Ik heb grote invloed op de uitslag van PSV.
Ja je leest het goed: ik stuur de uitslag van PSV.
Nee, dat geloof je niet he? Maar er is bewijs.

Bijvoorbeeld de wedstrijd van 10 januari, uit in Amsterdam. Was live op tv. Heb je gekeken? Dan heb je dit ook gezien:

In het begin ging het fantastisch. Voor ze goed en wel begonnen waren was het al 0-1. Die tweede zat er ook zo in: 0-2. Maar toen kwam de klad erin. Op onverklaarbare wijze sloeg het om, kwam PSV nauwelijks meer aan de bal en voor hetzelfde geld was het 5-2 geworden. 

Nou, die onverklaarbare reden dat ben ik. Volgens mijn man dan.
Omdat ik erbij kwam zitten. 

Als hij thuis PSV kijkt en ik kom erbij zitten, gaat het namelijk direct slechter. Altijd. Al jaren. Kun je gif op innemen.

Haha Vieve, grapje zeker?

Nee echt, geen grapje. Dit méént ie. Mijn leuke, knappe, intelligente man is ervan overtuigd dat ik invloed heb op het wedstrijdverloop 125 km verderop. Door erbij te zitten.

Natuurlijk weet hij ook wel het niet waar kan zijn, hij is niet gek. En toch gelooft ie het. Zit ie te zuchten en me weg te kijken – net zolang tot ik vertrek. Pas dan kan ie weer ontspannen (en met hem de hele PSV-selectie).

Dan vraag je je toch af: hoe dan??

(Lees verder onder het filmpje)

Geen speld tussen te krijgen.

Dit ‘Vieve stuurt de uitslag van PSV’-ding is een typisch gevalletje van magisch denken.
Het is de overtuiging dat de loop van de gebeurtenissen beïnvloedt kan worden door gedachten of rituelen. Zo hou je een beetje het gevoel van controle op momenten dat je aan het toeval bent overgeleverd. Het geeft rust in spannende tijden.

Dit soort bijgeloof heeft niks te maken met leeftijd, karakter, opleidingsniveau of wat dan ook. Iedereen doet het.

Toen je klein was ontweek je de lijntjes van de stoeptegels en tegenwoordig bezweer je naderend onheil door af te kloppen. Je pakt nog snel je paraplu omdat je daarmee de kans vergroot dat het droog blijft. Je weet al dat je baas gaat bellen zodra je even zit te niksen (en ja hoor, telefoon!). Vrijdag de dertiende is geen goede dag voor belangrijke afspraken, rijnummer 13 bestaat niet in een vliegtuig en met je gelukssokken aan gaat je moeilijke gesprek beter. Toch?

En gelijk heb je, want het werkt! 

Het ultieme bewijs hiervoor werd geleverd op die bewuste zondag van Ajax – PSV. Want toen ik eindelijk vertrok vond PSV z’n kracht terug en bleef het godzijdank 2-2. Maar serieus, als ik er gewoon niet bij was komen zitten, was het waarschijnlijk 0-5 geworden.

Vieve

Magisch denken! Eén van de bijzondere oplossingen van de menselijke geest om te dealen met spanning en stress. Vaak onschuldig, soms verbazingwekkend en een enkele keer benauwend, wanneer mensen wel érg in hun eigen realiteit opgaan. Heb je als leidinggevende of HR-professional ervaring hiermee? Ik ben benieuwd naar je verhaal

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Ken je de Dramadriehoek? Het is een eenvoudig schema met de patronen van inefficiënte communicatie. Je ziet in één klap hoe spanning ontstaat tussen mensen. Dat zit ‘m in ongelijkwaardigheid. Iemand voelt zich beter of juist minder dan de ander. Dat, in combinatie met een – vaak onbewuste – verborgen boodschap, maakt dat er spanningen en gedoe ontstaat.

Nobelprijs voor de Vrede
Degene die de Dramadriehoek ontwikkelde, dr. Stephen Karpman, verdient wat mij betreft de Nobelprijs voor de Vrede. Omdat kennis van de ‘dynamiek van gedoe’ zoveel conflicten, irritaties en verdriet scheelt. Het leert je wat je zelf doet in het gedoe. En als je dat begrijpt, ontdek je de opties om het te stoppen of te voorkomen.

En als dat niet lukt: Nobelprijs voor de Geneeskunde
Oh hij is al vergeven, de Nobelprijs voor de Vrede? Dan nomineer ik dr. Karpman met evenveel plezier voor de Nobelprijs voor de Geneeskunde. Omdat je minder fysieke klachten hebt als je minder piekert, zorgen maakt, doem denkt. Langdurige stress gaat in je lijf zitten: hoofdpijn, rugpijn, buikpijn, slecht slapen… – afijn. You know.

Dr. Karpman en ik, mei 2014

Kortom: Karpman verdient die prijs. En dat meen ik uit de grond van mijn hart. Het snappen van de dynamiek van gedoe maakt mijn leven stukken prettiger. En als je wilt, het jouwe ook.

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Maandagochtend om 09.00 uur zou het paard geleverd worden. Het was zaterdagmiddag 16.00 uur. Cash nodig, en snel. Maar waar haal ik nu zoveel contant geld?

Internet stuurt me naar het centrum, maar daar is geen bank te bekennen. Shit. Het is al 16.30 uur. Bij de boekhandel vraag ik of de verkoopster weet waar de ING hier ergens zit?

“De bank? Oh, maar die is hier. Wij hebben zo’n automaat.”
Ze wijst. Tussen de wenskaarten en het cadeaupapier staat een gele parkeermeter.
Pardon?? Nou, dat lijkt me niet zo geschikt. Big monnies, mevrouw, daar ga ik hier niet mee hannessen!
“Oh. Ik zocht de echte bank.”
“Dit IS de echte bank tegenwoordig. Wilt u geld storten?”
“Uh,” ik aarzel – wat heeft zij ermee te maken – “nee, ik moet geld opnemen.”
“Nou, dat kan ook hoor.”
Ik, overrompeld: “OK… maar ook een groot bedrag?”
“Hoeveel moet u hebben dan?”
Ik, zachtjes – heel gek dit, maar verdorie, haast! : “Vijfduizend euro.”

Roept ze keihard naar de andere kant van de winkel:
“HÉ SANDRA, DEZE MEVROUW WIL VIJFDUIZEND EURO OPNEMEN! DAT KAN TOCH GEWOON HE?”

Ik sis: “Ja zeg! Nog harder!”
Grrr wat stom.

De bewuste geldautomaat

Weet je hoe lang het duurt voordat zo’n machine 100 x een briefje van 50 heeft geteld? Láng, heel lang. Zeker als je in de schijnwerpers staat.

Hoor ik diezelfde mevrouw achter me: “Nu voel ik me verplicht om u te bewaken.”
Pfft ja, tuurlijk. Wat moet jij nou tegen een grote boze overvaller met een mes? “Ah dat is fijn, want ik sta hier echt niet op mijn gemak.”

Ik heb die stapel briefjes zo in mijn tas gegooid, ben de winkel uitgerend en hard naar huis gefietst. Natellen komt later wel.

De f*ck! Wat gebeurde daar nou?

  • Het gedoe begint al bij de verwachtingen. Wist ik veel dat ik out in the open, midden in de boekhandel, zo’n groot bedrag ging pinnen. Had ik het wel geweten, dan was ik niet in mijn eentje gegaan. Minpunten voor de bank.
  • En dan die – goedbedoelende maar oei, wat suffe – verkoopster. Die was kennelijk niet bijgepraat over ‘hoe om te gaan met geldautomaat in de winkel’. Minpunten voor de boekhandel.
  • Ook minpunten voor mij. Want ik vond er van alles van maar liet het gewoon gebeuren. Ik was verbluft en voelde de tijdsdruk. Het was beter geweest als ik had gezegd wat ik ervaarde: ‘Dit voelt helemaal niet goed. Zelfs onveilig! Hoe kunnen we dat oplossen?’

Op maandag werd het paard afgekeurd. Kon ik weer terug met m’n briefjes. Zelfde boekhandel, zelfde apparaat, zelfde bedrag, maar zonder omroepster deze keer.

NB
Naar aanleiding van dit voorval heb ik contact gehad met Remco van De Geldmaat (die gele parkeermeters). Wat blijkt? Het wordt gezien als een vanzelfsprekendheid dat het personeel van zo’n winkel weet hoe mee om te gaan met klanten voor dat ding. Ze krijgen wel een infomap. Over bovenstaand relaas zegt hij “je mag er toch vanuit gaan dat iedereen snapt dat het zo niet kan”. Ja, dat zou je denken, maar ja…

Hij vertelt dat een nieuwe site in de maak is waar de plek – en dus de privacy – van de automaten wordt vermeld. Mooi, dat gaat gedoe schelen.

Remco vroeg mij ook in welke winkel dit was en dat heb ik hem verteld. Ai, ben ik nu aan het snitchen? Had ik zelf dit stukje moeten laten lezen aan de verkoopster? Nee, ik kies ervoor om dat niet te doen en hier te volstaan met wat ik ook tien keer tegen Remco heb gezegd: ‘Ik weet dat ze het goed bedoelde, het pakte alleen zo rottig uit’.

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]