk en psychologisch. Het inhoudelijke is wat er feitelijk wordt gezegd of geschreven. Uit de psychologische boodschap is de toon waarop het gezegd wordt – daaruit maak je op wat er werkelijk bedoeld wordt. En die laatste is waar we op letten. Is de psychologische boodschap congruent met de inhoudelijke boodschap? Dát is bepalend voor het verdere verloop van de communicatie.
Communicatie met een bijbedoeling. Gedoe kan ontstaan als een van de gesprekspartners iets anders zegt dan -ie bedoelt, er om heen praat, of dat hij aanvoelt dat de psychologische boodschap van de ander niet congruent is met de inhoudelijke. Het gesprek draait om iets wat niet gezegd wordt maar wel bedoeld. En dat pikken we haarfijn op, en daar begint het gedoe: overdenken, aannames, emoties…je kent het wel.
(Even voor de volledigheid: je denkt misschien dat communicatie met een bijbedoeling per definitie ‘oneerlijk’ is, maar dat is niet zo. Het kan ook leuk en eerlijk zijn, denk maar aan flirten.)
Terug naar Jan-Willem en Rens. Jan-Willem maakt zich zorgen over het welslagen van het project, irriteert zich enorm aan Rens’ houding én maakt zich grote zorgen over zijn reputatie. Drie verborgen boodschappen. Maar hij spreekt het niet uit. Onder het mom van ‘geen tijd’ houdt hij het onder de pet.
Oplossingsrichting 1 (de short-cut): Storingen gaan vóór! Mijn advies: “Storingen gaan vóór. Je bent medeverantwoordelijk voor het eindresultaat. Dus gooi de verborgen boodschap op tafel. Kijk, die persoonlijke weerstand tegen Rens kun je even parkeren, dat mag een ander keer. Maar je zorg voor het eindresultaat moet je bespreken, in ieder geval met Rens en de projectleider. En dan niet via de mail maar in een persoonlijk gesprek.”
“Ah, je ziet er tegenop? Ja, dat snap ik. Zeker als je zo geïrriteerd bent. Boosheid maakt kwetsbaar en ik begrijp ook je hen niet wilt vertellen dat je vreest voor je reputatie. Dus houdt het klein in dit gesprek. Focus op het resultaat (bijvoorbeeld iets als: ‘een constructief goed gebouw, geen gedoe achteraf’) en blijf weg bij beschuldigingen aan Rens’ adres. Dat laatste lukt door te bedenken: ‘Hij doet, net als ik, gewoon zijn best om het goede te doen. Alleen vergist hij zich. En dat is menselijk’. Zo blijf je uit de emoties en stel je je constructief op. Daarmee bescherm je je reputatie. Ja, ik begrijp dat je wat moed moet verzamelen voor deze move. En wellicht wat afstand moet nemen. Maar je kunt het!”
“Is de stap te groot? Zie je niet hoe je het kunt doen? Bang dat je emoties de overhand krijgen? Laten we het samen voorbereiden zodat je je boodschap heel helder hebt.”
Oplossingsrichting 2 (de fundamentele oplossing): Leer communiceren zonder gedoe. Dit is niet de eerste keer dat Jan-Willem in een soortgelijk gedoe verzeilt raakt. Als ik met hem terugkijk op zijn loopbaan, komen er zo een aantal werksituaties boven waarin iets vergelijkbaars speelde, met telkens eenzelfde verloop: Jan-Willem voelt zich miskent en wordt boos. HIj bespreekt dat niet, maar gaat nog harder werken om te bewijzen dat hij wél OK is. Hoge werkdruk. Bozer en bozer. Niet praten. Dit eindigt met een conflict waarna Jan-Willem op zoek gaat naar een andere werkgever.
Het is dus een patroon. De fundamentele oplossing is het leren onderkennen van het eigen gedoe-patroon en het vinden van andere opties, die passen bij hem en bij de organisatie en collega’s. En dan oefenen, oefenen, oefenen, zodat de nieuwe werkhouding eigen wordt. Het resultaat mag er zijn: effectieve, gelijkwaardige communicatie zorgt voor betere samenwerking, goede resultaten, zin in de dag. En voortaan weet Jan-Willem hoe hij kan dealen met mensen zoals Rens zonder zichzelf te verloochenen. Hoe fijn is dat?
Hoe het verder ging met Jan-Willem. Jan-Willem plande een gesprek met Rens en de projectleider. We hebben dit voorbereid door een heldere focus te kiezen, de feiten van de emoties en aannames te scheiden en de zorgen van Jan-Willem onder woorden te brengen. En door een aantal opties uit te werken, waarmee de coöperatieve houding én de expertise van Jan-Willem onderstreept werd.
Tijdens het gesprek voelde Rens zich aangevallen; ‘Ja zeg, nou krijg ik overal de schuld van!’. Door te blijven focussen op het gewenste resultaat lukte het Jan-Willem om rustig te blijven: het is niet een kwestie van goed of fout, het gaat erom hoe zij samen tot een werkbaar plan komen. De opleverdatum moet wat uitgesteld maar het resultaat zal voldoende zijn.
We hebben het over haar gewoonte om zichzelf ongenadig te bekritiseren. En hoe het haar verlamt in haar werk. Alles wat ze bedenkt is al tot de grond afgefakkeld – door haarzelf! – voor ze goed en wel begonnen is.
De zinnen die ze tegen zichzelf zegt zetten we op de flap. Het is een heftig rijtje. Zij verblikt of verbloost niet van de woorden, voor haar is dit normaal.
Het mag anders, maar hoe doe je dat? Therapie zal helpen. Maar kan het ook hier, nu? Ja, het kan heel praktisch: leer ‘omdenken’ met de Heldere Driehoek.
Aan de hand van een praktijksituatie doorlopen we de vijf stappen van gelijkwaardige, onafhankelijke communicatie in de Heldere Driehoek.
En opeens rollen de tranen over haar wangen. ‘Hee…? Waarom schiet je nou vol?’ ‘Nou, omdat het zo’n mooie structuur is. En omdat ik hiermee kan veranderen. Dit is precies wat ik nodig heb.’
De Heldere Driehoek. De vijf stappen naar gelijkwaardige, onafhankelijke communicatie.
Die ene ranzig mossel, die heb ik in m’n mond En ik heb al gebeten Oh wat goor dit. Afgrijselijk Een servet! Nee, nergens een servet Ik zit in een hoekje. Ik kan er niet uit! En we zitten hier met z’n elven!
Maar hé! Al zat ik hier met Willem Alexander! Weg met dat ding! Ik spuug die smerige mossel zo terug op mijn bord.
“Sorry mensen, dit was even nodig. Foute mossel ja. Excuus. Pardon. Nee hoor het gaat wel. Sorry sorry Kan gebeuren Eten jullie maar lekker verder Ik ga even servetjes halen”.
HAHAHAHA IN MY DREAMS!
Want zo ging het in het echt:
– let op: stalen gezicht –
OOOH HELP GATVERDAMME NEE Ranzig ranzig – gatverdamme die mossel! Niet goed! Waaah HIJ MOET WEG Servet?! Shit nergens servet Waar is mijn tas – mijn tas – geen tas Bord?! Nee! Al die mensen! Gaat niet In mijn handen dan? … Oh my Dan slik ik m wel door Ja ik slik Weg is ie … Oh nee. Dit is niet goed.
Voedselvergifting. Zo ontzettend ziek. Het duurde drie dagen voor ik weer een beetje kon eten.
En waarom? Ik wil niet de dombo zijn. Ik schaam me zo. Ik wil niet opvallen, zeker niet met zoiets smerigs. Dan verliezen zij hun eetlust. En de gastheer voelt zich rot. Wil ik ook niet. Ik heb zelfs achteraf gezegd dat het kwam van het eitje op zondagochtend.
Ik weet ook wel dat het stom is. Maar ik heb op dat moment geen andere keuze. Ik doe gewoon alsof het niet gebeurd. Glimlachen. Frietje eten. Doorgaan. All well here, niks aan de hand.
En achteraf kan ik me wel voor mijn kop slaan.
***
Dit is niet mijn verhaal, maar het verhaal van mijn buurvrouw. Ik sprak haar over de heg. “Hee! Ben je afgevallen?” en toen vertelde ze dit. En ik herken het! Had mij ook kunnen overkomen. Sterker, zoiets is me ooit overkomen. Met een lepel wasabi. Ik dacht serieus dat ik er in blééf – mensen, bel 112 – maar bleef stoïcijns zitten. Nee hoor niks aan de hand hier.
Waarom doet ze dit? Ik heb het mijn buuv gevraagd. Welke gedachten gingen er door haar hoofd? Ze vertelt over eerdere ervaringen. Over sterk zijn en niet laten merken wat ze echt voelt. Het automatisme om ‘de ander’ belangrijker te maken dan zichzelf. Over zorgen dat de ander zich goed voelt. En dat er op het moment van die ranzige mossel geen andere keuze in haar opkwam dan ter plekke onzichtbaar worden.
Het programma ‘Je bent goed genoeg als….’ Mijn buurvrouw is – net als veel anderen – goed geprogrammeerd om ongemak voor zichzelf te houden. Om anderen niet lastig te vallen. Dit programma heet: Ik ben pas goed genoeg als de ander zich goed voelt.
Veel mensen hebben zo’n programma. Ergens in je kinderjaren pik je op dat je niet vanzelf ‘goed genoeg’ bent, maar dat daar een voorwaarde aan is verbonden. Je moet iets DOEN of iets LATEN om goed genoeg te zijn. Je leert dat zo goed – in de loop van je leven komen andere opties niet eens meer in je hoofd op of lijken wel heel egoïstisch.
En achteraf denk je: ‘Ik had gewoon dit en dit….’ Maar eigenlijk, deep down, weet je ook wel dat je dat niet zou doen. Te moeilijk. Te spannend. Dan maar liever slikken, eventueel zelfs een hele gore mossel.
Herkenbaar? Dan weet je hoe dwingend zo’n programma kan zijn. Weet ik ook.
Hoe kom je er van af? Gewoon rationeel besluiten ‘vanaf nu doe ik het anders’ werkt niet – anders was je er al lang vanaf, toch? Dus het moet anders. Maar hoe? Waar moet je beginnen?
Ik weet waar je kunt beginnen Ieder heeft een eigen persoonlijk patroon waarlangs zijn of haar programma verloopt. Daar begint het: herken jouw automatisch programma, word je bewust van het patroon van jouw inefficiënte communicatie. Daarvoor hoef je niet allerlei oud zeer op te rakelen – het patroon zit ook in kwesties die je vandaag dwarszitten.
Vervolgens gaan we op zoek naar wat je wél zou willen. We volgen daarbij de stappen van de Heldere Driehoek. Zo omzeil je je automatische keuzes en ontdek je hoe het anders kan: minder afhankelijk, met focus op wat je wél wilt en wat bij jou past.
Ook voor jou het proberen waard? De Heldere Driehoek biedt nieuwe opties voor moeilijke en spannende situaties. Met de Heldere Driehoek-methodiek hebben al veel mensen de stap gezet naar betere keuzes voor zichzelf. Het is geen rocketscience. Het is een verrassende, werkbare, nieuwe manier om te kijken naar je gedrag en communicatie. Weet je hoeveel rust en energie dat geeft? Ik kan het iedereen aanraden.
Wil je ook snappen hoe jouw programma werkt? Dat kan. Schrijf je in voor de workshop ‘Gedaan met Gedoe’ op 16 oktober 2019. Liever meteen écht aan de slag? Kan ook. Neem contact op, dan plannen we een gesprek hierover.
Dat niet maar wel graag op de hoogte blijven? Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief, dan krijg je elke twee weken meer van dit in je mailbox.
Graag tot ons volgend contact Veel groeten
Vieve
PS Dank je wel lieve buurvrouw voor je open antwoorden op mijn erg persoonlijke vragen. En ja, ik hoop ook dat het zo nog ergens goed voor geweest ?
“Mooi zeg! Echt een prachtig huis. Ik snap helemaal dat je hier gelukkig mee bent!” Ondertussen scan ik over de schouder van de gastvrouw of ik ergens een bekend gezicht zie op deze housewarming. Nope. Niemand.
“Wat daar zit is allemaal familie en daar
achter in de tuin zijn de mensen van de tennis. Wat wil je drinken?”
Pfft. He get nee zeg. Echt totaal geen zin om nu leuk te gaan staan doen. Ik wil naar Poco. Maar dat kan ik niet maken. Natuurlijk niet. Leuk mens, de gastvrouw, maar die loopt met gasten rondjes door haar huis. Geen zin geen zin echt geen zin …. OK even diep adem halen en dan….
“Zeg, vind je het heel erg als ik vertrek? In plaats van wat te drinken? Ik ken hier niemand en ik wil graag nog paardrijden. Dus als je het niet erg vindt, piep ik er nu tussenuit.” “Oh echt? Goh. Nou, dat vind ik wel jammer ja. Maar ja…. als je dat wilt moet je dat doen, ik hou je niet tegen”.
Even later sta ik bij m’n auto en voel me opgelucht. En ik voel ook dat ik iets geks en brutaals gedaan heb. Was dit té assertief? Nou ja, hoe dan ook – ik ga lekker paardrijden. Toedeloe!
Toch knaagt het, ook in de dagen erna. Dus ga ik op zoek naar geruststelling. Ik bel een vriendin. Wat vindt zij? En oh, de horror! Die vindt het dus ECHT NIET KUNNEN.
“Hoe zou jij het vinden? Je organiseert een feestje, iemand komt, vindt het niet leuk genoeg en vervolgens gaat ie weer. Dat is toch niet goed? Je had moeten zeggen dat je nog een ander feestje had! Dan doe je één drankje, misschien twee, ga even gezellig kletsen met iemand – doe ff je best Vieve! – en dan kun je daarna naar huis.”
En wat ze ook nog zegt: “Nou dan weet ik dat ook, als ik je uitnodig. Als het even tegenvalt, vertrek je gewoon weer. Leuk is dat.”
Oeh ja, als je het zo ziet. En ik voelde het ook al wel, dit was best een lompe actie. He verdomme. Wat een stomme situatie. Heb ik dat.
Maar weet je wat het is? Smoesjes, leugentjes om bestwil, ‘ja zeggen nee doen’ – ik hou er niet van. Natuurlijk heb ik bij iets ongemakkelijks de neiging om er om heen te draaien. Net als iedereen (denk ik). Maar meestal roep ik mezelf tot de orde.
‘Ik weet het beter
dan jij maar dat zeg ik niet tegen jou’
‘Ik weet meer dan
jij maar ik vertel het niet tegen jou’
‘Ik heb een oordeel of
mening over jou maar dat zeg ik niet tegen jou’
Allemaal voorbeelden van ongelijkwaardigheid
in communicatie en dé ideale voedingsbodem voor gedoe.
Dus meestal leg ik de vis op tafel. Daarmee heb ik vaak goede gesprekken maar soms geeft het niet zo’n fijne situaties zoals hier op deze housewarming – inclusief al mijn eigen gedoe en overdenken achteraf.
Uiteindelijk heb ik de gastvrouw gebeld. Wat vond zij van mijn plotselinge vertrek? “Wat leuk dat je hierover belt! Ja, ik vond het wel een beetje vreemd maar snapte het ook wel. Was blij dat je het eerlijk zei. Er waren ook mensen die niet helemaal niet gekomen zijn. Maar ik heb een hele fijne dag gehad. Het vervelendste vond ik dat we met zoveel vlees van de barbecue bleven zitten.”
Pfffoooeeee. Dat viel alles mee. Fijn dat ze snapt dat dit een keuze vóór mezelf was en niet tégen haar.
Blijft de vraag: wanneer kun je helder zijn, wanneer liever een smoesje? Daar is geen eenduidige regel voor te geven. Het hangt af van de relatie, van de situatie en de belangen op dat moment. Ik heb wel mijn eigen richtlijn: Bij twijfel kies ik heldere zaken. Ik hou gewoon heel erg van gelijkwaardigheid.
Dus als je me een keertje te direct vindt, kun je dat gerust zeggen. Dan hebben we het erover. Je bent niet de eerste 🙂 en heel fijn: wij samen krijgen geen gedoe.
Oh en als laatste deze dikke tip: Zoek geen geruststelling bij je vrienden maar praat direct met degene over wie het gaat. Scheelt gedoe!
Cynthia loopt vast in haar werk. Is gefrustreerd en boos. En dat laat ze weten ook. Het gaat soms hard tegen hard. Dit leidt tot niks goeds – maar hoe kan ze hier uitkomen?
De dynamiek van de Dramadriehoek geeft helderheid én de oplossingsrichting.
Plus de uitnodiging voor de workshop ‘Boost je communicatie’ op 10 oktober 2018.
Wil je de methodiek leren kennen? Kom naar de inleiding in de Dramadriehoek en de Heldere Driehoek ‘Boost je communicatie’. Alles info vind je hier.
Vieve is een inspirerende gesprekspartner met een intense persoonlijke betrokkenheid die je helemaal jezelf laat zijn.
In een periode waarin ik overwerkt was geraakt, kreeg ik coaching aangeboden door mijn werkgever. Via een collega kwam ik bij Vieve terecht en dat bleek een uitstekende keuze te zijn.
Mijn brein was overbelast en werkte zo traag als een oude computer met een volle harde schijf.
Vieve heeft me geholpen om mijn gedachten te ordenen, mijn gevoelens te analyseren en de passie voor mijn werk terug te vinden.
De sessies met Vieve leverden me nuttige informatie en verhelderende inzichten op en het is onvoorstelbaar hoe snel nieuwe inzichten aan je aandacht kunnen ontsnappen als je je weer overgeeft aan de hectiek van alledag!
Daarom mijn tip:
Neem voor iedere coaching sessie ruim de tijd. Dus niet snel even een coaching gesprek tussen twee afspraken in een volle agenda proppen, zoals ik aanvankelijk deed, maar bewust een complete dag voor reflectie inplannen met daarin plaats voor een terugblik op de afgelopen periode, een sessie met Vieve en daarna ruimte en rust om de verworven inzichten te verwerken en samen te vatten. Voor mij werkte dit het beste.
Sowieso is afstand nemen en in alle rust stilstaan bij datgene wat je in je werk én in leven bezighoudt, een goede remedie tegen werkstress, daarom plan ik tegenwoordig (minstens) eenmaal per maand een “dag voor reflectie” in mijn agenda.
Met dank aan Vieve: de helpdesk voor mijn brein.
Herken je deze frustratie? Voel je je overwerkt? En wil je onderzoeken hoeje weer energiek kunt worden?
Ik help je. Bel me op 06 52 372 572 of maak een afspraak.
Dit schreef Marije vlak na het beëindigen van haar Heldere Zaken traject:
Ik wilde dit traject starten omdat ik ten opzichte van mijn werk was vastgelopen.
Ik wilde allerlei zaken anders geregeld hebben en graag meer samenwerken met mijn collega’s. Dit lukte helemaal niet. Wat ik wilde, leek averechts te werken. Mijn werk en het werk van het team leek een grote chaos. Mijn reacties op moeilijke situaties waren zeer emotioneel. Ik herkende mezelf niet meer.
Dankzij de uitstekende en prettige begeleiding van Vieve begrijp ik weer waarom zaken werken zoals ze werken. Ik kan mezelf weer zijn. Ik weet hoe ik me moet verhouden ten opzichte van mijn werk en collega’s. Ik heb de handvatten gekregen die ik daarvoor miste. Het totaalplaatje is weer in evenwicht.
9 maanden later liet ze het volgende weten:
Ik ben nog steeds enthousiast over de werkwijze en het resultaat van het Heldere Zaken traject.
Dat mag iedereen weten. Ik maak voor mezelf nog steeds gebruik van de adviezen, zoals de Dramadriehoek. Niet dat daarmee alles is opgelost, maar het houdt me op de juiste weg. Wanneer het zich voordoet, probeer ik ook aan collega’s de Dramadriehoek uit te leggen. Dan hoop ik dat ze minimaal de website van Heldere Zaken bekijken.
Herken je eigen situatie in het verhaal van Marije? En wil je ook weer je eigen leuke zelf zijn, in plaats van die ouwe mopperaar? Neem contact op, dan plannen we een kennismakingsgesprek waarin we samen onderzoeken of mijn aanpak past bij de issues die jij ervaart op je werk. En zo ja, hoe we die kunnen oplossen.
Niet aarzelen, gewoon doen! Het kennismakingsgesprek is kosteloos en vrijblijvend.
Ik spreek je graag,
Vieve
Privacy Heldere Zaken draagt zorg voor de privacy van haar klanten. Daarom worden bij een review naam en functie van de coachee niet vermeld.
“Drie weken na de laatste sessie met Vieve kreeg ik van mijn leidinggevende een prachtig compliment: ik had op een korte, bondige én boeiende manier een helder beeld geschept van de potentie en prestaties van mijn teamleden en mijn visie over de toekomst. Daar waar ik voordien keer op keer belandde in eindeloze pogingen om dingen uit te leggen met een (over)vloed aan verbale kracht. Daarom ben ik bij Vieve het Heldere Zakentraject begonnen.
Ik was de controle kwijt, had het gevoel dat ik niet meer voldeed.
Ik was snel emotioneel en prikkelbaar en begreep er eigenlijk helemaal niets meer van. Ik wilde leren hoe ik mijn boodschap krachtig kon overbrengen met het gewenste resultaat en niet telkens zou vastlopen als dingen tegen zaten.
Vieve gaf me meteen het gevoel dat ik er mag zijn. Ze heeft me in eerste instantie laten praten, zodat de storm in mijn hoofd kon gaan liggen.
En dan is ze stap voor stap op een zorgvuldige manier tot de kern gekomen.
Theoretische modellen werden levend. Vieve heeft me met vertrouwen en op een veilige manier in de spiegel laten kijken. Langzaam kreeg ik inzicht in mijn eigen gedrag en patronen.
Wat heb ik veel inzichten gekregen!
Ik weet nu dat erkenning bij mezelf ligt en niet per se van mijn omgeving hoeft te komen. Wat een bevrijding! Dankzij Vieve heb ik ontdekt dat ik zelf beschik over het vermogen te groeien en uit een put kan klimmen als dat nodig is. Ik hoef de verantwoordelijkheid hiervoor niet langer bij mijn omgeving te leggen. Tijdens mijn presentatie na de laatste sessie met Vieve wist ik zelf gewoon al dat het goed ging. Hoe mooi is het dan dat dat bevestigd werd door mijn leidinggevende!”
Herken je zijn frustratie? Loop jij ook vast? En wordt het tijd dat dat verandert?
Ik help je. Bel me op 06 52 372 572 of maak een afspraak.
Lekker moeiteloos gesprek met Florus Verdysseldonk over waarom doe ik wat ik doe. En over de reden dat de resultaten van Heldere Zaken zo goed zijn. (Tip van de sluier: omdat ik zelf een dramaqueen ben, daarom!)
Herken je die frustratie? Loop jij ook vast op je werk? En word het tijd dat het beter met je gaat?
Laten we samen de mogelijkheden onderzoeken. Bel me op 06 52 372 572 of maak een afspraak.
