Je zoekt een tijdelijke invalkracht. Je hebt niet zoveel eisen, als ie z’n werk maar doet.
En dan is daar Henk.
Met Henk zit je op één lijn. Hij snapt wat de bedoeling is. Past zich aan. Heeft de goede werkervaring, zet zich in, denkt mee, is leuk eigenwijs en ook nog eens gezellig om erbij te hebben.
En dan is het weer voorbij. Je eigen medewerker komt terug en Henk gaat door naar de volgende klus. Verdorie, je gaat ‘m nog missen.
Dank je wel Henk. Het waren drie geweldige maanden!
ODE AAN URBIE
Lieve Urban (of Urbie, of Henk – ik mag Henk zeggen) onze tijd samen zit erop. Je gaat weer met leuke meisjes op ponykamp.
Zo’n drie maanden geleden werd je invaller voor m’n geblesseerde Poco. Een puur praktische keuze, je had zomaar een ander kunnen zijn. Maar wat een mazzel had ik!
Je kreeg zo’n zwaar westernzadel; vond je prima.
Het rijden met los teugeltje? Even wennen maar OK.
Hé, stoer man. Die outfit staat je goed.
En zo gingen we. De paden op, de lanen in.
- Voorop? Ja hoor. Wel in scheurstap, langzaamaan is lastig.
- Achterop? Kan ook, maar dan rustig aan he. Easy does it.
- Wordt er telkens in je billen gebeten door een irritante merrie? Jij blijft cool.
- Paarden die elkaar naar het leven staan? Jij staat tussen.
- In galop het hoge duin op? Geen probleem.
- Met die pijnlijke achterbenen het zoute water in? Tuurlijk. Even stampen, klaar.
- Samen het verhoogd terras op? Goed hoor, je staat er al. Oh, dat was niet de bedoeling? Ok, dan stap je er weer af.
Ik kan echt maar één minpuntje ontdekken: je enorme voorkeur voor linksaf ?
Lieve Urban, wat ben jij een lekker dier! Lief, sterk, eerlijk, betrouwbaar en niet gek te krijgen. En wat geef jij een bak vertrouwen zeg. Iedereen zou een Urbie in z’n leven moeten hebben. Mens of dier.
Die meisjes van het ponykamp mogen in hun handen knijpen met jou.
(En het blauwe oog dat je me gaf, dat is je allang vergeven.)
