Hij wist niet dat ik hem hoorde
Hij, terwijl ie voorbijloopt, op een ‘hoe-kun-je-nou-zo-stom-zijn’-toon: ‘Die hele bestelling is verkeerd.’
Zij, verbaasd: ‘He? Ik heb ze op 30 september gezet. Alle drie.’
Hij gaat zitten, kijkt naar scherm. ‘Jahaa. Dat zal wel. Maar ze staan op vandaag. Dus dat kan dan niet he.’
Zij, verbouwereerd: ‘Maar ik weet het zeker. Ik heb het goed gedaan. Ik heb het gecontroleerd.’
Hij tuttuttut – je weet wel, van die geluidjes met z’n tong. Kijkt naar zijn scherm.
Stilte.
Zij, in een laatste poging om beetje contact te maken: ‘Je brengt me helemaal van mijn à propos.’
Hij hakt er definitief in: ‘Ja. Dat is ook de bedoeling.’
Hatsiekiedee. Wat een opdonder deelt ie daar uit.
Hij heeft niet in de gaten dat ik hen kan horen. Want dan zou hij het niet gezegd hebben – in ieder geval niet zo, op deze toon. Dit soort uber-dominante ‘jij bent te dom om voor de duvel te dansen’- aanvallen zijn niet voor vreemde oren bestemd. Die gaan ondergronds.
Ik ben niet de enige getuige, er zitten twee collega’s recht tegenover hem. Die vertrekken geen spier. Is dit hier de normale gang van zaken?
Tien minuten later loop ik naar het toilet. Daar staat ze, te wachten op de lift.
En mensen, daar staat geen stralende collega die er zin in heeft. Nee, daar staat iemand die verslagen is. Dit is hoe miskenning eruit ziet.
Ik voel haar ellende. En die van hem ook – hoewel ik daar meer moeite mee heb, dat kleineren, dat is écht niet OK.
Maar onder de streep zijn zij beiden niet gelukkig hier op het werk. En dat gaat niet vanzelf over. Nee, het wordt erger, het is besmettelijk! Kijk maar, die collega’s durven al niks meer te zeggen, bang dat zij de volgende zijn die onder vuur komen te liggen
Herkenbaar? Dat is heel shit voor je.
Maar gelukkig is er wel wat aan te doen. Als je wilt, als je durft.
Laat het er niet bij zitten, doe er iets aan. Doorbreek dat negatieve gedoe. Laat je een ochtend inspireren in de workshop ‘Gedaan met Gedoe’, dan leg ik je uit welke stappen je kunt zetten.
