Categorie: Zelfvertrouwen, angst, onzekerheid

Ze staat te trillen, zo boos is ze. Op mij! Het overvalt me gigantisch – WTF?? – en ik moet alle zeilen bijzetten om een klein beetje normaal gesprek te krijgen met deze vrouw. Lukt niet. Sjeezes, wat gebeurt hier?? Ik krijg grote verwijten – die niet kloppen, hoe verzint ze het?? – maar wat ik ook zeg, ze gelooft me niet. Het is één groot misverstand maar ze is heilig overtuigd van haar gelijk. Ik kom er niet tussen.

Zoveel onredelijkheid is moeilijk te handlen. Zelfs als je ervoor doorgestudeerd hebt, zoals ik.

Na een tijd gif spuien lijkt ze iets gekalmeerd. Kennelijk vindt ze het zelf ook niet helemaal kloppen want ze zegt ‘ik ben introvert’ op een toon van ‘ik kan er ook niks aan doen’. En ze komt met uitleg: ‘ik ben introvert dus ik wil niet communiceren. Dan pas ik me aan. Maar als het emmertje vol is, dan loopt het over’.

Aha. Helder betoog. Ik snap het.

Sterker nog: ik stond vroeger in haar schoenen. Alleen noemde ik het niet ‘introvert’ maar gewoon wat het was: superbang voor confrontatie. Ik heb in m’n jonge jaren niet geleerd om voor mezelf op te komen en grenzen te stellen. Aanpassen werd de beste tactiek. Dus ik weet hoe het werkt: van al dat aanpassen en oppotten word je steeds bozer. Woedend! Op een gegeven moment ben je dan ready to explode.

Het is als een groeiend puistje: ooit komt -ie.

Maar al mijn begrip ten spijt: nu ik was ook kwaad. Kan je duizend keer goed zijn in gedoe, zoveel bagger over me heen, daar kan ik ook niet tegen. Ik had een paar dagen(!) nodig om bij te komen.

Inmiddels kan ik weer verstandige dingen denken. Zoals:

“Beste mevrouw, ‘zo ben ik nou eenmaal’ is nooit een excuus. Als je wéét wat er scheelt – bang / introvert / pleaser / onzeker, hoe je het ook noemt – ga er dan mee aan de slag. Neem je verantwoordelijkheid, regel je gedoe. Nee, dat is niet gemakkelijk. Het is zelfs helemaal niet leuk. En toch moet het. Omdat

  • het écht niet OK is om jouw rotzooi bij een ander op de stoep te dumpen – omdat ‘jouw emmertje vol is’
  • je deze akelige manier van omgaan met de moeilijke dingen van het leven doorgeeft aan je kinderen. Gun hen een gezondere, minder stressvolle manier.
  • maar vooral: omdat het leven er zoveel gemakkelijker en leuker van wordt.”

(Heb ik niet tegen haar gezegd he, dit bovenstaande. Kijk wel uit.)

Herkenbaar?

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Iris Kasbergen is eigenaar en naamgever van financieel administratiekantoor IK, een bedrijf met acht werknemers. Toen zich een situatie voordeed met een van die collega’s wist Iris dat ze bij Vieve terecht kon met haar vraagstuk. Ze vertelt je er graag over. 

Onprettige werksfeer

“Wij ondersteunen mkb met inboeken, btw-aangiftes, aangiftes inkomstenbelasting, vennootschapsbelasting en salarisadministratie”, begint Iris. “Vieve is klant bij ons, dus ik wist wel wat voor werk ze deed. Zo krijg ik ook regelmatig haar nieuwsbrief. Wat ik daarin las sprak me heel erg aan, en spoorde me aan om actie te ondernemen.”

Een van Iris’ werknemers voelde zich namelijk niet op haar gemak op het werk. “Ze trok zich heel veel dingen persoonlijk aan”, legt Iris uit. “Ze dacht dat mensen grappen over haar maakten en achter haar rug om over haar praatten terwijl dat helemaal niet zo was. Dat sprak ze vervolgens niet uit, waardoor de vervelende emoties bleven broeien. Het was niet bevorderlijk voor de werksfeer en voor de samenwerking.”

Gedrag herkennen

Iris merkte dat de resultaten van deze collega eronder leden, maar wat ze ook probeerde om de lucht te klaren, het lukte niet. “Toen besloot ik om contact op te nemen met Vieve”, gaat ze verder. “Mijn doel daarin was duidelijk: ik wilde een werkbare situatie voor iedereen creëren. Niet al dat gedoe maar gewoon goed samenwerken waarbij ook ruimte is voor een grapje.”

Volgens Iris was het prettig om uitleg te krijgen aan de hand van theorieën en daaruit voortkomende voorbeelden. “Aan de hand van verschillende theorieën doet Vieve helder uit de doeken hoe je bepaalde gedragspatronen kunt herkennen in samenwerken en relaties”, aldus Iris. “Van anderen maar ook van mezelf. Door voorbeelden die toegespitst waren op míjn situatie weet ze die heel concreet te maken. Ik vond het zeer verhelderend.”

Praktische oplossingen

“Dankzij Vieve wist ik hoe ik het gesprek aan moest gaan”, blikt Iris terug. “Zonder de hulp van Vieve was me dat niet gelukt en hadden we nog veel langer aangemodderd, met alle gedoe en irritaties van dien.”

Niet alleen in deze situatie was de interventie van Vieve waardevol, Iris merkt ook op andere vlakken dat ze veel van haar geleerd heeft. “Vieve heeft tijd en aandacht voor je”, zegt ze tot slot. “Door haar manier van vragen stellen maakt ze dingen helder. Daardoor is voor mij ook duidelijk geworden hoe ík zelf in mijn werk sta en wat ik van mijn personeel vraag. Daardoor kan ik nu ook beter met mijn personeel communiceren, en kan ik me tegelijkertijd beter in hun schoenen verplaatsen.”

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Long time ago, toen ik nog werkte voor de gemeente Eindhoven, moest ik eens een plan presenteren. Ik heb werkelijk geen idee meer waar het over ging – HOE het ging weet ik nog precies.

Ik aan de slag. Goed nadenken, wikken en wegen, praten met stakeholders, de consequenties in beeld, financiën, maatschappelijke gevolgen: ik had alles gecovered. En ook de briljante wending, dé move die je niet zag aankomen, ontbrak niet.

Mijn onderliggend doel (en mijn niet-aflatend streven destijds): dat iedereen zou zeggen ‘Woow zeg! Dat heb je écht goed gedaan, Vieve.’ 

Ik sta voor de groep, leg het plan uit. Zweet in mijn handen – wat vinden ze ervan? Komt het applaus? Hmm. Het plan is niet verkeerd maar er is ook kritiek. Dit moet het anders, dat heb ik over het hoofd gezien. Hè, shit, dat valt tegen.

Ik hou me goed. Natuurlijk. Maar ben verdrietig en onzeker.

Ah, nog één kans op een lekker compliment!
Daar is mijn leidinggevende. Die zal toch zeker wel gezien hebben hoe goed en doordacht het was? Hoe hard ik eraan gewerkt heb? Ik vraag niet naar zijn mening, ik hoop gewoon heel erg dat-ie zelf iets zegt. En ja, dat doet hij! 

Weet je wat hij zei – en hij meende het echt. Hij zei: ‘Wat zag je er goed uit, Vieve!.’ 

BAM.
Wat een afknapper.
Als een natte dweil in mijn gezicht.

En niet eens omdat het zo stereotiep was, zo ongelijkwaardig, zo’n ‘oudere man-jongere vrouw’-ding. Oordelen op uiterlijk is stom, toen ook al. Maar dat was niet het pijnlijke. Het was zo’n koude douche omdat ik geen erkenning kreeg voor iets waar ik erg mijn best op had gedaan, maar wel voor iets wat er écht niet toe deed op dat moment. 

Hoe goed bedoeld ook, zo werd zijn compliment een belediging. Omdat hij helemaal voorbij ging aan wat ik gedaan had.

(Het zou mooi zijn geweest als ik nu kon vertellen ‘en toen zei ik hoe erg me dat tegenviel. Hij begreep het, bood zijn excuses aan en zei dat -ie het vanzelfsprekend vond dat ik zo’n goed werk afleverde en dat ie daarom niks gezegd had’. Maar nee, zo dapper was ik niet. Ik heb de opmerking geïncasseerd en mijn teleurstelling verbeten. En dat is dan weer precies de reden waarom ik het zo goed onthouden heb. Zo gaan die dingen.)

De erkenning van anderen, dat is waar we ons bed voor uitkomen. Het is what keeps us going. Niet iedereen wordt getriggerd door hetzelfde en niet iedereen heeft evenveel erkenning nodig – maar het geldt wel voor ons allemaal. We werken niet zozeer voor het geld – ja, ook natuurlijk – maar zonder erkenning worden we snel heel ongelukkig. 

Onderstaand vind je een korte opname uit een online groepstraject van vorig jaar. Hierin leg ik de basis uit over erkenning. Boeiend. Doe er je voordeel mee. Weet je meteen hoe je jezelf en anderen in de actiemodus krijgt.

Ik zorg dat mensen goed uit de verf komen op hun werk. Dat ze bereiken wat ze willen bereiken én dat de relatie met collega’s en medewerkers verbetert. En met succes – dat is waarom ik dit werk al bijna 15 jaar mag doen.

Is dit wat je nodig hebt, voor jezelf, je medewerker of voor je collega?
Wil je meer weten over de aanpak van Heldere Zaken, over een individueel traject of wil je als HR inzicht krijgen in de dynamiek van gedoe?  Neem dan contact op per mail. Bellen of appen kan ook: 06 52 372 572.

Veel groeten,
Vieve

juni 2021

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Dat gevoel op de hoge duikplank. Dat je daar staat en dat de hele trap vol is met ongeduldige, koukleumende mensen. Teruggaan is geen optie. Maar springen ook niet. Want man, het is hoog! En diep! Niet te doen dit! Waarom, wáárom dacht je dat je dit wilde? Alles in je roept: NEE!!
 
Dat, daar op die duikplank, dat is een impasse. Je staat zwaar onder druk, maar de stap vooruit kun je niet maken. En achteruit is de weg geblokkeerd. Je wilt wel, maar je durft niet. Je zit klem.
 
Ik zie dit vaak in mijn praktijk: een verlammende impasse waar professionals in kunnen belanden.

  • Je zou tegen je leidinggevende willen zeggen (schreeuwen!) dat -ie je had moeten steunen in die meeting en dat zijn “oh zo had ik het ook niet begrepen” voelde als een mes in je rug.
  • Je zou tegen je collega willen zeggen (woedend!) dat die zijn afspraken nou eens moet nakomen, het is gewoon onbeschoft zoals hij klanten behandelt, dat straalt (verdomme!) ook op jou af!
  • Of je voelt je helemaal uitgeknepen op je werk. Oh bah, de lol is er allang af. ‘Hiërarchisch-bureaucratisch’ noemen ze dat; nou het voelt het alsof je elke dag opnieuw met zware bepakking door het moeras moet zwoegen. Zo had je je werkende leven niet voorgesteld. Dus je wilt weg. Maar ja – hoe dan? Waarheen dan? Dit salaris, deze voorwaarden, deze fietsafstand… dat vind je nooit meer. (En eerlijk is eerlijk, zo goed ben je nou ook weer niet.) Nee, het heeft allemaal geen zin. 

Je voert hele discussies in je hoofd, elke dag weer. Je hebt lange gesprekken met je vriendin, met je man, met je moeder, met de buurvrouw. Krijgt goede adviezen en een hoop aanmoediging. De aandacht doet goed, maar deep down weet je ook: ik ga die tips niet opvolgen. Omdat het gewoonweg niet gaat.

Dit is de duikplankimpasse en hij beheerst je leven. Hij voedt zich met jouw energie, jouw plezier, trots en toewijding. De impasse vreet je op, je bent allang je eigen leuke zelf niet meer.

Sta je op die plank, dan heb je drie opties.

  1. De doffe ellende aanvaarden. Dit lijkt de gemakkelijkste weg, maar er zijn er niet veel die dit tot een goed einde brengen. Je moet beschikken over een (heel) klein ego, veel inschikkelijkheid en een enorme bak uithoudingsvermogen. En dan nog: hard duimen dat je niet ziek wordt, want dat is wat gebeurt als je jezelf langdurig onder druk zet.
  2. De ‘mind-over-body’-aanpak. Dan spring je! Met de moed der wanhoop gooi je er uit wat je dwars zit, in niet mis te verstane woorden. Kijk, dat geeft lucht en helderheid. Helaas is de uitkomst ongewis. Wellicht zijn de relaties onherstelbaar beschadigd, misschien kun je er nog over praten. Maar hoe dan ook, het vertrouwen loopt een flinke knauw op.

Zelf zou ik voor deze optie gaan:

  1. Vind een andere manier van communiceren. Het kán namelijk anders, je weet alleen nog niet hoe. Je hebt de kunst van het ‘communiceren zonder gedoe’ nog niet onder de knie. Communiceren zonder gedoe is zeggen wat je wilt, op zo’n manier dat je jezelf niet verloochent en tegelijkertijd de relatie met de ander in tact houdt. Helder en gelijkwaardig. Het is een vaardigheid die je kunt leren, ook (zelfs!) als je het van huis uit anders gewend bent.

    Als je dát kan, ben je weer zelf aan zet. Je laat je emoties niet zo hoog oplopen, kiest het pad dat goed is voor jou (ook als het spannend is) en grijpt eerder in als zaken anders lopen dan verwacht. Kortom: je zet de situatie naar je hand. En zo blijf je uit die impasse.

    Communiceren zonder gedoe. Beter wordt het niet.

Spreek dit stuk je aan, herken je de impasse bij jezelf of bij een ander? Ik kan helpen.

Gaat dit stuk over jou?
Ai, dat is niet fijn – en dat is een understatement. Je kent het verlammende gevoel van ‘vanalles willen maar er niet toe komen’ en je stel jezelf enorm teleur. Kwaad neem je je voor om het nu écht te gaan doen – en vervolgens doe je het weer niet. Het is een vicieuze cirkel, je zit klem.

Ik kan je helpen om de impasse te doorbreken. Neem contact met me op, dan bespreken we de mogelijkheden.

Ben je leidinggevende of HR-professional?
Herken je de impasse bij je medewerker of collega? Worden je tips en adviezen niet opgevolgd? Erger je inmiddels al aan die passieve houding?

Op 16 maart 2021 verzorg ik een inspiratiesessie speciaal voor leidinggevenden en HR-professionals over dit thema. We analyseren de dynamiek van gedoe – waaronder de gevreesde impasse – en onderzoeken wat jij, vanuit jouw positie, kunt doen om je medewerker of collega hierin te ondersteunen. Deze kennis gaat een hoop piekeren en energie schelen! Meer info en inschrijven via www.heldere-zaken.nl/inspiratiesessie.

De uitsmijter: Voel hoe het voelt op die duikplank
Dit is een meesterlijk filmpje! Deze dappere types kregen een geldbedrag aangeboden – ik meen iets van € 30 – om van de tien-meter-duikplank te springen. Dat lijkt een eitje, tot ze boven staan. Want dan komt -ie, de verlammende impasse. Griezel en geniet!

Ten Meter Tower – NewYorkTimes films

Zelf ben ik als die gast met de tattoos. Of als de mevrouw in het blauwe badpak. Wie ben jij? Of ga je überhaupt die trap niet op?
(Neem wel even de tijd voor dit filmpje, als je er eenmaal aan begint kun je niet meer stoppen en hij duurt 16 minuten.)

Graag praat ik je binnenkort helemaal bij over duikplanken, impasses én communiceren zonder gedoe. 
Tot dan!

Vieve

Illustratie is een still uit de film Ten Meter Tower- NewYorkTimes films

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

‘WE BLIJVEN BINNEN. HET IS BUITEN TE GLAD.’
OK.
‘Maar het is zo mooi buiten…’
‘Ja he als we het nu niet doen…’
‘Als we op de verharde weg blijven dan moet het toch kunnen?’

* inspectie van gladheid buiten *

‘We doen het, we gaan gewoon. Even klein stukje sneeuw, dan de weg op, blijven we daar.’
OK

* Stuk over de weg *

‘Zullen we hier het veld op?’
OK
‘We kunnen daar ook wel overheen, denk ik.’
OK!
‘En dan zo terug.’
OK!!

= Magisch mooi tochtje!

De dikke les: niet vooraf van alles bedenken wat er fout kan gaan, maar gewoon dóen en dan kijken ‘wat kan wél’.
Totally love it!

11 februari 2021

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Ik heb grote invloed op de uitslag van PSV.
Ja je leest het goed: ik stuur de uitslag van PSV.
Nee, dat geloof je niet he? Maar er is bewijs.

Bijvoorbeeld de wedstrijd van 10 januari, uit in Amsterdam. Was live op tv. Heb je gekeken? Dan heb je dit ook gezien:

In het begin ging het fantastisch. Voor ze goed en wel begonnen waren was het al 0-1. Die tweede zat er ook zo in: 0-2. Maar toen kwam de klad erin. Op onverklaarbare wijze sloeg het om, kwam PSV nauwelijks meer aan de bal en voor hetzelfde geld was het 5-2 geworden. 

Nou, die onverklaarbare reden dat ben ik. Volgens mijn man dan.
Omdat ik erbij kwam zitten. 

Als hij thuis PSV kijkt en ik kom erbij zitten, gaat het namelijk direct slechter. Altijd. Al jaren. Kun je gif op innemen.

Haha Vieve, grapje zeker?

Nee echt, geen grapje. Dit méént ie. Mijn leuke, knappe, intelligente man is ervan overtuigd dat ik invloed heb op het wedstrijdverloop 125 km verderop. Door erbij te zitten.

Natuurlijk weet hij ook wel het niet waar kan zijn, hij is niet gek. En toch gelooft ie het. Zit ie te zuchten en me weg te kijken – net zolang tot ik vertrek. Pas dan kan ie weer ontspannen (en met hem de hele PSV-selectie).

Dan vraag je je toch af: hoe dan??

(Lees verder onder het filmpje)

Geen speld tussen te krijgen.

Dit ‘Vieve stuurt de uitslag van PSV’-ding is een typisch gevalletje van magisch denken.
Het is de overtuiging dat de loop van de gebeurtenissen beïnvloedt kan worden door gedachten of rituelen. Zo hou je een beetje het gevoel van controle op momenten dat je aan het toeval bent overgeleverd. Het geeft rust in spannende tijden.

Dit soort bijgeloof heeft niks te maken met leeftijd, karakter, opleidingsniveau of wat dan ook. Iedereen doet het.

Toen je klein was ontweek je de lijntjes van de stoeptegels en tegenwoordig bezweer je naderend onheil door af te kloppen. Je pakt nog snel je paraplu omdat je daarmee de kans vergroot dat het droog blijft. Je weet al dat je baas gaat bellen zodra je even zit te niksen (en ja hoor, telefoon!). Vrijdag de dertiende is geen goede dag voor belangrijke afspraken, rijnummer 13 bestaat niet in een vliegtuig en met je gelukssokken aan gaat je moeilijke gesprek beter. Toch?

En gelijk heb je, want het werkt! 

Het ultieme bewijs hiervoor werd geleverd op die bewuste zondag van Ajax – PSV. Want toen ik eindelijk vertrok vond PSV z’n kracht terug en bleef het godzijdank 2-2. Maar serieus, als ik er gewoon niet bij was komen zitten, was het waarschijnlijk 0-5 geworden.

Vieve

Magisch denken! Eén van de bijzondere oplossingen van de menselijke geest om te dealen met spanning en stress. Vaak onschuldig, soms verbazingwekkend en een enkele keer benauwend, wanneer mensen wel érg in hun eigen realiteit opgaan. Heb je als leidinggevende of HR-professional ervaring hiermee? Ik ben benieuwd naar je verhaal

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

‘Kijk dan! Erg hè, hierin ben ik een tonnetje’

Wij, moeder en dochter, passen spijkerbroeken bij Levi’s. Het is vrijdagavond tijdens de eerste lockdown en het is stil in de winkel. Ik draai voor de spiegel. Zo’n high-waist is het kennelijk helemaal, maar getver, nee, ik vind het niks. M’n zwembandje moet erin, het zit te strak en ik lijk wel zwanger. Uit met dat ding.

‘Huhum – als er iemand hier een tonnetje is, ben ik het wel.’

Opeens staat de verkoopster naast me en ze is, hoe zal ik het zeggen… nou ja, inderdaad, een tonnetje. Een jaar of vijfentwintig, komt ongeveer tot mijn middel en ze is rond aan alle kanten. Een klein mooi rond tonnetje. Automatisch schiet ik in standje ‘nou, dat valt toch allemaal wel mee’ maar ik slik het in. Het valt niet te ontkennen, van ons drieën is zij verreweg het tonnerigst. Het verschil tussen haar en mij is zo groot dat ik met goed fatsoen mijn twijfels over mijn eigen lijf niet kan uitspreken.

‘Weet je,’ zegt ze ‘we zijn allemaal mooi zoals we zijn. Jij ook.’

‘Euhhh ja natuurlijk,’ stotter ik. ‘Ja maar vroeger was ik echt altijd héél dun (écht niet, van schrik ga ik overdrijven), maar nu ik wat ouder word enzo…. Het is gewoon even wennen die spekjes…’

Ik lach er schaapachtig bij. Ik ben in de war.

Dit is gek, ze gooit de gebruikelijke verhoudingen helemaal op z’n kop: Ik ben dubbel zo oud als zij, ik ben de klant en zij de verkoopster en vergeleken met haar – naar het westerse denken dan hè – heb ik veel meer de looks dan zij. Dat zijn drie redenen waarom mensen onbewust een ongelijkwaardige positie kiezen. En toch spreekt ze me toe als een moeder haar dochter.

‘Ja, ik herken het. Maar het is niet nodig. Het wordt tijd om dit allemaal achter ons te laten’.

Mijn dochter Lara en ik kijken elkaar wat aan. Wat bedoelt ze?

‘Hier trekken we een streep. Zie je ‘m?’ Met haar voet wijst ze een denkbeeldige lijn tussen twee pashokjes.

Ja…? (Nee – maar nu willen we het weten ook)

Ze gaat naast me staan, pakt mij hand en zegt: ‘We gaan dadelijk over de streep. Daar stopt het negatieve denken over ons lijf. Eenmaal over de streep accepteren we hoe we eruitzien en gaan we ervan genieten. Ben je klaar?’

‘Eeuuhh…ja?’

‘Nou, daar gaan we dan!’ En hand in hand zetten we een grote stap tussen de pashokjes.

‘Zo!’ zegt ze stralend. ‘Dat was niet moeilijk he!’

Nee, dat was niet moeilijk maar wel een hele ervaring. Geweldig, iemand die zo bewust gelijkwaardig communiceert en haar eigen boodschap verkondigt. En het lesje body positivity was mooi meegenomen. All bodies are good bodies!

We vertrokken met vijf broeken – voor mij met low-waist, voor Lara met high – en een dijk van een verhaal.

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Het zit er op! 2020 is een bekeken zaak.
Laten we eens terugkijken op een jaar vol stress en spanning en hoe we daar met z’n allen mee om zijn gegaan.

Bijzonder! Het jaar 2020 leek het jaar te worden van verbroedering en saamhorigheid. Maar nee, het werd het jaar van de levenslust! Onze onwrikbare ‘afspraak is afspraak’ lieten we los en we konden er nog mee leven ook.

Onderstaand vind je mijn gedachten over het afgelopen jaar op een rijtje.
Lees je mee? Benieuwd wat je er van vindt, of je het herkent, hoe je het zelf hebt ervaren.

Wat blijkt? Logica is geen keiharde voorwaarde voor heftige maatregelen. We sluiten de horeca, zetten mondkapjes op en houden de kinders thuis. En de tuincentra dan? De kerken? De demonstraties? Voorheen moesten het allemaal keihard onderbouwd zijn. Nu niet meer. Het is niet logisch, we mopperen, worden boos en dan… dan volgen we ze op.

Meestal dan. Ook met knoeperds van fouten kun je wegkomen. Knuffelen en zoenen in tijden van corona, het mag écht niet. Kun je een boete voor krijgen. Maar niets menselijks is ons vreemd en ook als je de regels zelf bedacht hebt kun je ze overtreden, sorry zeggen en doorgaan.

Want: Levenslust blijft leidend. Ons diepe verlangen naar plezier en verbinding met anderen valt niet te onderdrukken. Op een onbewaakt moment grijpt het zijn kans. Alle angstbeelden en donderpreken ten spijt.

En toch: Er gaat meer goed dan dat er fout gaat. De focus is altijd op wat er misgaat. ‘Wie houdt zich niet aan de regels? Asociaal! Het zijn idioten!’ Maar ondertussen doen verreweg de meeste mensen hun best om er wat van te maken, binnen de mogelijkheden en met zorg voor de ander. En dat is wat telt.

Maar help ons want: Perspectief is alles. In donkere tijden hebben we die stip op de horizon nodig, anders worden we opstandig en depressief. Dan gaan we allemaal winkelen, met z’n twintigen feesten onder een viaduct en die ene dubieuze huisarts retweeten die beweert dat corona een gewoon griepje is.

De aller-, állerbelangrijkste vraag in het leven is: WAT KAN WÉL? Beperkingen zijn er altijd, ook los van corona. Gezondheid, geld, regie over je omstandigheden….  Als het even niet gaat zoals je wilt, neem dan wat afstand van de situatie en bekijk het van een andere kant. Zoek naar mogelijkheden en wees niet roomser dan de paus. Daar komen verrassende dingen uit.

Een pandemie, het leidt zomaar tot veel gedoe.

Laten we hopen op een jaar waarin levenslust weer leidend mag zijn, er meer goed gaat dan fout, we een mooi perspectief houden en zien wat een oneindige mogelijkheden we hebben. Oók als er beperkingen zijn.

Ik wens jou en al je naasten een heerlijk gelukkig, succesvol en gezond jaar.

Op veel levenslust, ook in 2021!❤

Vieve

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Je rolt erin. Je pakt je kansen en voor je het weet ben je manager. Je wordt verliefd op een ondernemer en krijgt de zaak erbij. Je studeert cum laude af en de volgende stap is CEO van een startup met investeerders. Hoe het ook gaat: ‘opeens’ zijn er mensen die jij betaalt om werk voor je te doen. En ben jij de baas. Dus jij moet aansturen, begrenzen, aanspreken, bijsturen. Maar hoe dan? ‘De baas spelen’ zit helemaal niet in je aard.
 
Hard werken zit wel in je aard. Héél hard werken ook – whatever it takes. Risico’s nemen? Oh ja. Ondernemen is spannend, kost soms je nachtrust maar de vrijheid is het absoluut waard. Je zou niet anders willen. Grenzen opzoeken? Durf jij. Veel en grote verantwoordelijkheden dragen? Jazeker, tuurlijk. Staan voor je principes, moeilijke keuzes maken, weten dat er op je gelet wordt? Ja, het is niet altijd leuk maar je doet het gewoon. Dat zit allemaal wél in je aard.
 
Maar personeel, dat is andere koek. Dat is een pain in the ass. Nee – nou doe je ze tekort. Want jouw medewerkers, echt, je zou nérgens zijn zonder hen. Samen zet je je schouders eronder. Ze nemen een deel van jouw zorg over (oh, godzijdank), zijn nooit te beroerd om bij te springen als het nodig is en balen met je mee als het anders loopt dan gehoopt. Het bedrijf bloeit en dat is dankzij hen. Je ziet het zo: het is niet alleen jouw tent maar evengoed die van hen. Gevoelsmatig dan.En je weet dat zij dat ook zo zien. Jullie staan naast elkaar, met dezelfde belangen en dragen samen de last. Dat voelt goed.
 
En daar komt de afhankelijkheid de werkrelatie binnen. Want je hebt deze mensen nodig om het werk te verzetten, ze zijn niet zomaar vervangbaar. ‘Tevreden medewerkers’- het wordt een doel op zich. Het voelt alsof ze van levensbelang zijn voor de organisatie. En dus geef je een goed salaris, veel vrijheden (je hoort jezelf dingen zeggen als “regel het maar, doe maar wat jij denkt dat goed is”) en een bak erkenning en vertrouwen. Soms meer dan je eigenlijk zou willen, want terugkomen op vrijheden en vertrouwen dat je eerder gaf, dat is haast niet te doen.   
 
Je neiging om het goed te doen voor anderen zit je in de weg. Dan gaan de verhoudingen schuiven en ontstaat dit beeld:

Zie je de scheve verhoudingen? Die ontstaan wanneer de leidinggevende zich teveel richt op een goede relatie met de medewerker. Hij schikt zich, cijfert zich weg en spreekt zijn irritaties niet uit. De medewerker denkt dat alles koek & ei is; hij voelt zich gezien (heerlijk!) en gebruikt de vrijheid om het werk naar eigen inzicht te doen. Dat gaat lang goed. Tot de bom barst, vaak om een futiliteit. Wat volgt is drama en gedoe: miskenning, ruzie, toestanden.

Eén blik op die tekening en je weet dat dit gaat niet vliegen. Een leidinggevende die zich afhankelijk maakt van de medewerker om spanning en conflicten uit de weg te gaan, krijgt precies wat hij probeert te vermijden: Gedoe. De inzet is ‘wie is hier nou eigenlijk de baas?’.

Wat veel leidinggevenden tegenhoudt om een heldere positie te nemen is dat ze ooit, vroeger, hebben geleerd dat ze vriendelijk en voorkomend moeten zijn. Dat ‘jezelf wegcijferen’ een deugd is. Dat het niet netjes is om te zeggen waar het op staat. Daar heb je een soort van commandotraining op gehad en dat doe je dus nog steeds.

Maar als leidinggevende of als manager bén je de baas. Je hébt die rol. En die wil je ook! Want wie anders heeft die krachtige visie én weet wat je daarvoor gaat doen? Wie anders inspireert je mensen? Wie ziet de kansen en blijft optimistisch? Jij toch! Dus neem die positie en doe het met overtuiging.

Helder leiderschap geeft rust voor jou en voor je mensen. Je bent dan je eigen gezellige zelf én je geeft structuur door focus op je doel (en niet op het gedoe) en duidelijke verantwoordelijkheden. Daarbij maak je van je hart geen moordkuil. Dat geeft vertrouwen aan je medewerkers zodat ze lekker kunnen werken. Helder leiderschap betekent betere relaties, meer werkplezier en goede resultaten.

Denk je nou ‘Goed verhaal, Vieve, maar dit is gemakkelijker gezegd dan gedaan’? Kies je onwillekeurig toch voor de zachte aanpak en verhullende taal? Ben je tot laat in de avond bezig met zaken die je medewerker heeft laten liggen? Herkenbaar. Vast ingesleten gewoontes zijn niet altijd gemakkelijk te doorbreken. Dan is het fijn om samen te onderzoeken hoe het anders kan. 

Uitzoeken hoe jij kunt werken op jouw voorwaarden, zonder de relatie met de ander op het spel te zetten? Benieuwd hoe dat kan? Bel 06 52 372 572 of reageer op deze mail en ik vertel je er meer over.

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

In de gesprekken over Trumpjes in organisaties valt het woord ‘narcist’ regelmatig. Dat lijkt logisch, want als je de kenmerken van een narcistische persoonlijkheid googled, kun je er zo een boel afvinken. Daarbij bekt het lekker en snapt iedereen dat je het zwaar hebt. Want met een narcist valt niet mee te werken, toch? Die heeft de focus op eigen gewin, smijt goedbedoelde feedback terug in jouw gezicht en heeft sowieso geen geweten.

Toch ligt het allemaal niet zo eenvoudig. Trump-achtige trekjes zijn er allerlei gradaties. Waar houdt gezonde zelfliefde op en begint het gekke gedrag? En aan wie is het om dat te bepalen? Het is een hartstikke subjectief, glibberig pad. En er is nog een reden om jouw Trump-type niet meteen tot een doorgewinterd narcist uit te roepen: het ene gedrag versterkt het andere. 

Wat doe jij zélf om die Trump in het zadel te zetten en ‘m daar te houden? En wat maakt jou zo gevoelig voor zijn of haar acties? 
De drie belangrijkste oorzaken op een rijtje.

1. Onvoldoende helderheid 
Wie is waarvoor verantwoordelijk, wie hakt welke knoop door, wie wordt waarbij betrokken? In veel samenwerkingen is dat niet goed afgesproken. Want het ‘loopt toch best lekker’, het ‘is zo gegroeid’, ‘iedereen bedoelt het toch goed’? Ja, dat klopt – totdat er er gedoe ontstaat.
Zoals een bedrijfseigenaar tegen me zei: “Als ik iets geleerd heb van dit gedoe, dan is het dat zachte heelmeesters stinkende wonden maken”. Maak dus goede afspraken, vooraf en óók als het evident lijkt. Daarmee kun je Trumpachtige gedragingen voorkomen.

2. Conflictvermijdend gedrag
Jong (niet) geleerd is oud (niet) gedaan. Als je als kind niet geleerd hebt om – ongedwongen, vanzelfsprekend – je grenzen aan te geven, gaat je dat ook als je volwassen bent niet gemakkelijk af.
En er zijn zelfs situaties waarin je zelfs niet precies weet waar je grens ligt. Ga je mopperen en klagen? Dan weet je dat de grens overschreden is en is het zaak om in actie te komen. Doe iets. Want doe je niets, dan geeft je de Trump weer meer ruimte.

3. Onzekerheid: jezelf wegcijferen of overschreeuwen
Onzekerheid is een bitch en jouw Trumpje weet je precies daar te treffen. Die kwetsbaarheid wil je kost wat kost vermijden. Urenlang denk je na over de Trump – wat wil hij, wat denkt hij, hoe zou hij reageren als… – en zoek je manieren daarbij aan te sluiten. Je cijfert jezelf weg.
Of je kiest de andere optie: de vlucht naar voren. Dan doe je je groter, belangrijker, slimmer voor dan je je eigenlijk voelt. Ook daarmee bevestig je je eigen onzekerheid: een vicieuze cirkel.

Zie je hoe je zelf – onbedoeld en onbewust – de Trump in het zadel helpt? Het goede nieuws is: aan al deze punten valt te werken. Dus heb je last van een Trump-achtige type in jouw organisatie, gebruik dat gevoel om er zelf beter van te worden. Je hebt ideaal oefenmateriaal in handen!

Ik maak wel een kanttekening: “Van sommige dingen kan ik nog steeds niet geloven dat ze echt gebeurden!” En “ik kan mijn geluk niet in de handen van een ander leggen, dat gaat gewoon niet”. Uitspraken van iemand die uiteindelijk koos voor een andere baan. Want als het echt niet te doen is, is vertrekken altijd een optie. Leer, probeer, neem je invloed en geef tegengas, maar laat je niet kapot maken.

Herken je dit in jouw organisatie, in je eigen professionele leven of bij één van de medewerkers, laten we het er dan eens over hebben. Je kunt me bereiken via info@heldere-zaken of bel me op 06 52 372 572.

Met groet,
Vieve

NB
De term ‘Narcistische persoonlijkheid’ komt uit de DSM-5, het handboek voor diagnostisch en statistisch handboek voor psychiatrische aandoeningen. Ik ben geen psychiater en kan geen persoonlijkheidsstoornissen vaststellen. Daarom vermijd ik de aanduiding ‘narcist’.

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]