In de gesprekken over Trumpjes in organisaties valt het woord ‘narcist’ regelmatig. Dat lijkt logisch, want als je de kenmerken van een narcistische persoonlijkheid googled, kun je er zo een boel afvinken. Daarbij bekt het lekker en snapt iedereen dat je het zwaar hebt. Want met een narcist valt niet mee te werken, toch? Die heeft de focus op eigen gewin, smijt goedbedoelde feedback terug in jouw gezicht en heeft sowieso geen geweten.

Toch ligt het allemaal niet zo eenvoudig. Trump-achtige trekjes zijn er allerlei gradaties. Waar houdt gezonde zelfliefde op en begint het gekke gedrag? En aan wie is het om dat te bepalen? Het is een hartstikke subjectief, glibberig pad. En er is nog een reden om jouw Trump-type niet meteen tot een doorgewinterd narcist uit te roepen: het ene gedrag versterkt het andere. 

Wat doe jij zélf om die Trump in het zadel te zetten en ‘m daar te houden? En wat maakt jou zo gevoelig voor zijn of haar acties? 
De drie belangrijkste oorzaken op een rijtje.

1. Onvoldoende helderheid 
Wie is waarvoor verantwoordelijk, wie hakt welke knoop door, wie wordt waarbij betrokken? In veel samenwerkingen is dat niet goed afgesproken. Want het ‘loopt toch best lekker’, het ‘is zo gegroeid’, ‘iedereen bedoelt het toch goed’? Ja, dat klopt – totdat er er gedoe ontstaat.
Zoals een bedrijfseigenaar tegen me zei: “Als ik iets geleerd heb van dit gedoe, dan is het dat zachte heelmeesters stinkende wonden maken”. Maak dus goede afspraken, vooraf en óók als het evident lijkt. Daarmee kun je Trumpachtige gedragingen voorkomen.

2. Conflictvermijdend gedrag
Jong (niet) geleerd is oud (niet) gedaan. Als je als kind niet geleerd hebt om – ongedwongen, vanzelfsprekend – je grenzen aan te geven, gaat je dat ook als je volwassen bent niet gemakkelijk af.
En er zijn zelfs situaties waarin je zelfs niet precies weet waar je grens ligt. Ga je mopperen en klagen? Dan weet je dat de grens overschreden is en is het zaak om in actie te komen. Doe iets. Want doe je niets, dan geeft je de Trump weer meer ruimte.

3. Onzekerheid: jezelf wegcijferen of overschreeuwen
Onzekerheid is een bitch en jouw Trumpje weet je precies daar te treffen. Die kwetsbaarheid wil je kost wat kost vermijden. Urenlang denk je na over de Trump – wat wil hij, wat denkt hij, hoe zou hij reageren als… – en zoek je manieren daarbij aan te sluiten. Je cijfert jezelf weg.
Of je kiest de andere optie: de vlucht naar voren. Dan doe je je groter, belangrijker, slimmer voor dan je je eigenlijk voelt. Ook daarmee bevestig je je eigen onzekerheid: een vicieuze cirkel.

Zie je hoe je zelf – onbedoeld en onbewust – de Trump in het zadel helpt? Het goede nieuws is: aan al deze punten valt te werken. Dus heb je last van een Trump-achtige type in jouw organisatie, gebruik dat gevoel om er zelf beter van te worden. Je hebt ideaal oefenmateriaal in handen!

Ik maak wel een kanttekening: “Van sommige dingen kan ik nog steeds niet geloven dat ze echt gebeurden!” En “ik kan mijn geluk niet in de handen van een ander leggen, dat gaat gewoon niet”. Uitspraken van iemand die uiteindelijk koos voor een andere baan. Want als het echt niet te doen is, is vertrekken altijd een optie. Leer, probeer, neem je invloed en geef tegengas, maar laat je niet kapot maken.

Herken je dit in jouw organisatie, in je eigen professionele leven of bij één van de medewerkers, laten we het er dan eens over hebben. Je kunt me bereiken via info@heldere-zaken of bel me op 06 52 372 572.

Met groet,
Vieve

NB
De term ‘Narcistische persoonlijkheid’ komt uit de DSM-5, het handboek voor diagnostisch en statistisch handboek voor psychiatrische aandoeningen. Ik ben geen psychiater en kan geen persoonlijkheidsstoornissen vaststellen. Daarom vermijd ik de aanduiding ‘narcist’.

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Laten we het eens hebben over de ‘Trumpjes’ onder ons en hoe je daar mee om gaat. Denk aan je collega die bij doorvragen direct agressief in de verdediging schiet. Of je leidinggevende die jouw voorstel geïrriteerd van tafel veegt – maar positief reageert als een ander hetzelfde plan voorlegt. Of de medewerker die zanikt over de ander, maar ondertussen zelf de sfeer enorm negatief beïnvloedt.

 Je hebt vast al iemand in gedachten nu. En zo niet: De echte Trump is een mooi (extreem) voorbeeld van psychologische ongeletterdheid. Omdat het zo lekker actueel is, plaatste ik een berichtje op LinkedIn waarin ik de link legde. Met als uitsmijter: psychologische ongeletterdheid is overal. Ook in jouw organisatie.

En zo kwam ik in gesprek met mensen die de pech hebben dat ze een Trump-achtige collega of leidinggevende hebben. En ik vroeg hen het hemd van het lijf. Wat is hun ervaring, wat kun je doen, wat moet je zeker niet doen in de omgang met zo’n Trump? 

Het waren enerverende gesprekken over het samenwerken met een Trump. M’n gesprekspartners voelden zich in hun hemd gezet, niet gesteund door hun leidinggevende (of juist wel, maar dan hielp dat ook niet) en hun integriteit en goede intenties werden ernstig in twijfel getrokken. Korte lontjes, lange tenen. Moeilijk!

Voor je het weet ga je meedoen in al het gedoe van de Trump en wordt het van kwaad tot erger. Elke situatie is anders. Toch waren er een paar aanbevelingen die in elk gesprek terugkwamen. 

Dit zijn de belangrijkste lessons learned, rechtstreeks uit de praktijk.

1. Ga niet in je eentje met de Trump in gesprek maar vraag er iemand bij, bij voorkeur een collega die wat minder heftige emoties oproept bij de Trump. Zijn of haar aanwezigheid zal ervoor zorgen dat de felheid van het gesprek wat afneemt én je hebt een getuige van alles wat is besproken en de toon waarop dat ging. (Bonustip: maak een verslagje van zo’n gesprek en laat dit ook door je getuige onderschrijven. Zo voorkom je misinterpretaties en verdraaiingen. In de beeldspraak van een van m’n gesprekspartners: “We spraken af dat we een appeltaart gingen bakken, maar achteraf hield de Trump vol dat we een Indische Rijsttafel zouden maken”).

2. Focus op je eigen waarden in plaats van op al het gedoe van de Trump. Gedoe heeft als eigenschap dat het alle aandacht en energie naar zich toe zuigt. Ga er niet in mee. Realiseer je (opnieuw) hoe jij wilt werken, hoe jij bekend wilt staan in je organisatie en ben daar helder over. Ben jij van de transparantie? Van het teamwork? Van de heldere processen? Van de gelijkwaardigheid? Gebruik die waarden als kompas voor je reacties en benoem ze in gesprekken. Ze zullen ervoor zorgen dat je je rug recht kunt houden, ook als het niet gemakkelijk is. 

3. Laat je niet kapot maken. Komt het zover dat de Trump je leven en je werk bepaalt? Ben je boos, gefrustreerd, slaap je slecht, kun je nergens anders aan denken? Of het nou een teamissue is of een persoonlijke strijd tussen jou en de Trump: Zoek hulp. Ga naar een vertrouwenspersoon.
Wil je dat niet? Of ben je ervan overtuigd dat deze situatie niet zal veranderen? Realiseer je dan dat vertrekken altijd een optie is. Nee, je hebt het niet verdiend en nee, het is ook niet eerlijk. Maar dit is toch ook geen doen? En onthoud: je hebt niet verloren. Je bent trouw gebleven aan jezelf door jouw waarden in het leven als kompas te nemen. Als je niet (meer) bij de organisatie past – dan is dat wat het is. En ga je jouw mooie kwaliteiten ergens anders inzetten. 

Let wel: Gedoe doe je nooit in je eentje, het is altijd een wisselwerking. Dat geldt voor de Trump, maar net zo goed voor degene die met hem of haar te maken heeft – voor jou dus ook. 

Goed kunnen reflecteren op je eigen communicatie en gedrag is goud waard. Hoe beter je kunt reflecteren op eigen en andermans gedrag en communicatie, hoe beter je de relatie met anderen kunt opbouwen en onderhouden. Zodat je lekker kunt samenwerken, met minder ergernissen, frustraties en gedoe. 

Herken je dit in jouw organisatie, in je eigen professionele leven of bij één van de medewerkers, laten we het er dan eens over hebben. Je kunt me bereiken via info@heldere-zaken of bel me op 06 52 372 572.

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Zwart-wit denken. Bot zijn. Reacties die buiten proportie zijn. Alles en overal willen controleren. De oorzaak van problemen buiten jezelf leggen. Kritische vragen uitleggen als wantrouwen. De eigen werkelijkheid zien als dé enige waarheid – allemaal voorbeelden van een soort van ‘psychologische ongeletterdheid’. 

Psychologisch ongeletterd. Dat ben je als je je emoties niet kunt herkennen, benutten, begrijpen en reguleren.

Mensen die niet zo goed op hun eigen gedrag kunnen reflecteren, ‘zijn’ hun gevoel in plaats van dat ze hun gevoel ‘hebben’. En vervolgens blijven ze daarin hangen. Ze zijn afstandelijk – ze voelen weinig – of juist erg emotioneel. In dat laatste geval kunnen ze ontploffen van woede of enorm gekwetst zijn en dragen deze emoties lang met zich mee. En dat is vaak de oorzaak van gedoe en spanningen op de werkvloer. Het punt is: ze hebben het vaak zelf niet zo in de gaten, ze weten niet beter.

(Oeh! Even tussen jou en mij: de eerste dertig jaar van mijn leven, en ook nog wel langer, was ik behoorlijk psychologisch ongeletterd. Ik kon vreselijk boos-beledigd-teleurgesteld zijn en dat maanden volhouden. Zonder dat ik mijn eigen aandeel zag.)

‘Psychologisch ongeletterden’ kom je overal tegen. Mannen en vrouwen in alle leeftijden. Introvert en extravert. Vriendelijk en onvriendelijk. Succesvol of juist niet. En opleidingsniveau heeft er ook niks mee te maken.

Goed kunnen reflecteren is goud waard
Hoe beter je kunt reflecteren op eigen en andermans gedrag en communicatie, hoe beter je de relatie met anderen kunt opbouwen en onderhouden. Zo vergroot je je kans op sociaal en maatschappelijk succes.

Dát is de kern van het werk van Heldere Zaken.

Half Nederland is psychologisch ongeletterd. 
Mocht je jezelf – of een ander – herkennen, realiseer je dan dat zo’n beetje half Nederland onder deze definitie valt. Kijk maar eens naar de felheid en agressieve toon van de corona-discussies. Need I say more? 

Psychologische ongeletterdheid is geen schande. Helemaal niet! Maar het is niet handig en ook niet nodig. Je kunt het leren. Daarna beweeg je gemakkelijker door je werk en je leven. Met minder ergernissen, frustraties en gedoe. 

Dus als je het herkent, in je eigen professionele leven of bij één van de medewerkers, laten we het er dan eens over hebben. Coronaproof natuurlijk. Bel me op 06 52 372 572.

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Een leven lang keihard gewerkt. Niet lullen maar poetsen. Voor ieder klaarstaan, wat ze zelf wilde was van minder belang. Een veilige haven zijn voor haar dochter en diens kleine kind. Samen, warm, gezellig. Met z’n drieën konden ze de wereld aan.

Zes jaar geleden – ze was nog geen zestig – werd ze ziek en al snel overleed ze.  

De dochter volgt een Heldere Zakentraject omdat ze álles geeft in haar werk. Dat gaf altijd een hoop voldoening, maar tegenwoordig is de balans weg. Ze probeert het wel, doorzetten enzo, maar ze is zo moe. Ze denkt telkens zinnetjes als ‘mag ik hier weg?’. Zo kan het niet doorgaan, dat voelt ze ook wel. Maar hoe doe je dat, een beetje minder hard werken als je dat nooit geleerd hebt?

‘Zei ze nog iets zo aan het eind? Had ze nog een boodschap?’

‘Ja. Vlak voordat ze stierf, zei ze tegen me: “Meidje, het leven is een lachertje.”’

‘Oh echt? Jee… wat bijzonder.’

‘Ja hè. Ons mam was een wijs mens.’

‘Weet je wat ze precies bedoelde?’

‘Volgens mij bedoelde ze dat je druk maken over van alles en nog wat weinig zin heeft. Je hebt zo veel dingen niet in de hand. Alleen jezelf…’

Dat keihard werken gaat haast automatisch. Ze werkt met dezelfde toewijding als haar moeder haar voorgedaan heeft. Wat is het een wonder dat haar moeder haar ook permissie heeft gegeven om het anders te doen.

Ontroerend mooi toch.

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Ken je de Dramadriehoek? Het is een eenvoudig schema met de patronen van inefficiënte communicatie. Je ziet in één klap hoe spanning ontstaat tussen mensen. Dat zit ‘m in ongelijkwaardigheid. Iemand voelt zich beter of juist minder dan de ander. Dat, in combinatie met een – vaak onbewuste – verborgen boodschap, maakt dat er spanningen en gedoe ontstaat.

Nobelprijs voor de Vrede
Degene die de Dramadriehoek ontwikkelde, dr. Stephen Karpman, verdient wat mij betreft de Nobelprijs voor de Vrede. Omdat kennis van de ‘dynamiek van gedoe’ zoveel conflicten, irritaties en verdriet scheelt. Het leert je wat je zelf doet in het gedoe. En als je dat begrijpt, ontdek je de opties om het te stoppen of te voorkomen.

En als dat niet lukt: Nobelprijs voor de Geneeskunde
Oh hij is al vergeven, de Nobelprijs voor de Vrede? Dan nomineer ik dr. Karpman met evenveel plezier voor de Nobelprijs voor de Geneeskunde. Omdat je minder fysieke klachten hebt als je minder piekert, zorgen maakt, doem denkt. Langdurige stress gaat in je lijf zitten: hoofdpijn, rugpijn, buikpijn, slecht slapen… – afijn. You know.

Dr. Karpman en ik, mei 2014

Kortom: Karpman verdient die prijs. En dat meen ik uit de grond van mijn hart. Het snappen van de dynamiek van gedoe maakt mijn leven stukken prettiger. En als je wilt, het jouwe ook.

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

We hebben het over haar gewoonte om zichzelf ongenadig te bekritiseren. En hoe het haar verlamt in haar werk. Alles wat ze bedenkt is al tot de grond afgefakkeld – door haarzelf! – voor ze goed en wel begonnen is.

De zinnen die ze tegen zichzelf zegt zetten we op de flap. Het is een heftig rijtje. Zij verblikt of verbloost niet van de woorden, voor haar is dit normaal.

Het mag anders, maar hoe doe je dat? Therapie zal helpen. Maar kan het ook hier, nu? Ja, het kan heel praktisch: leer ‘omdenken’ met de Heldere Driehoek.

Aan de hand van een praktijksituatie doorlopen we de vijf stappen van gelijkwaardige, onafhankelijke communicatie in de Heldere Driehoek.

En opeens rollen de tranen over haar wangen.
‘Hee…? Waarom schiet je nou vol?’
‘Nou, omdat het zo’n mooie structuur is. En omdat ik hiermee kan veranderen. Dit is precies wat ik nodig heb.’

De Heldere Driehoek; de vijf stappen naar gelijkwaardige, onafhankelijke communicatie.
De Heldere Driehoek.
De vijf stappen naar gelijkwaardige, onafhankelijke communicatie.

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Maandagochtend om 09.00 uur zou het paard geleverd worden. Het was zaterdagmiddag 16.00 uur. Cash nodig, en snel. Maar waar haal ik nu zoveel contant geld?

Internet stuurt me naar het centrum, maar daar is geen bank te bekennen. Shit. Het is al 16.30 uur. Bij de boekhandel vraag ik of de verkoopster weet waar de ING hier ergens zit?

“De bank? Oh, maar die is hier. Wij hebben zo’n automaat.”
Ze wijst. Tussen de wenskaarten en het cadeaupapier staat een gele parkeermeter.
Pardon?? Nou, dat lijkt me niet zo geschikt. Big monnies, mevrouw, daar ga ik hier niet mee hannessen!
“Oh. Ik zocht de echte bank.”
“Dit IS de echte bank tegenwoordig. Wilt u geld storten?”
“Uh,” ik aarzel – wat heeft zij ermee te maken – “nee, ik moet geld opnemen.”
“Nou, dat kan ook hoor.”
Ik, overrompeld: “OK… maar ook een groot bedrag?”
“Hoeveel moet u hebben dan?”
Ik, zachtjes – heel gek dit, maar verdorie, haast! : “Vijfduizend euro.”

Roept ze keihard naar de andere kant van de winkel:
“HÉ SANDRA, DEZE MEVROUW WIL VIJFDUIZEND EURO OPNEMEN! DAT KAN TOCH GEWOON HE?”

Ik sis: “Ja zeg! Nog harder!”
Grrr wat stom.

De bewuste geldautomaat

Weet je hoe lang het duurt voordat zo’n machine 100 x een briefje van 50 heeft geteld? Láng, heel lang. Zeker als je in de schijnwerpers staat.

Hoor ik diezelfde mevrouw achter me: “Nu voel ik me verplicht om u te bewaken.”
Pfft ja, tuurlijk. Wat moet jij nou tegen een grote boze overvaller met een mes? “Ah dat is fijn, want ik sta hier echt niet op mijn gemak.”

Ik heb die stapel briefjes zo in mijn tas gegooid, ben de winkel uitgerend en hard naar huis gefietst. Natellen komt later wel.

De f*ck! Wat gebeurde daar nou?

  • Het gedoe begint al bij de verwachtingen. Wist ik veel dat ik out in the open, midden in de boekhandel, zo’n groot bedrag ging pinnen. Had ik het wel geweten, dan was ik niet in mijn eentje gegaan. Minpunten voor de bank.
  • En dan die – goedbedoelende maar oei, wat suffe – verkoopster. Die was kennelijk niet bijgepraat over ‘hoe om te gaan met geldautomaat in de winkel’. Minpunten voor de boekhandel.
  • Ook minpunten voor mij. Want ik vond er van alles van maar liet het gewoon gebeuren. Ik was verbluft en voelde de tijdsdruk. Het was beter geweest als ik had gezegd wat ik ervaarde: ‘Dit voelt helemaal niet goed. Zelfs onveilig! Hoe kunnen we dat oplossen?’

Op maandag werd het paard afgekeurd. Kon ik weer terug met m’n briefjes. Zelfde boekhandel, zelfde apparaat, zelfde bedrag, maar zonder omroepster deze keer.

NB
Naar aanleiding van dit voorval heb ik contact gehad met Remco van De Geldmaat (die gele parkeermeters). Wat blijkt? Het wordt gezien als een vanzelfsprekendheid dat het personeel van zo’n winkel weet hoe mee om te gaan met klanten voor dat ding. Ze krijgen wel een infomap. Over bovenstaand relaas zegt hij “je mag er toch vanuit gaan dat iedereen snapt dat het zo niet kan”. Ja, dat zou je denken, maar ja…

Hij vertelt dat een nieuwe site in de maak is waar de plek – en dus de privacy – van de automaten wordt vermeld. Mooi, dat gaat gedoe schelen.

Remco vroeg mij ook in welke winkel dit was en dat heb ik hem verteld. Ai, ben ik nu aan het snitchen? Had ik zelf dit stukje moeten laten lezen aan de verkoopster? Nee, ik kies ervoor om dat niet te doen en hier te volstaan met wat ik ook tien keer tegen Remco heb gezegd: ‘Ik weet dat ze het goed bedoelde, het pakte alleen zo rottig uit’.

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

“En, mevrouw Ter Laak, heeft u al een baan?”

Een BÁÁN?

“Ben jij gek? Ik kom hier niet om te praten over een nieuwe baan, ik kom hier om mijn gelijk te halen! Ik laat hem er niet mee wegkomen! Wat denkt ie wel. Ik heb me he-le-maal het schompes gewerkt voor hem. Die hele tent hield ik draaiende. Nooit was iets te veel. En nu? Stank voor dank.

Ja, ik sta stijf van de stress. Nee, ik doe geen oog dicht. Ik ben boos! En heel verdrietig. Dus een andere baan..?! Oh nee, no way. Ik wil wraak!”

Vieve in 1997
1997. Wat een meiske nog he.

Veel te bang om me uit te spreken
Als ik toen had geweten hoe ik rustig en op tijd kon zeggen wat me dwars zat, dan zouden de emoties nooit zo hoog opgelopen zijn. Was de werkrelatie niet zo kapot. Zat ik niet bij de advocaat. Voelde ik me niet zo gekrenkt. Maar moeilijke dingen uitspreken, dat was toen nog véél te spannend.

Mijn favoriete rotgevoel
Thuis heb ik geleerd dat het veiliger is om je aan te passen dan je uit te spreken. Met deze aanpak heb je inderdaad minder conflicten. Het nadeel is dat je ergernissen en emoties in je hoofd en lijf blijven. Daardoor kom je in je favoriete rotgevoel terecht.
In mijn geval: (verongelijkt) ‘Heb ik zo mijn best gedaan, is het nóg niet goed, het is ook nooit goed’, gevolgd door (zielig) ‘heb ik weer, het is ook altijd hetzelfde’ en dan naar (boos, woedend) ‘wat denkt ie wel, wat een *** , dat kan toch niet zo, de ***, hier leen ik me niet voor’ – etc. Het is een vicieuze cirkel.

Het duurde nog jaren…
Ik was 28 en het zou echt nog jaren duren – inclusief teleurstellende werkervaringen, botsingen in de familie, gedoe met vrienden en uiteindelijk een dikke burn out – voor ik in de gaten kreeg wat mijn aandeel was in al die toestanden. En dat het weinig zin heeft om kwaad te zijn op de ander terwijl ik zelf met alle winden meewaai – omdat ik het eerlijke gesprek niet aandurf. 

… maar het kwam goed.
Toch heeft al dat gedoe tot iets goed geleid. In 2007 ben ik begonnen met Heldere Zaken. Met als doel: het lekker praktisch oplossen van gedoe op de werkvloer. Omdat ik als geen ander weet hoe gruwelijk je vast kunt zitten in ineffectieve communicatie. Maar ook waarom je het doet, welke ellende het kan veroorzaken én hoe je het kunt oplossen en voorkomen. 

En als ik het kan, dan kan jij het ook. Zeker weten. 
Keertje koffie?

www.heldere-zaken.nl/contact of 06 52 372 572

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Graag neem ik je mee in een week uit Tom’s leven. Hij had altijd al een volle agenda, maar sinds hij thuiswerkt loopt het de spuitgaten uit. Kijk maar:

  • Alle blokjes zijn TEAMS-vergaderingen.
  • Rood = MOET hij bij zijn.
  • Groen = optioneel, maar hij wordt natuurlijk niet voor niets uitgenodigd.
Veel te volle agenda
Tom’s agenda van 14-20 september 2020

Dit gaat natuurlijk niet – Tom kan niet in twee of drie meetings tegelijk zijn. Dus maakt hij keuzes. Valt er later in, gaat er eerder uit. En dat doet iedereen.
Gevolg: Effectiviteit van meetings holt achteruit, frustratie, gedoe. 

Het moet anders, maar hoe?
Ik vroeg aan mijn netwerk op LinkedIn: ‘Is dit herkenbaar? Hoe gaan jullie hiermee om? Tips?’ 
Wow! Ik werd overspoeld met reacties en berichten. Het is een hot item.

De beste tips
Tom en ik hebben ze allemaal doorgenomen en hij maakte een selectie van de tips die hem het meest aanspraken. Zie hieronder. Als je Tom’s probleem herkent, scroll er dan eens doorheen:

  • Een TED-talk over ‘How to save the world (or at least yourself) from bad meetings‘ . Tom: ‘Sinds ik dit gezien heb, denk ik anders over mijn tijd.’
     
  • ‘Maak een teamcontract: hoe gaan we om met collectieve werkdruk. Want als het met één medewerker zo gaat, zal het ook bij de rest ook zo zijn.’
    Tom: ‘Ja, dat klopt. Veel collega’s doen dit ook en die paar die het beter regelen, vinden we beetje asociaal’.
     
  • ‘Laat de rode MOET-vergaderingen steeds meer vervangen door rode MOED- vergaderingen. De MOED om echt ja of nee te zeggen en geen ja maar. De groene vergaderingen skip je sowieso. Houd Moed Tom.’
    Tom: ‘Ja, ik begrijp het. Dank je wel.’
     
  • Meeting standaard 45 minuten maken. Sturen op duidelijk doel en agenda.
    Tom: ‘Goeie tip. Ga ik overleggen met collega’s.’
     
  • ‘Kijk eens naar “25 minute meetings” (startend op hele/halve uren) als alternatief voor back2back één uur meetings met een late start en rommelig einde. Second best: half uur meetings. Die gebruik ik zelf en zijn vaker wel dan niet genoeg, zeker remote, zeker met tijdzones.’
    Tom: ‘Interessante link.’
     
  • ‘Ik zeg alles skippen en de zon ☀️ in! Zonder gekheid, alleen de aanblik van deze agenda zou me gek maken. We kunnen ons niet focussen op teveel dingen tegelijk.’
    Tom: ‘Haha goed advies. En van dat focussen, dat klopt.’

Nieuwsgierig geworden? Dit en nog veel meer in de originele post op LinkedIn

Tom was blij met alle reacties en ‘kan er wel wat mee’. 

En toch… mijn voorspelling is dat er weinig zal veranderen.
De tips zijn heel goed en Tom is niet dom. Dus er is niets dat Tom in de weg staat om stevig regie te nemen over zijn agenda. En toch zal er weinig veranderen. Ik verwacht dat Tom over een half jaar nog op exact dezelfde manier werkt.

Het probleem zit ‘m namelijk ergens anders.
Tom vindt het moeilijk om grenzen te stellen. Iets houdt hem tegen om te zeggen wat hij wil. Hij neemt het zich telkens voor, maar als puntje bij paaltje komt is het gemakkelijker om gewoon mee te doen met de rest. Vervolgens baalt hij daar weer van. 
Zolang Tom geen manier heeft gevonden om grenzen te stellen en die helder te communiceren – op een manier die past bij zijn collega’s en bij de cultuur – zal er niets veranderen. Alle goeie tips en trucs ten spijt.

Herkenbaar?
In je team, bij je medewerker, bij jezelf? Het kan anders. Neem contact op of bel direct 06 52 372 572, dan bespreken we de situatie en de mogelijke oplossingen. Coronaproof natuurlijk. 

De werkelijkheid is spannend genoeg
Ik krijg de vraag of deze agenda echt is. Jazeker! Ik verzin er niks bij, de werkelijkheid is spannend genoeg. Om de anonimiteit te waarborgen in mijn verhalen verander ik namen, maak ik van een man een vrouw (of andersom) of wijzig ik de plaats van handeling. Maar de kern is altijd waar.

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Je zoekt een tijdelijke invalkracht. Je hebt niet zoveel eisen, als ie z’n werk maar doet.

En dan is daar Henk.

Met Henk zit je op één lijn. Hij snapt wat de bedoeling is. Past zich aan. Heeft de goede werkervaring, zet zich in, denkt mee, is leuk eigenwijs en ook nog eens gezellig om erbij te hebben.

En dan is het weer voorbij. Je eigen medewerker komt terug en Henk gaat door naar de volgende klus. Verdorie, je gaat ‘m nog missen.
Dank je wel Henk. Het waren drie geweldige maanden!

ODE AAN URBIE

Lieve Urban (of Urbie, of Henk – ik mag Henk zeggen) onze tijd samen zit erop. Je gaat weer met leuke meisjes op ponykamp.

Zo’n drie maanden geleden werd je invaller voor m’n geblesseerde Poco. Een puur praktische keuze, je had zomaar een ander kunnen zijn. Maar wat een mazzel had ik!

Je kreeg zo’n zwaar westernzadel; vond je prima.
Het rijden met los teugeltje? Even wennen maar OK.
Hé, stoer man. Die outfit staat je goed.

En zo gingen we. De paden op, de lanen in.

  • Voorop? Ja hoor. Wel in scheurstap, langzaamaan is lastig.
  • Achterop? Kan ook, maar dan rustig aan he. Easy does it.
  • Wordt er telkens in je billen gebeten door een irritante merrie? Jij blijft cool.
  • Paarden die elkaar naar het leven staan? Jij staat tussen.
  • In galop het hoge duin op? Geen probleem.
  • Met die pijnlijke achterbenen het zoute water in? Tuurlijk. Even stampen, klaar.
  • Samen het verhoogd terras op? Goed hoor, je staat er al. Oh, dat was niet de bedoeling? Ok, dan stap je er weer af.

 Ik kan echt maar één minpuntje ontdekken: je enorme voorkeur voor linksaf ?

Lieve Urban, wat ben jij een lekker dier! Lief, sterk, eerlijk, betrouwbaar en niet gek te krijgen. En wat geef jij een bak vertrouwen zeg. Iedereen zou een Urbie in z’n leven moeten hebben. Mens of dier.

Die meisjes van het ponykamp mogen in hun handen knijpen met jou.
(En het blauwe oog dat je me gaf, dat is je allang vergeven.)

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]