Paarden reageren niet op wat je zegt of op hoe je graag over wilt komen. Zij reageren op je energie en intenties van dát moment. Door hun reactie op jouw gedrag word je je bewust van hoe je overkomt. Zo leer je veel over jezelf en over je communicatie met anderen. Zoals Corine, die als onderdeel van een Heldere Zakentraject een sessie ‘Paardenspiegelen’ deed. Ze vertelt hoe dat was en wat ze heeft geleerd van paard Tinus.

“Spiegelen met Tinus was voor mij een extra dimensie bij mijn coachingstraject. Het was een compleet nieuwe ervaring; helemaal weg uit mijn dagelijks leven. Ineens loop je dan door een manege met tientallen paarden! Ik vond het spannend maar ook leuk om te doen.

Normaal ben ik heel verbaal aangelegd, maar met een paard communiceer je op een ander niveau. Een paard hoort niet wat je zegt maar voelt de intentie. Ik ben een gevoelsmens; een paard voelt dat aan, die leeft op instinct.

Dankzij Tinus en de vragen en opdrachten van paardenman Peter heb ik heb meer kracht en blijdschap gevonden in wie ik ben en wat ik uitstraal. Elke keer als ik eraan denk geeft dat mij een warm en tevreden gevoel.

Vóór de sessie vond ik het moeilijk om duidelijk tegen anderen te zijn over wat ik van hen verwacht. Ik gaf halve aanwijzingen en liet de rest over aan hun eigen invulling omdat ik bang was dat ze me streng of onaardig zouden vinden. Van Tinus heb ik geleerd dat het juist fijn is als ik helder ben over wat ik wil; dan hoeft hij niet te raden naar wat ik bedoel en weet hij wanneer het goed is.

Ik doe nu vaker een ‘Tinusje’; hij is een begrip in mijn familie- en vriendenkring. De ervaring met Tinus was echt een cadeautje!”

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Iris Kasbergen is eigenaar en naamgever van financieel administratiekantoor IK, een bedrijf met acht werknemers. Toen zich een situatie voordeed met een van die collega’s wist Iris dat ze bij Vieve terecht kon met haar vraagstuk. Ze vertelt je er graag over. 

Onprettige werksfeer

“Wij ondersteunen mkb met inboeken, btw-aangiftes, aangiftes inkomstenbelasting, vennootschapsbelasting en salarisadministratie”, begint Iris. “Vieve is klant bij ons, dus ik wist wel wat voor werk ze deed. Zo krijg ik ook regelmatig haar nieuwsbrief. Wat ik daarin las sprak me heel erg aan, en spoorde me aan om actie te ondernemen.”

Een van Iris’ werknemers voelde zich namelijk niet op haar gemak op het werk. “Ze trok zich heel veel dingen persoonlijk aan”, legt Iris uit. “Ze dacht dat mensen grappen over haar maakten en achter haar rug om over haar praatten terwijl dat helemaal niet zo was. Dat sprak ze vervolgens niet uit, waardoor de vervelende emoties bleven broeien. Het was niet bevorderlijk voor de werksfeer en voor de samenwerking.”

Gedrag herkennen

Iris merkte dat de resultaten van deze collega eronder leden, maar wat ze ook probeerde om de lucht te klaren, het lukte niet. “Toen besloot ik om contact op te nemen met Vieve”, gaat ze verder. “Mijn doel daarin was duidelijk: ik wilde een werkbare situatie voor iedereen creëren. Niet al dat gedoe maar gewoon goed samenwerken waarbij ook ruimte is voor een grapje.”

Volgens Iris was het prettig om uitleg te krijgen aan de hand van theorieën en daaruit voortkomende voorbeelden. “Aan de hand van verschillende theorieën doet Vieve helder uit de doeken hoe je bepaalde gedragspatronen kunt herkennen in samenwerken en relaties”, aldus Iris. “Van anderen maar ook van mezelf. Door voorbeelden die toegespitst waren op míjn situatie weet ze die heel concreet te maken. Ik vond het zeer verhelderend.”

Praktische oplossingen

“Dankzij Vieve wist ik hoe ik het gesprek aan moest gaan”, blikt Iris terug. “Zonder de hulp van Vieve was me dat niet gelukt en hadden we nog veel langer aangemodderd, met alle gedoe en irritaties van dien.”

Niet alleen in deze situatie was de interventie van Vieve waardevol, Iris merkt ook op andere vlakken dat ze veel van haar geleerd heeft. “Vieve heeft tijd en aandacht voor je”, zegt ze tot slot. “Door haar manier van vragen stellen maakt ze dingen helder. Daardoor is voor mij ook duidelijk geworden hoe ík zelf in mijn werk sta en wat ik van mijn personeel vraag. Daardoor kan ik nu ook beter met mijn personeel communiceren, en kan ik me tegelijkertijd beter in hun schoenen verplaatsen.”

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Long time ago, toen ik nog werkte voor de gemeente Eindhoven, moest ik eens een plan presenteren. Ik heb werkelijk geen idee meer waar het over ging – HOE het ging weet ik nog precies.

Ik aan de slag. Goed nadenken, wikken en wegen, praten met stakeholders, de consequenties in beeld, financiën, maatschappelijke gevolgen: ik had alles gecovered. En ook de briljante wending, dé move die je niet zag aankomen, ontbrak niet.

Mijn onderliggend doel (en mijn niet-aflatend streven destijds): dat iedereen zou zeggen ‘Woow zeg! Dat heb je écht goed gedaan, Vieve.’ 

Ik sta voor de groep, leg het plan uit. Zweet in mijn handen – wat vinden ze ervan? Komt het applaus? Hmm. Het plan is niet verkeerd maar er is ook kritiek. Dit moet het anders, dat heb ik over het hoofd gezien. Hè, shit, dat valt tegen.

Ik hou me goed. Natuurlijk. Maar ben verdrietig en onzeker.

Ah, nog één kans op een lekker compliment!
Daar is mijn leidinggevende. Die zal toch zeker wel gezien hebben hoe goed en doordacht het was? Hoe hard ik eraan gewerkt heb? Ik vraag niet naar zijn mening, ik hoop gewoon heel erg dat-ie zelf iets zegt. En ja, dat doet hij! 

Weet je wat hij zei – en hij meende het echt. Hij zei: ‘Wat zag je er goed uit, Vieve!.’ 

BAM.
Wat een afknapper.
Als een natte dweil in mijn gezicht.

En niet eens omdat het zo stereotiep was, zo ongelijkwaardig, zo’n ‘oudere man-jongere vrouw’-ding. Oordelen op uiterlijk is stom, toen ook al. Maar dat was niet het pijnlijke. Het was zo’n koude douche omdat ik geen erkenning kreeg voor iets waar ik erg mijn best op had gedaan, maar wel voor iets wat er écht niet toe deed op dat moment. 

Hoe goed bedoeld ook, zo werd zijn compliment een belediging. Omdat hij helemaal voorbij ging aan wat ik gedaan had.

(Het zou mooi zijn geweest als ik nu kon vertellen ‘en toen zei ik hoe erg me dat tegenviel. Hij begreep het, bood zijn excuses aan en zei dat -ie het vanzelfsprekend vond dat ik zo’n goed werk afleverde en dat ie daarom niks gezegd had’. Maar nee, zo dapper was ik niet. Ik heb de opmerking geïncasseerd en mijn teleurstelling verbeten. En dat is dan weer precies de reden waarom ik het zo goed onthouden heb. Zo gaan die dingen.)

De erkenning van anderen, dat is waar we ons bed voor uitkomen. Het is what keeps us going. Niet iedereen wordt getriggerd door hetzelfde en niet iedereen heeft evenveel erkenning nodig – maar het geldt wel voor ons allemaal. We werken niet zozeer voor het geld – ja, ook natuurlijk – maar zonder erkenning worden we snel heel ongelukkig. 

Onderstaand vind je een korte opname uit een online groepstraject van vorig jaar. Hierin leg ik de basis uit over erkenning. Boeiend. Doe er je voordeel mee. Weet je meteen hoe je jezelf en anderen in de actiemodus krijgt.

Ik zorg dat mensen goed uit de verf komen op hun werk. Dat ze bereiken wat ze willen bereiken én dat de relatie met collega’s en medewerkers verbetert. En met succes – dat is waarom ik dit werk al bijna 15 jaar mag doen.

Is dit wat je nodig hebt, voor jezelf, je medewerker of voor je collega?
Wil je meer weten over de aanpak van Heldere Zaken, over een individueel traject of wil je als HR inzicht krijgen in de dynamiek van gedoe?  Neem dan contact op per mail. Bellen of appen kan ook: 06 52 372 572.

Veel groeten,
Vieve

juni 2021

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Als je wilt weten wat mensen beweegt dan vertelt hun gedrag je meer dan hun woorden. ‘Wat je doet heeft veel meer waarde dan wat je zegt dat je gaat doen.’

Kijk met dat in je achterhoofd eens naar dit filmpje van 20 seconden. Tweede Kamer, notulendebat Kinderopvangtoeslagaffaire, 29 april jl. We zien Wouter Koolmees, Mark Rutte en Sigrid Kaag tijdens een momentje ‘off’. Slok koffie, even contact. En dan gebeurt er dit:  
(Lees verder onder de video.)

https://www.youtube.com/watch?v=l2pFLgGQgao
Disclairmer: het originele filmpje is niet meer te zien op YouTube, vandaar dit filmpje met wat meer sensatie. Vergeef me dit, het gaat om het beeld en is te mooi om niet te laten zien.

Wat zag je? Ik zag vooral Koolmees hannessen en dan die zwieperd met zijn mondkap. Niet te missen.

Dit is op z’n zachtst gezegd niet handig. De reacties op social media gaan van ‘Ach momentje van onoplettendheid, dat kan ons allemaal overkomen’ via ‘Wat een sufferd’ tot ”Zie je wel, die mondkapjes zijn alleen maar voor de bühne, ze geloven het zelf niet’. And many many more, dit is koren op de molen van iedereen die een duidelijke mening heeft over het coronabeleid én over hen die het beleid maken.

Maar ik zag nog iets – iets wat ons veel vertelt over hun samenwerking: Ze zeggen er namelijk niks van!

Zowel Rutte als Kaag reageert er niet op. Rutte praat met Koolmees zonder acht te slaan op de coronaventilator. Kaag ziet het wel, kijkt vertwijfeld naar Koolmees, en zegt vervolgens niets. Terwijl een “Hé Wouter, stop daar eens mee” genoeg zou zijn. Of wat aardiger: “Wouter. Je kapje”. 

Ik ga ervan uit dat zij – net als wij allemaal – in het afgelopen jaar een soort zesde zintuig hebben ontwikkeld voor de corona’s. Ik ‘voel’ die afstand als ik te dicht bij iemand ben, zeker als het langer duurt dan één minuut. En binnen voel ik me beetje bloot zonder mondkapje. Jij toch ook? Dit gezwaai valt daar onder, het valt ons direct op. Hen ook, kán haast niet anders.

Wat houdt hen tegen om iets te zeggen? Dat is gissen. De lijst van argumenten waarom mensen elkaar niet aanspreken is divers. Een greep uit de redenen:

  • ‘Het is niet mijn verantwoordelijkheid’ 
  • Je wijst een collega niet terecht’
  • ‘Wie ben ik om…’
  • ‘Je mag niet maken dat een ander zich ongemakkelijk voelt’
  • ‘Laat maar gaan, hij bedoelt het vast niet zo’. 

Wat hier de reden ook is: het is écht niet slim. Het ondergraaft het draagvlak van de coronamaatregelen. En ook geeft het te denken over het nieuwe leiderschap en bestuurscultuur die zij voorstaan. Dit gaat over vertrouwen.

Kan het een vergissing zijn? Ja en nee.
Oppervlakkig: ja, want iedereen doet wel eens onbewust dingen die niet handig zijn, daar zijn deze drie mensen geen uitzondering op. Maar op een dieper niveau: nee.

Want niemand kiest sub-optimaal. We zijn zo ‘bedraad’ dat ieder altijd kiest wat op dat moment, gezien omstandigheden en belangen, het beste is voor hem of haar. Dus ook als je dingen doet (of laat) die achteraf niet handig bleken – er was een goede reden waarom je dit koos in plaats van een andere optie. 

‘Als je wilt weten wat mensen beweegt, 
dan vertelt hun gedrag je meer
dan hun woorden.’

Herkenbaar? Heb jij mensen in je team die het niet gemakkelijk vinden om anderen aan te spreken op hun gedrag of communicatie? Heeft de medewerker er zelf veel last van – gefrustreerd, onzeker, het werk niet kunnen loslaten – of heeft het een negatief effect op resultaten en de reputatie van je organisatie? 

Al vijftien jaar begeleid ik mensen om hun grenzen te herkennen en te stellen, ook – juist! – als het spannend is. Op een manier die past bij de medewerker én bij de organisatie. Dat heeft groot effect op hoe ‘lekker’ er gewerkt wordt. 

Is dit wat je nodig hebt, voor jezelf, je medewerker of voor je collega?
Wil je meer weten over de aanpak van Heldere Zaken, over een individueel traject of wil je als HR inzicht krijgen in de dynamiek van gedoe?  Neem dan contact op per mail. Bellen of appen kan ook: 06 52 372 572.

Vieve ter Laak
06 mei 2021

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

‘Er is geen ruimte voor versoepelingen van coronamaatregelen’.
Pardon?! Nóg langer deze beperkingen?!

Afgelopen zondag las ik die krantenkop en bám, er zat een bak bozigheid en verdrietigheid in me. Dat zware gevoel bleef de rest van de dag bij me en toen ik maandagochtend wakker werd, was het er nog. Het gevoel dat je op een doodlopende weg zit en dat je er niet vanaf kan.

Dit soort gevoelens van frustratie en onmacht… dat is gedoe. En omdat ik niet de enige ben die het zo ervaart én ik expert ben in het oplossen van gedoe op de werkvloer dacht ik: ik neem je mee in wat je kunt doen als je tegen het plafond stuitert.

In mijn werk – oplossen van gedoe op de werkvloer – zijn er bottomline drie keuzes als er spanningen zijn. Het kan lang of kort duren, maar uiteindelijk wordt het één van deze opties.

  1. De situatie accepteren. Oftewel: de ellende aanvaarden. ‘Het is nou eenmaal zo, ik kan het niet veranderen.’ Alles wat je kon bedenken heb je al geprobeerd, er zit niks anders op dan het moede hoofd te laten rusten. Als je hiervoor écht met een goed gevoel kunt kiezen is het een mooie, rustige oplossing.

    Als accepteren toch niet lukt – ondanks dat je je suf relativeert, vaak en diep ademhaalt en jezelf bemoedigend toespreekt– dan is er altijd de nooduitgang. Hoe heftig ook, je kunt altijd
     
  2. Vertrekken. Dat kan goedschiks, in goed overleg, maar bij gedoe gaat het vaak kwaadschiks: je belandt in een burnout, krijgt lichamelijke klachten of de bom barst met een driftbui. Dan vertrek je met slaande deuren. ‘Alles beter dan dit’ – dus je pakt je biezen, verbrandt je schepen, begint opnieuw.

    Dit is een pijnlijk proces. Toch is ‘kunnen vertrekken’ een belangrijke optie. Omdat als je weet dat je weg kunt, je er voor kunt kiezen om het nog even te proberen. Zo wordt ‘blijven’ je persoonlijke keuze. Die regelruimte vermindert gedoe.

    Gelukkig is er nog een mogelijkheid. Niet de gemakkelijkste, wel de meest bevredigende:
     
  3. Veranderen wat er te veranderen valt. De boel naar je hand zetten. Onderzoeken hoe deze situatie wél voor je kan werken. Dat lukt het best door de focus te verleggen van het omgekeerde probleem – ‘dit wil ik niet meer!’ – naar het positieve doel: ‘zo wil ik het graag!’. En dan bedenken hoe je dat kunt bereiken. Na veertien jaar Heldere Zaken kan ik zeggen: je hebt altijd meer invloed dan je denkt. Vind je regelruimte en je voelt je stukken beter.

Die drie opties heb je altijd. Dat wist ik zeker – tot nu.

Want nu, in coronatijd, maak ik voor het eerst mee dat het ook anders kan zijn
. De maatregelen zetten ons klem. Telkens opnieuw gaat veiligheid boven vrijheid. De beperkingen van de coronaregels maken velen van ons ongelukkig maar er is geen persoonlijke regelruimte., niet zonder de regels te overtreden. En vertrekken kan ook niet, overal is het hetzelfde. Dus blijft er niks anders over dan accepteren, opnieuw en opnieuw. Mensen worden zo kriegelig van het ontbreken van opties. (En voor dat je denkt, ‘Vieve is een coronawappie’- dat ben ik niet. Ik neem het virus en de gevolgen heel serieus).

Corona en haar maatregelen hebben ons gegijzeld. En nu? Kunnen we dan niks doen om dat depressieve gevoel te verminderen? Jawel, ik denk het wel. Maar dat kunnen we niet alleen, dat vraagt om een wat andere aanpak van de coronapandemie. Niet fundamenteel anders, maar met oog voor het lijden dat de beperkingen met zich meebrengt. Hiervoor volg ik de aanpak van Heldere Zaken.

Gedoe vermindert door de focus te verleggen. Dat geeft veel meer mogelijkheden om het probleem op te lossen. 

Van ‘Wat willen we niet?’ naar ‘Wat willen we wél?’

In coronaproblematiek: Wat willen we niet? Code Zwart. Dat willen we echt niet, die focus houden we vast. Tegelijkertijd gaat dit alleen over ‘vermijden van het probleem’ en dat beperkt het aantal oplossingen. Ik pleit voor een bredere focus, namelijk:

Wat willen we wél? Ik denk dat ik voor veel mensen spreek als ik zeg ‘We willen corona overleven in een zo goed mogelijke gezondheid op alle vlakken‘. We willen niet slechter uitkomen, als het kan béter.
 
En met het verleggen van die focus ontstaan nieuwe opties. Kijk maar. Als ons doel is ‘een zo goed mogelijke gezondheid op alle vlakken’ betekent dat de randvoorwaarden anders worden. Dan is wat regelruimte nodig. Want wat goed is voor mij, is niet vanzelfsprekend ook goed voor jou. Voor de een is het sporten, voor de ander is het bijpraten met vrienden of genieten van een film in een donkere bioscoop. (En ja, de basismaatregelen blijven cruciaal. Die staan niet ter discussie.) 

Het ene doen, en het andere niet laten.

Gedoe verminderd door wat meer regelruimte. Frustratie wordt minder als we dingen kunnen doen die goed zijn voor ons. En dat we daar zelf zeggenschap over hebben. Dan voelen we ons minder gegijzeld, het geeft energie, onze veerkracht wordt groter en ja, dan houden we de maatregelen langer vol. Het ene doen, het andere niet laten.

Hoe dan? Wat kan wél? Wat brengt die nieuwe focus? Nou, eerst maar de voorwaarden – naast de basismaatregelen – ik doe maar een gooi:

  • Voor iedereen écht goede mondkapjes, vrij verkrijgbaar
  • Sneltesten! Bereikbaar en goedkoop.
  • Veel, véél meer aandacht voor een gezondere leefstijl – corona is de beste aanleiding ever
  • en zo verder

En dan de mogelijkheden, even zo uit de losse pols

  • Eenzaamheid is een groot probleem. Laat mensen hun vrienden ontmoeten, bij voorkeur in plaatsen waar de maatregelen gemakkelijk te handhaven zijn: horeca, universiteiten, hogescholen, etc.
  • Sporten, daar knappen we van op! Niet rigide alle sportmogelijkheden dicht maar maatwerk voor wat wél kan. Oók voor mensen ouder dan 27.
  • Musea, bioscopen, theaters – open met maatwerk.

Afijn, zo kan ik nog wel even doorgaan – maar je hebt een idee.

Laten we kiezen voor een brede visie op gezondheid. Geef meer regelruimte. Dan is er geheid minder gedoe en polarisatie. Ook in deze barre tijden van corona.

Mijn 50 cents.
Op naar een mooi voorjaar en blijf gezond,

Paraaf_Vieve

Vieve

25 maart 2021

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Dat gevoel op de hoge duikplank. Dat je daar staat en dat de hele trap vol is met ongeduldige, koukleumende mensen. Teruggaan is geen optie. Maar springen ook niet. Want man, het is hoog! En diep! Niet te doen dit! Waarom, wáárom dacht je dat je dit wilde? Alles in je roept: NEE!!
 
Dat, daar op die duikplank, dat is een impasse. Je staat zwaar onder druk, maar de stap vooruit kun je niet maken. En achteruit is de weg geblokkeerd. Je wilt wel, maar je durft niet. Je zit klem.
 
Ik zie dit vaak in mijn praktijk: een verlammende impasse waar professionals in kunnen belanden.

  • Je zou tegen je leidinggevende willen zeggen (schreeuwen!) dat -ie je had moeten steunen in die meeting en dat zijn “oh zo had ik het ook niet begrepen” voelde als een mes in je rug.
  • Je zou tegen je collega willen zeggen (woedend!) dat die zijn afspraken nou eens moet nakomen, het is gewoon onbeschoft zoals hij klanten behandelt, dat straalt (verdomme!) ook op jou af!
  • Of je voelt je helemaal uitgeknepen op je werk. Oh bah, de lol is er allang af. ‘Hiërarchisch-bureaucratisch’ noemen ze dat; nou het voelt het alsof je elke dag opnieuw met zware bepakking door het moeras moet zwoegen. Zo had je je werkende leven niet voorgesteld. Dus je wilt weg. Maar ja – hoe dan? Waarheen dan? Dit salaris, deze voorwaarden, deze fietsafstand… dat vind je nooit meer. (En eerlijk is eerlijk, zo goed ben je nou ook weer niet.) Nee, het heeft allemaal geen zin. 

Je voert hele discussies in je hoofd, elke dag weer. Je hebt lange gesprekken met je vriendin, met je man, met je moeder, met de buurvrouw. Krijgt goede adviezen en een hoop aanmoediging. De aandacht doet goed, maar deep down weet je ook: ik ga die tips niet opvolgen. Omdat het gewoonweg niet gaat.

Dit is de duikplankimpasse en hij beheerst je leven. Hij voedt zich met jouw energie, jouw plezier, trots en toewijding. De impasse vreet je op, je bent allang je eigen leuke zelf niet meer.

Sta je op die plank, dan heb je drie opties.

  1. De doffe ellende aanvaarden. Dit lijkt de gemakkelijkste weg, maar er zijn er niet veel die dit tot een goed einde brengen. Je moet beschikken over een (heel) klein ego, veel inschikkelijkheid en een enorme bak uithoudingsvermogen. En dan nog: hard duimen dat je niet ziek wordt, want dat is wat gebeurt als je jezelf langdurig onder druk zet.
  2. De ‘mind-over-body’-aanpak. Dan spring je! Met de moed der wanhoop gooi je er uit wat je dwars zit, in niet mis te verstane woorden. Kijk, dat geeft lucht en helderheid. Helaas is de uitkomst ongewis. Wellicht zijn de relaties onherstelbaar beschadigd, misschien kun je er nog over praten. Maar hoe dan ook, het vertrouwen loopt een flinke knauw op.

Zelf zou ik voor deze optie gaan:

  1. Vind een andere manier van communiceren. Het kán namelijk anders, je weet alleen nog niet hoe. Je hebt de kunst van het ‘communiceren zonder gedoe’ nog niet onder de knie. Communiceren zonder gedoe is zeggen wat je wilt, op zo’n manier dat je jezelf niet verloochent en tegelijkertijd de relatie met de ander in tact houdt. Helder en gelijkwaardig. Het is een vaardigheid die je kunt leren, ook (zelfs!) als je het van huis uit anders gewend bent.

    Als je dát kan, ben je weer zelf aan zet. Je laat je emoties niet zo hoog oplopen, kiest het pad dat goed is voor jou (ook als het spannend is) en grijpt eerder in als zaken anders lopen dan verwacht. Kortom: je zet de situatie naar je hand. En zo blijf je uit die impasse.

    Communiceren zonder gedoe. Beter wordt het niet.

Spreek dit stuk je aan, herken je de impasse bij jezelf of bij een ander? Ik kan helpen.

Gaat dit stuk over jou?
Ai, dat is niet fijn – en dat is een understatement. Je kent het verlammende gevoel van ‘vanalles willen maar er niet toe komen’ en je stel jezelf enorm teleur. Kwaad neem je je voor om het nu écht te gaan doen – en vervolgens doe je het weer niet. Het is een vicieuze cirkel, je zit klem.

Ik kan je helpen om de impasse te doorbreken. Neem contact met me op, dan bespreken we de mogelijkheden.

Ben je leidinggevende of HR-professional?
Herken je de impasse bij je medewerker of collega? Worden je tips en adviezen niet opgevolgd? Erger je inmiddels al aan die passieve houding?

Op 16 maart 2021 verzorg ik een inspiratiesessie speciaal voor leidinggevenden en HR-professionals over dit thema. We analyseren de dynamiek van gedoe – waaronder de gevreesde impasse – en onderzoeken wat jij, vanuit jouw positie, kunt doen om je medewerker of collega hierin te ondersteunen. Deze kennis gaat een hoop piekeren en energie schelen! Meer info en inschrijven via www.heldere-zaken.nl/inspiratiesessie.

De uitsmijter: Voel hoe het voelt op die duikplank
Dit is een meesterlijk filmpje! Deze dappere types kregen een geldbedrag aangeboden – ik meen iets van € 30 – om van de tien-meter-duikplank te springen. Dat lijkt een eitje, tot ze boven staan. Want dan komt -ie, de verlammende impasse. Griezel en geniet!

Ten Meter Tower – NewYorkTimes films

Zelf ben ik als die gast met de tattoos. Of als de mevrouw in het blauwe badpak. Wie ben jij? Of ga je überhaupt die trap niet op?
(Neem wel even de tijd voor dit filmpje, als je er eenmaal aan begint kun je niet meer stoppen en hij duurt 16 minuten.)

Graag praat ik je binnenkort helemaal bij over duikplanken, impasses én communiceren zonder gedoe. 
Tot dan!

Vieve

Illustratie is een still uit de film Ten Meter Tower- NewYorkTimes films

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Ik heb grote invloed op de uitslag van PSV.
Ja je leest het goed: ik stuur de uitslag van PSV.
Nee, dat geloof je niet he? Maar er is bewijs.

Bijvoorbeeld de wedstrijd van 10 januari, uit in Amsterdam. Was live op tv. Heb je gekeken? Dan heb je dit ook gezien:

In het begin ging het fantastisch. Voor ze goed en wel begonnen waren was het al 0-1. Die tweede zat er ook zo in: 0-2. Maar toen kwam de klad erin. Op onverklaarbare wijze sloeg het om, kwam PSV nauwelijks meer aan de bal en voor hetzelfde geld was het 5-2 geworden. 

Nou, die onverklaarbare reden dat ben ik. Volgens mijn man dan.
Omdat ik erbij kwam zitten. 

Als hij thuis PSV kijkt en ik kom erbij zitten, gaat het namelijk direct slechter. Altijd. Al jaren. Kun je gif op innemen.

Haha Vieve, grapje zeker?

Nee echt, geen grapje. Dit méént ie. Mijn leuke, knappe, intelligente man is ervan overtuigd dat ik invloed heb op het wedstrijdverloop 125 km verderop. Door erbij te zitten.

Natuurlijk weet hij ook wel het niet waar kan zijn, hij is niet gek. En toch gelooft ie het. Zit ie te zuchten en me weg te kijken – net zolang tot ik vertrek. Pas dan kan ie weer ontspannen (en met hem de hele PSV-selectie).

Dan vraag je je toch af: hoe dan??

(Lees verder onder het filmpje)

Geen speld tussen te krijgen.

Dit ‘Vieve stuurt de uitslag van PSV’-ding is een typisch gevalletje van magisch denken.
Het is de overtuiging dat de loop van de gebeurtenissen beïnvloedt kan worden door gedachten of rituelen. Zo hou je een beetje het gevoel van controle op momenten dat je aan het toeval bent overgeleverd. Het geeft rust in spannende tijden.

Dit soort bijgeloof heeft niks te maken met leeftijd, karakter, opleidingsniveau of wat dan ook. Iedereen doet het.

Toen je klein was ontweek je de lijntjes van de stoeptegels en tegenwoordig bezweer je naderend onheil door af te kloppen. Je pakt nog snel je paraplu omdat je daarmee de kans vergroot dat het droog blijft. Je weet al dat je baas gaat bellen zodra je even zit te niksen (en ja hoor, telefoon!). Vrijdag de dertiende is geen goede dag voor belangrijke afspraken, rijnummer 13 bestaat niet in een vliegtuig en met je gelukssokken aan gaat je moeilijke gesprek beter. Toch?

En gelijk heb je, want het werkt! 

Het ultieme bewijs hiervoor werd geleverd op die bewuste zondag van Ajax – PSV. Want toen ik eindelijk vertrok vond PSV z’n kracht terug en bleef het godzijdank 2-2. Maar serieus, als ik er gewoon niet bij was komen zitten, was het waarschijnlijk 0-5 geworden.

Vieve

Magisch denken! Eén van de bijzondere oplossingen van de menselijke geest om te dealen met spanning en stress. Vaak onschuldig, soms verbazingwekkend en een enkele keer benauwend, wanneer mensen wel érg in hun eigen realiteit opgaan. Heb je als leidinggevende of HR-professional ervaring hiermee? Ik ben benieuwd naar je verhaal

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Een huis bouwen in eigen beheer, dat is een heel project. Dan ben je helemaal in je eentje verantwoordelijk voor coördinatie en aansturing van alle bouwers, voor de inkoop, voor de budgettering, veiligheid tijdens het verbouwen – enzovoort.

Chiel ter Laak durfde het aan en dat heeft erg goed uitgepakt.
Chiel heeft twee rechterhanden maar had nog geen ervaring met het bouwen van een huis. Dus zocht hij de juiste mensen om deze klus te klaren.

In dit gesprek vertelt hij over de beslissing om het écht te gaan doen, de manier waarop het ‘kernteam’ van bedrijven en zelfstandigen tot stand kwam, de praktische aanpak en over de manier van samenwerken.

Ook deelt hij zijn drie belangrijkste ‘lessons learned’ waar ieder die werkt met een team van eigenwijze professionals baat bij heeft.

Een gesprek over betekenis van vertrouwen, het belang van open en duidelijke communicatie en de kracht van ‘plezier in wat je doet’.

Podcast: Chiel ter Laak over het bouwen in eigen beheer.


Vieve ter Laak (coach, trainer en spreker over ‘Gedoe op de Werkvloer’ bij Heldere Zaken www.heldere-zaken.nl) in gesprek met Chiel ter Laak, Managing Director at VDL Enabling Transport Solutions en bouwer in eigen beheer.

Het kernteam van de bouw, van harte aanbevolen:
Jan Emmers, Emmers Timmerwerken 06 20454433
Marco van Stipdonk, Van Stipdonk Lijm- en Metselwerken 06 53368421
Richard Verduijn, Verduijn Bouwservice 06 52024016
Gebroeders de Boer, de Boer Loodgieters 040 206 3300
Koen Scheepens, Bouwmaterialen Leende 06 23178935
Joost de Vries, de Vries Grondwerken 06 53543782
Luuk Berting, Verhoeven verwarming 040 206 4111



Heldere Zaken
14 januari 2021

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

‘Kijk dan! Erg hè, hierin ben ik een tonnetje’

Wij, moeder en dochter, passen spijkerbroeken bij Levi’s. Het is vrijdagavond tijdens de eerste lockdown en het is stil in de winkel. Ik draai voor de spiegel. Zo’n high-waist is het kennelijk helemaal, maar getver, nee, ik vind het niks. M’n zwembandje moet erin, het zit te strak en ik lijk wel zwanger. Uit met dat ding.

‘Huhum – als er iemand hier een tonnetje is, ben ik het wel.’

Opeens staat de verkoopster naast me en ze is, hoe zal ik het zeggen… nou ja, inderdaad, een tonnetje. Een jaar of vijfentwintig, komt ongeveer tot mijn middel en ze is rond aan alle kanten. Een klein mooi rond tonnetje. Automatisch schiet ik in standje ‘nou, dat valt toch allemaal wel mee’ maar ik slik het in. Het valt niet te ontkennen, van ons drieën is zij verreweg het tonnerigst. Het verschil tussen haar en mij is zo groot dat ik met goed fatsoen mijn twijfels over mijn eigen lijf niet kan uitspreken.

‘Weet je,’ zegt ze ‘we zijn allemaal mooi zoals we zijn. Jij ook.’

‘Euhhh ja natuurlijk,’ stotter ik. ‘Ja maar vroeger was ik echt altijd héél dun (écht niet, van schrik ga ik overdrijven), maar nu ik wat ouder word enzo…. Het is gewoon even wennen die spekjes…’

Ik lach er schaapachtig bij. Ik ben in de war.

Dit is gek, ze gooit de gebruikelijke verhoudingen helemaal op z’n kop: Ik ben dubbel zo oud als zij, ik ben de klant en zij de verkoopster en vergeleken met haar – naar het westerse denken dan hè – heb ik veel meer de looks dan zij. Dat zijn drie redenen waarom mensen onbewust een ongelijkwaardige positie kiezen. En toch spreekt ze me toe als een moeder haar dochter.

‘Ja, ik herken het. Maar het is niet nodig. Het wordt tijd om dit allemaal achter ons te laten’.

Mijn dochter Lara en ik kijken elkaar wat aan. Wat bedoelt ze?

‘Hier trekken we een streep. Zie je ‘m?’ Met haar voet wijst ze een denkbeeldige lijn tussen twee pashokjes.

Ja…? (Nee – maar nu willen we het weten ook)

Ze gaat naast me staan, pakt mij hand en zegt: ‘We gaan dadelijk over de streep. Daar stopt het negatieve denken over ons lijf. Eenmaal over de streep accepteren we hoe we eruitzien en gaan we ervan genieten. Ben je klaar?’

‘Eeuuhh…ja?’

‘Nou, daar gaan we dan!’ En hand in hand zetten we een grote stap tussen de pashokjes.

‘Zo!’ zegt ze stralend. ‘Dat was niet moeilijk he!’

Nee, dat was niet moeilijk maar wel een hele ervaring. Geweldig, iemand die zo bewust gelijkwaardig communiceert en haar eigen boodschap verkondigt. En het lesje body positivity was mooi meegenomen. All bodies are good bodies!

We vertrokken met vijf broeken – voor mij met low-waist, voor Lara met high – en een dijk van een verhaal.

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Het zit er op! 2020 is een bekeken zaak.
Laten we eens terugkijken op een jaar vol stress en spanning en hoe we daar met z’n allen mee om zijn gegaan.

Bijzonder! Het jaar 2020 leek het jaar te worden van verbroedering en saamhorigheid. Maar nee, het werd het jaar van de levenslust! Onze onwrikbare ‘afspraak is afspraak’ lieten we los en we konden er nog mee leven ook.

Onderstaand vind je mijn gedachten over het afgelopen jaar op een rijtje.
Lees je mee? Benieuwd wat je er van vindt, of je het herkent, hoe je het zelf hebt ervaren.

Wat blijkt? Logica is geen keiharde voorwaarde voor heftige maatregelen. We sluiten de horeca, zetten mondkapjes op en houden de kinders thuis. En de tuincentra dan? De kerken? De demonstraties? Voorheen moesten het allemaal keihard onderbouwd zijn. Nu niet meer. Het is niet logisch, we mopperen, worden boos en dan… dan volgen we ze op.

Meestal dan. Ook met knoeperds van fouten kun je wegkomen. Knuffelen en zoenen in tijden van corona, het mag écht niet. Kun je een boete voor krijgen. Maar niets menselijks is ons vreemd en ook als je de regels zelf bedacht hebt kun je ze overtreden, sorry zeggen en doorgaan.

Want: Levenslust blijft leidend. Ons diepe verlangen naar plezier en verbinding met anderen valt niet te onderdrukken. Op een onbewaakt moment grijpt het zijn kans. Alle angstbeelden en donderpreken ten spijt.

En toch: Er gaat meer goed dan dat er fout gaat. De focus is altijd op wat er misgaat. ‘Wie houdt zich niet aan de regels? Asociaal! Het zijn idioten!’ Maar ondertussen doen verreweg de meeste mensen hun best om er wat van te maken, binnen de mogelijkheden en met zorg voor de ander. En dat is wat telt.

Maar help ons want: Perspectief is alles. In donkere tijden hebben we die stip op de horizon nodig, anders worden we opstandig en depressief. Dan gaan we allemaal winkelen, met z’n twintigen feesten onder een viaduct en die ene dubieuze huisarts retweeten die beweert dat corona een gewoon griepje is.

De aller-, állerbelangrijkste vraag in het leven is: WAT KAN WÉL? Beperkingen zijn er altijd, ook los van corona. Gezondheid, geld, regie over je omstandigheden….  Als het even niet gaat zoals je wilt, neem dan wat afstand van de situatie en bekijk het van een andere kant. Zoek naar mogelijkheden en wees niet roomser dan de paus. Daar komen verrassende dingen uit.

Een pandemie, het leidt zomaar tot veel gedoe.

Laten we hopen op een jaar waarin levenslust weer leidend mag zijn, er meer goed gaat dan fout, we een mooi perspectief houden en zien wat een oneindige mogelijkheden we hebben. Oók als er beperkingen zijn.

Ik wens jou en al je naasten een heerlijk gelukkig, succesvol en gezond jaar.

Op veel levenslust, ook in 2021!❤

Vieve

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]