Zo’n driekwart van de mensen die ik begeleid vindt het moeilijk om op een heldere manier te zeggen wat ze vinden. Ze komen niet uit hun woorden, passen zich te veel aan, denken er heel erg over na. Of ze houden gewoon hun meningen en irritaties onder de pet. Gevolg: diepe vermoeidheid, weinig plezier in ’t werk, veel zorgen.

De overige 25% heeft juist een te rappe tong. Zij geven hebben al gezegd wat ze denken voordat zij zich de consequenties realiseren. Gevolg: irritaties, ruzie en onbegrip. En spijt! Vaak hebben ze, als de emoties wat gezakt zijn, spijt van hun directe of harde woorden.

Soms kom je iemand tegen uit die laatste categorie die er gewoon uit flapt wat -ie vindt, zonder zich bewust te zijn van het effect op de ander. Verbazingwekkend, grappig én lastig voor hun omgeving.

Dit is een verhaal uit het echte leven. Ik verzin dit niet.

De situatie:

  • Dochter wil een gewone bril + een zonnebril op sterkte.
  • Brillenwinkel heeft actie: 2 brillen voor de prijs van 1 + nog een weggeefbril.
  • De laatste mag ik.
  • Ivm corona werkt de winkel op afspraak: om 17.00 uur zijn we welkom.
  • Dochter doet zo’n ogentest, ik ga alvast uitzoeken.

En dan komt het.
Ik: ‘Hallo, ik kom voor een zonnebril.’
Verkoopster: ‘OK. Na het passen legt u ze daar neer. Dan poets ik ze. Maar niet meer dan vijf brillen proberen, want anders blijf ik poetsen.’

Huh? Daar heb ik even niet van terug. Ik voel me acuut een lastige klant en heb geen zin meer om een bril te passen.

Maar wacht ‘s, ik ben van Heldere Zaken, hier kan ik mee omgaan. Dus doe ik een poging om te zeggen dat ik haar reactie niet fijn vind en in één moeite door de sfeer een beetje te pimpen:

Ik: ‘Nou, dat klinkt erg ongezellig. Zo heb ik eigenlijk geen zin meer om een bril te passen. Het plan was dat mijn dochter de twee brillen zou nemen en ik de derde. En het mooiste zou zijn als we daarvoor in één keer kunnen slagen.’
Zij: Ja, dat zou inderdaad heel mooi zijn, want we willen wel graag om zes uur naar huis’.

SORRY?! ZEI ZE DAT NOU ECHT?
Toen stuurde ik dit appje naar Dochter, die gezellig zat te kletsen met de ogentester:

Gelukkig heeft Dochter een prachtig hoofd waar we ruim binnen de tijd twee geweldige brillen voor vonden. Nee, voor mij geen bril.

Verkoopster: ‘Studeer je?’
Dochter: ‘Ja, ik studeer politicologie.’
Zij: Oh? Dat lijkt me zo saai. Mijn dochter studeert fiscale economie. Ik zeg altijd: ik snap niet wat je eraan vindt. Maar ja, we kunnen niet allemaal in een brillenwinkel werken, hè.’.
Dochter: ‘Ehh… nee, dat klopt.’

Gelukkig had de onverwoestbare eerlijkheid van deze mevrouw ook voordelen. We twijfelden over extra kraswering. Ik vroeg haar: ‘Wat zou je zelf kiezen?’ Waarop zij antwoordde: De goedkoopste. Het heeft allemaal geen zin bij zulke dunne glazen.’

Wat gebeurt hier nou?
Eén ding is zeker: deze mevrouw is niet de eigenaresse van de zaak.
Ze denkt onvoldoende na over haar rol als verkoopster en over het doel van ons gesprek (= zoveel mogelijk brillen verkopen, lijkt me). Natuurlijk hoeft ze ons niet naar de mond te praten en ik hou van eerlijkheid. Maar op deze manier gaat zij uit contact.
Vervolgens probeer ik dat te herstellen – want ik vind het niet fijn als ’t niet lekker loopt tussen mij en een ander – en doe een poging om de sfeer te verbeteren. Gezien onze rollen als verkoopster en klant zou je dat juist andersom verwachten.

Hoe kun je slim met dit type flapuit omgaan?  
Deze wijze van communiceren maakt dat de andere het contact verbreekt of – zoals ik – haar (onbewuste) uitnodiging aanneemt om irritaties uit te wisselen. Niet dat dat zin heeft, het wordt er alleen maar erger door.
Het handigst is om je te realiseren dat het niet over jou gaat – zo’n mevrouw-zonder- filter zegt ook maar net wat er haar in ’t hoofd valt. Het heeft ook wel iets verfrissends. ?

Wat kun je doen als zo iemand je collega is en je er last van hebt?
Poor you. Dat is niet zo fijn.

  1. Mijn belangrijkste tip: maak van je hart geen moordkuil. Breng het ter sprake. Er is maar weinig zo slecht voor een mens als het inslikken van grote irritaties, die gaan een eigen leven leiden.
  2. Ga ervan uit dat je collega dit uit onkunde doet, niet uit onwil.
  3. Blijf zoveel mogelijk bij de feiten. Vertel wat jij ziet en hoort. Vraag waarom hij of zij het zo doet.
  4. Geef aan hoe je denkt dat het beter kan. De kunst is om het zo te vertellen dat de ander het begrijpt en niet in de verdediging schiet. Het kan helpen om de rollen eens om te draaien. Zo van ‘hoe zou je het vinden als jij…’
  5. Maak het niet persoonlijk, hou de focus op het doel. In dit geval: verkopen van zoveel mogelijk brillen, tevreden klanten, aanbevelingen. En lekker samenwerken natuurlijk.
  6. En hou de humor erin!

Hoe het afliep:
Het kwam goed. Dochter heeft twee mooie brillen en ik heb m’n zonnebril uitgezocht op een andere dag en bij een andere verkoopster. Verder doet de zin we kunnen niet allemaal in een brillenwinkel werken, hè’ het nog steeds erg goed bij ons thuis.

Herkenbaar?
Bij jou in je bedrijf, op de afdeling? Is de houding van die medewerker of collega niet prettig of zelfs een risico voor de zaak?
Kortom: moet het anders maar weet je niet meer hoe, alles al geprobeerd? Neem eens contact op. Ik heb al voor hete vuren gestaan qua communicatie en zet mijn ervaring en kennis graag in. 
Mail me voor een vrijblijvend gesprek. Altijd welkom.

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Wat doe jij als iemand op je werk je keihard besodemieterd?
Je gewoon bikkelhard laat vallen? Terwijl jij dacht dat diegene jouw partner in crime was?
Zoals: je vertelt iets in vertrouwen maar via via hoor je het terug. Au, pijnlijk!
Of je verwacht steun van je collega maar in plaats daarvan kijkt ie heel erg de andere kant op.
Of je hebt hard gewerkt aan een onderzoek maar – heel gek – alleen de naam van je professor staat op het proefschrift.

Wat doe jij dan?
Ga je tegen hem tekeer? Vertel je hem even precies wat je ervan vindt?
Of hou je liever je mond? Ga je huilen op de wc en ’s avonds chagrijnen tegen je partner? Bang dat Dave of  Sophie nooit meer tegen je praat?

Dit is wat ik weet.
Je mond houden is een slecht plan. Op korte termijn misschien de gemakkelijkste keuze – maar als je dit verraad ‘doorslikt’, werk jij jezelf dichter naar een burn-out toe. Dat meen ik serieus. Boosheid na verraad is een enorm krachtige motor en wanneer jij die boosheid binnenhoudt, gaat die letterlijk in je lijf zitten. Daar gaat het gisten en dan wordt het wrok.

Ik las ooit: ‘Wrok is als het drinken van vergif en verwachten dat de ander eraan doodgaat’*. En zo is het precies.

Van wrok word je bepaald geen leuker mens, in ieder geval niet voor jezelf. En dat terwijl degene door wie je je verraden voelt misschien niet eens weet dat je zo boos bent.

Maar hoe dan?
Het moet eruit, die woede!

Ik ken mensen waarbij het lijkt alsof ze de boosheid koesteren. Ze voelen zich zó verraden – zo erg, dat het nooit vergeten mag worden! En ergens hebben ze gelijk, want er is hun iets aangedaan wat ze vreselijk vinden.
Maar dan? Wat moet je met al dat gelijk? Het helpt je niet, je wordt er niet gelukkiger van.

Dus neem je mentale en fysieke gezondheid serieus. Stop met het vertroetelen van je boosheid. 
Een paar suggesties:

  • Met stip op één: alsnog een goed gesprek met je verrader. Vertel hem of haar over je teleurstelling en over je boosheid. Het is heerlijk als het (h)erkent wordt, zodat je daarna weer samen kunt werken. Wellicht niet als voorheen, maar toch.
    En ja, het kan ook dat je niet begrepen wordt. Dan nog – hoe pijnlijk ook – is deze optie het best. Zeggen wat je op je lever hebt, opkomen voor jezelf, je boosheid adresseren: dát is goed voor een mens.
  • Is een confrontatie te spannend? Plan B is het schrijven van een brief. Kun je op je gemak onder woorden brengen wat je wilt zeggen. Het mooie is: voor het effect hoef je ‘m niet eens op te sturen. De magic zit al in het schrijven.
  • Wil je het toch delen met iemand? Vertel het aan een goede vriend(in). Bedenk goed wat je nodig hebt om de emoties van het verraad te verminderen, want voor je het weet word je – goedbedoeld – overladen met tips en adviezen waar je niet op zit te wachten.
  • Sporten! En dan het liefst iets waarbij je mag schoppen en slaan. Boksen, tae kwondo – Heerlijk! Maar ook hardlopen of spinnen werkt goed. In combinatie met een van bovenstaande brengt het je focus weer bij jezelf en minder bij de ander.
  • Kom je er niet uit? Alles geprobeerd maar het laat je niet los? Zoek dan hulp. Het is zo zonde van je energie. 

Het leven is te kort om het in boosheid door te brengen.
It’s all about inner peace, honey!

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

De situatie:

  • Klant heeft paardrijles.
  • Instructeur kijkt en denkt: ‘Dit kan niet! Ze is te zwaar.’
  • Hij checkt bij manegehouder.
  • Manegehouder kijkt en oordeelt: klopt, te zwaar.
  • Klant krijgt na de les te horen ‘Je bent te zwaar om paard te rijden’.
  • Klant vertrekt.

Helder verhaal, denk je dan. Te zwaar = te zwaar.
Arm beest. Het is maar goed dat daar een stokje voor gestoken wordt.

Klaar.

Maar zo eenvoudig is gedoe nooit.
Dit is een verhaal over de complexiteit van gedoe, over alles wat niet is gezegd is. En wel gezegd had moeten worden.

‘Er komt zo iemand naar je kijken’
Vroeger was Marleen een echt pennymeisje. Nu is ze 37 jaar en kriebelt het weer. Ze neemt een privéles. Kan ze het nog? Ja! Oh, wat is dit heerlijk!
Tot de instructeur zegt: ‘Ik weet niet precies wat de regels hiervoor zijn maar ik denk dat je te zwaar bent om te rijden. Er komt zo iemand naar je kijken.’

BAM.
In één klap is het plezier is weg. Marleen voelt zich opeens bekeken. Er zitten mensen in de kantine – hebben ze gezien, hebben ze het over haar? En tot overmaat van ramp kijkt de eigenaar van de manege door een raampje naar haar.
Oh shit...
Hier kickt de schaamte in.
Bij het afrekenen geeft de instructeur aan dat ze inderdaad te zwaar is om te rijden. Het liefst zakt ze ter plekke door de grond.

Ik vroeg Marleen hoe ze het ervaren heeft
‘Ik weet niet meer wat hij exact zei, alleen dat het zo tussen neus en lippen doorging, dat ze het vervelend vond om te zeggen, maar dat Henk had gekeken en dat ik toch echt te zwaar was. Het enige dat ik toen wilde was weg. Weg! Als een muisje wegglippen.

Ik ben zwaar, dat weet ik zelf ook. Dat kan iedereen zien. En toch was het heel confronterend. Het was de eerste keer dat ik iets niet kon door mijn gewicht. Ik had er echt niet bij stilgestaan dat ik te zwaar zou kunnen zijn om te rijden.

En dan nog he. Even heel eerlijk: Stel dat ze gevraagd zouden hebben, ‘hoe zwaar ben je’ dan had ik het waarschijnlijk niet eerlijk gezegd. Dit is wat ik doe en wat andere dikke mensen ook doen: liegen over hun gewicht. Vijf kilo of zeven kilo, dat verschil kun je toch niet zien. Maar ja, een paard voelt dat wel natuurlijk.

Bij het afspreken van de les is niet gezegd dat er een maximaal gewicht is om paard te rijden. Ik had het echt veel fijner gevonden als het van tevoren duidelijk was. En dat je bij twijfel al beoordeeld wordt. Staat het ergens op de website? Dat zou al helpen.

Wat ik een beetje raar vind: ik zie wel vaker mensen op een paard zitten van wie ik denk ‘jij bent ook te zwaar!’ Dat klopt niet toch? Zij wel en ik niet? Maar van de andere kant begrijp ik het ook wel. Want hoe zeg je nou tegen iemand die is gaan rijden toen -ie 80 kilo woog, dat -ie nu te zwaar is? En wanneer zeg je dat? Het is een dilemma.

Maar ik ga het oplossen voor mezelf. Straks kan ik er wel weer op, als ik minder zwaar ben. Daar kijk ik echt naar uit.”

De visie van Henk, eigenaar van de manege
‘Ja, het is echt een probleem van de laatste tijd. We zijn met z’n allen zwaarder geworden. Ook kinderen zijn veel dikker dan vroeger.
’t Is net zoiets als een te zware rugzak. Die kan je wel even dragen, maar niet urenlang. Je gaat toch ook niet hardlopen met een zak aardappelen? Best gek toch, dat mensen zelf niet zien dat ze te zwaar zijn? Dat dat zo niet gaat?

En de paarden kunnen niet kiezen. Dus dat moet ik voor ze doen. En dan moet ik zeggen dat het zo niet kan. Beroerd hoor. Zeker als ze al een paar lessen gehad hebben. Want ja – waarom zeg je het dan niet meteen? Tja. Niet gezien? Niet gedurfd? Het is gewoon een moeilijk onderwerp.

En nog zoiets, ook zo ingewikkeld. Er zijn mensen die jaren geleden zijn begonnen met lessen, maar steeds een beetje zwaarder zijn geworden. Wanneer zeg je ‘nou kan het niet meer, je mag er niet meer op?’

En weet je, er wordt over gelogen. Mensen zeggen gewoon niet hoe zwaar ze zijn. Als er gevraagd wordt ‘hoe zwaar ben je?’ zeggen ze dan eerlijk ’92 kilo’ of liegen ze er wat van af? Tuurlijk, je kan het bepalen op basis van BMI, maar ik ga toch niet met een weegschaal en een meetlint naast mijn klanten staan? Dat vind ik gênant.

En dan zeggen mensen: het gaat niet alleen om het gewicht, het gaat ook om hoe je rijdt en in het zadel zit. En dat klopt, dat maakt zeker wat uit. Maar wij maken geen uitzonderingen meer. Als je te zwaar bent, mag je gewoon niet rijden op een van onze paarden. Zo simpel is het.”

Schaamte en hoe het weer goed kwam
Dit is gedoe, spanning tussen mensen, onzekerheid. Het lijkt alsof het hier gaat over de zorg voor de paarden. Maar weet je waar de échte spanning zat? In het feit dat Marleen en Henk na dit superongemakkelijke voorval het er helemaal niet meer over gehad hebben. Ze deden beiden alsof het niet gebeurd was.

Marleen verwoordde het zo: ‘Naderhand komt je elkaar tegen en dan staat het nog tussen je in, je wil iets zeggen om de spanning uit de lucht te halen. Wat ik eigenlijk wil zeggen is iets als: ‘goh ik schaam me kapot’ maar ja, dat ga je ook niet zeggen.’

Marleen was zo opgelucht toen Henk haar vroeg of ze met mij wilde praten hierover. Omdat uit die vraag bleek dat het niet alleen voor haar een vervelende situatie was geweest – maar voor hem net zo goed. Die erkenning van wederzijdse narigheid maakt zoveel goed. Dan wordt de relatie weer een beetje gelijkwaardig, dan kun je het pas echt achter je laten.

Helderheid helpt
Gedoe ontstaat als de verwachtingen niet helder zijn. Niemand wil zichzelf graag in een gênante situatie plaatsen. Mensen willen zelf kiezen. Maar dat kan pas als ze weten wat de regels zijn.

Dus mijn dikke tip: ben helder! Over de afspraken, over de verwachtingen.

In dit geval betekent dat overal en altijd het maximale gewicht communiceren. Op de site, op het inschrijfformulier en bij een intake. En als iemand toch te zwaar op het paard belandt: niet om heen draaien, maar zeggen. Scheelt heel veel gedoe. 

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Ik hou van cowboys. En ook van cowgirls trouwens. Ik kan gruwelijk genieten van paardrijden (veel en lang, heerlijk!) en van het westernwereldje. Dat stoere. Dat het allemaal niet zo netjes hoeft. Dat ‘doe-maar-gewoon-dan-doe-je-gek-genoeg’-sfeertje. What you see is what you get. En ondertussen is iedereen toch bezig met z’n imago, het is net het gewone leven ?

Maar mensen hebben er een beeld bij. 

‘Ah Vieve, haha, echt waar? Cowboys?! Dan sta je ook zo te dansen, zo met z’n allen op een rijtje?’

Nee, dat dan weer niet. Ik hou van westernrijden en daar komt een hoop gezelligheid bij kijken, maar linedancen hoort daar niet bij. Niets ten nadele van iedereen die dat wel geweldig vindt, maar ik ga niet zo goed op acky breaky heart.

Van die aannames dus. Ik ken ze ook uit mijn werk.

‘Vieve, haha, echt waar? Jij bent coach? Dus jij zet mensen in hun kracht?‘ (En dan van die luchtaccolades, je weet wel, met hun vingers.)

Ja, ik ben coach, maar nee, ik zet niemand ‘in z’n kracht’. Het klinkt lekker maar ik weet niet precies wat ermee bedoeld wordt. En niets ten nadele van de coaches die die uitdrukking wel gebruiken, maar voor mij het niet concreet genoeg.

Want wat ik doe is namelijk hartstikke praktisch en toepasbaar. Ik leg je uit waarom je doet wat je doet en hoe je het kunt aanpassen. Het is een een combinatie van persoonlijke coaching en psycho-educatie op basis van Transactionele Analyse. Na afloop van een Heldere Zakentraject begrijp je de dynamiek tussen jou en je collega’s, leidinggevenden en klanten en weet je wat je er zelf aan kunt doen.

Eén van de deelnemers van het eerste online programma:
“Ik ben heel enthousiast! De methodiek van Vieve is toegankelijk, het voelt vanzelfsprekend. Het gaat uit van hoe je nu denkt en reageert en hoe je dat iets zou kunnen bijstellen zodat je zelf geen onderdeel meer bent van het gedoe. Je hoeft dus niet iets helemaal nieuws te leren. Het is super.”

Heb jij ook gedoe op je werk? Irritaties, conflicten, onzekerheid of hoge werkdruk? In het traject ‘Van Gedoe naar Helderheid’ zoeken we nieuwe opties om met de spanningen tussen jou en je collega’s, leidinggevende of klanten te dealen. Opties die passen bij jou én bij de organisatie, anders werkt het niet.

Op 9 juni aanstaande gaan we van start met dit intensief online programma. Het zijn individuele gesprekken, groepscalls, opdrachten, reflecties en heel veel inspiratie – op basis van Transactionele Analyse. Er is slechts plek voor vijf deelnemers. Neem contact op, dan overleggen we of dit programma past bij jouw situatie. Je kunt mailen naar info@heldere-zaken.nl

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Roeien heeft iets geks.
Als je roeit werk je je in het zweet terwijl je kijkt naar de plek waarvan je weg vaart. En en passant loop je een nekhernia op, omdat je over je schouder moet kijken om te zien waar je heen gaat. Achterom kijken om te zien waar je naar toe gaat – best gek, toch?

Dan is varen in een kano veel logischer. Bij het kanoën focus je op waar je heen wilt. Het is een kwestie van de goede stroming zoeken en gaan!

Toch roeien we wat af, met z’n allen.

Kijk maar: wanneer er iemand in ons vaarwater komt – dus wanneer iemand ons dwars zit – schieten we vaak automatisch in de roeimodus. Je blijft bezig met wat er is gebeurd en daar probeer je van weg te gaan. Je doet water bij de wijn, zegt niet wat je écht wilt zeggen en komt niet voor jezelf op. Het is een onhandige reflex waar je je niet echt beter van gaat voelen.

Een voorbeeld.
Mijn buurman riep bloedserieus en out of the blue naar mij: ‘JIJ LIEGT TEGEN JE KINDEREN!’
‘Huh? Wat? ‘
Nou, hij gehoord dat ik tegen mijn zoon zei dat ik zo hard gewerkt had. En ik werkte bij de gemeente, dus dat kon niet. Want ambtenaren werken niet. En al zeker niet hard. Dus ik loog tegen mijn kinderen. 
Logisch toch.

Wow. Dat was echt belachelijk en een enorme belediging. Ik was totaal flabbergasted. Niet dat ik iets terugzei. Nee. Maar kwáád dat ik was! Woedend! Wat dacht ie wel, die gek!

Dit voorval heeft me zo beziggehouden dat ik zelfs nu, vijftien jaar later, nog precies weet hoe het ging. En vanaf dat moment liep ik met een boog om die buurman heen.

Kijk, daar was ik aan het roeien: ik was de confrontatie aan het vermijden. Ik was heel boos maar liet dat niet zien. Ook naderhand ben ik er nooit meer op teruggekomen. Mijn standpunt was: ik ben kwaad en de buurman is gestoord. Klaar. 
Maar wat ik dan wél wilde, daar had ik niet over nagedacht.

Dit was lang geleden, voordat ik leerde kanovaren in mijn communicatie.

In een kano heb je je doel scherp voor ogen. Mijn doel is: ik wil rust in mijn kop. En dat krijg ik door helder en duidelijk te zijn. En dat ontstaat als wat ik denk en wat ik zeg hetzelfde is.

Dus soms zeggen of doen mensen iets – en dat kan ook goed bedoeld zijn – waarbij ik me niet lekker voel of wat voor mij niet passend is. Nou, dan zeg ik er wat van. Niet boos of verwijtend, maar gewoon. Ik trek die grens. En weet je hoe lekker dat is! Dat scheelt zoveel gedoe, in mijn hoofd, in mijn relaties met anderen. Het is fijn omdat je van elkaar weet wat je aan elkaar hebt.

Het gaat trouwens ook weer best goed tussen de buurman en mij. Het is een man van rare grapjes.  

Ik wens je heerlijke dagen zonder gedoe,

Vieve

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]
Slik jij ook weleens iets terwijl je het er niet mee eens bent?
 
Dit is Sarah, facilitair manager bij een hogeschool. Zij heeft ingestemd met een nieuwe taakverdeling:
 
“Ik ben het er zeker niet mee eens! Vanaf het begin al niet. Een half jaar geleden kwam er een nieuwe collega en zij kreeg een groot deel van mijn taken. Deze verdeling is goed voor haar maar niet voor mij. Toch zei ik er niks van. Ik was bang dat ze me egoïstisch zouden vinden. En ik wist ook niet hoe ik het moest zeggen. Ik kreeg al stress bij de gedachte! Oh ik ben er nog elke dag boos over. Maar ik kan er nu niets meer over zeggen. Nee toch? Dat zou nergens op slaan.”
 
Even slikken en weer doorgaan?
Sarah zegt er dus niks van, zij houdt zich groot op haar werk en laat niets merken. Ze slikt haar boosheid door. Maar ze vergeet het niet.
 
Ergernis en irritatie waar je niks van zegt kun je zien als een zegeltje dat in een zegelboekje wordt geplakt. Eén zegeltje is nog wel te hebben. Heel veel zegeltje maken een boekje dat bol staat van de ingeslikte emoties. De boosheid en verontwaardiging van Sarah staan gelijk aan heel veel zegelboekjes die in één keer volgeplakt worden – en elke dag plakt ze er zegeltjes bij.
 
Die woede en het verdriet lopen op, totdat ze je hoofd en je lijf uit willen. De boekjes moeten ingeleverd worden. Het gekke is: meestal doe je dat niet bij degene bij wie je al die zegeltjes geplakt hebt. Nee, je geeft het volle boekje aan iemand die dicht bij je staat. Dan moeten je man, je vrouw, je kinderen of de hond het ontgelden. Bam! Alle boosheid en irritatie komt er in één keer uit.
 
Spaar jij ook zegeltjes?
Hoeveel zegeltjes heb jij in de afgelopen weken geplakt? Hoeveel volle boekjes heb jij in de kast liggen? En bij wie lever jij ze in? Bij Sarah waren haar man en haar kinderen de pineut. En ik? Ik hield alle boekjes voor mezelf, met burn-out tot gevolg.
 
Spaar jij ook zegeltjes? Niet doen! Maak van je hart geen moordkuil.
Denk je nou ‘ja Vieve, jij hebt gemakkelijk praten, maar zo werkt dat niet bij mij’ – dan ben je aan het goede adres. 

Ik leer professionals hoe ze wél kunt zeggen wat ze willen. Ook als het spannend is. Op een manier die bij hen past en waarmee zij de verhoudingen met collega’s, leidinggevenden en klanten goed houden.

Klinkt dat als muziek in je oren? Laten we dan onderzoeken hoe dit voor jou kan werken. Neem contact op en we plannen een online gesprek.

In de tussentijd: hou je goed!
Veel groeten,
Vieve

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Wat een burn-out kost, dat weten we wel zo’n beetje. Als een van je collega’s zich ziek meldt om voorlopig niet meer terug te komen: reken op – grofweg – een ton per jaar. Dat is salarisdoorbetaling, vervanging, administratieve rompslomp, wet Poortwachter, you name it. Het is een hoop geld.

Maar wat kost stress?
Wat kost het als je niet lekker kunt werken? Dát is lastig te meten in euro’s. Wel is het zeker dat je met stress busladingen aan energie verspilt.
En de belangrijkste oorzaak van stress? Gedoe met anderen. Je baas, je collega’s, je klanten.
Heb jij daar ook last van? Dit hoor ik vaak:

– ‘Spanning. Bijna elke dag. Ik voel het ’s morgens al in mijn lijf.’
– ‘Ik blijf maar denken over hoe ik goed kan reageren, zodat ik mijn punt maak zonder dat hij boos wordt.’
– ‘Ze roddelt en ik wil niet meer mee roddelen, maar hoe zeg ik dat? Ik durf het niet.’
– ‘Uitstellen. Ik denk en denk en denk en ondertussen gebeurt er niks. Behalve dat ik stress krijg.’
– ‘Blijkt dat ze al heel lang heel veel spanning had. Wisten we niet, had ze nooit iets van laten merken. En nu is ze dus ziek en moeten wij haar taken erbij doen, iedereen loopt op z’n tenen.’
– ‘Hij is zo cynisch. Hij maakt keiharde grappen. Het stomme is, er wordt veel gelachen, en tegelijk gaat de sfeer eraan.’

Duur grapje dus.
Met stress en spanning op je werk heb je er minder lol in, ben je chagrijnig tegen de mensen die je het aardigst vindt en als het even tegenzit, word je er ook nog eens ziek van.

Hoe hou je het betaalbaar?
Gedoe tussen mensen is overal, en dat geeft niks. Het is part of the game. Maar juist omdat het overal is, is het ontiegelijk handig om te weten hoe je er nu handig mee om kunt gaan. Zeker als het je stress op het werk oplevert waar je geen vat op krijgt. En dan niet met eenvoudige ’timemanagement-tips-en-trucs’, want als het zo simpel was, ja dan hadden we al die stress niet. 

Oneindig veel plezier.
Op dinsdag 17 maart 2020 geef ik een workshop waarin we gedoe aanpakken: ‘Boost je Communicatie’. Je leert waarom gedoe ontstaat, waardoor het erger kan worden en vooral: wat je er zelf aan kan doen. Ik geef je superhandige tools om snel resultaat te halen: minder stress en meer energie op je werk. En betere relaties met je collega’s.

Kom ook! Het kost € 129 ex btw en je hebt er oneindig veel plezier van. Precies wat je nodig hebt? Dan kun je je hier inschrijven.
Nog vragen? Bel me op 06 52 372 572 of stuur een berichtje.

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]
‘What’s on top of your mind?’
Daar hoefde hij niet lang over na te denken: de werkdruk. Hij ervaart druk van buitenaf – het moet sneller! beter! goedkoper! – maar de druk die hij zichzelf oplegt is ook heftig. Maarten¹ vindt dat hij zijn werk GOED moet doen. 

Wat is dat, ‘goed?’ Wanneer is het goed genoeg? 
Nou, de lat ligt hoog. Een acht minimaal. Liever een negen.

Oja? En wat moet je doen om zo’n hoog cijfer te halen?
Daar moet hij even over nadenken. Voor hem is ‘de lat’ helder. Hij weet precies wanneer zijn werk niet goed genoeg is. Maar om er concrete acties en resultaten bij te noemen.. tja. Moeilijk.

Uiteindelijk vinden we dit:
1. Het werk is goed genoeg als alle mail binnen redelijke termijn is beantwoord. Wat is redelijk? Dat is snel. Althans binnen een dag. Als het dringend is, moet het natuurlijk sneller. Klinkt logisch, maar als je de enorme hoeveelheid mail ziet….
2. Als hij eenmaal ‘ja’ heeft gezegd tegen een klus, dan moet het afgemaakt worden. En goed, natuurlijk. Ongeacht de omstandigheden. Zelfs als gaandeweg blijkt dat de klus niet binnen zijn expertise valt. Want dan komt het volgende punt:
3. Hij moet het zelf oplossen. Vragen om hulp of steun is een zwaktebod, is not done
4. Hij is hier voor het werk, het mag geen feestje worden.

Jeetje Maarten, wat ben je streng voor jezelf. Heel hard werken – in je uppie, ook als het moeilijk is – én het mag niet mislukken. Zelfs niet een klein beetje. Best ingewikkeld in zo’n grote organisatie, waar je lang niet alles zelf in de hand hebt. En leuk mag het ook al niet zijn! Ben je ook zo streng voor anderen? 
Ja. Dat wil zeggen: in zijn hoofd. Daar legt hij alle collega’s langs dezelfde lat en haalt bijna niemand die acht of negen. Hij is kritisch! Maar aanspreken op hun werkhouding? Of boos worden? Nee, dat doet ie niet. Nee zeg, nee, boos worden? Hij kijkt wel uit. Het is belangrijk dat mensen hem aardig vinden. Respect voor anderen, ook belangrijk. Maarten heeft veel begrip voor andermans’ situatie. Ja, dat staat inderdaad haaks op de lat, maar het is wel zo.

(Even tussen jou en mij – dit is een recept voor een stevige burn-out.)

Kortom: Maarten lijdt in stilte. Er moet zo veel en er mag zo weinig.. en wat moet er veel gebeuren voor het goed genoeg is. Die werkdruk, die snap ik wel! 

En dus gaan we verder in dit gesprek:
Wat is het inefficiënte patroon dat Maarten – onbewust maar dwingend – telkens weer oppakt?
Wat laat hij zien aan collega’s, leidinggevende en opdrachtgevers? Hoe reageren zij daarop? Is dat zoals hij het wil, of wil hij liever wat anders? Wat zit er in zijn hoofd (en dat houdt hij goed onder de pet – ik mag er nu bij hoge uitzondering even naar kijken) en hoe jaagt hij zichzelf op? 
Wat ligt hieraan ten grondslag? Wat is de ‘verborgen boodschap’, de belemmerende overtuiging die kost wat kost verstopt moet blijven? Welke verantwoordelijkheden neemt Maarten allemaal op zijn schouders door deze werkhouding? Is dat passend? Is het gelijkwaardig of doet hij zichzelf of een ander daarmee tekort? Is dat wat hij wil?
Wat kost deze standaard van streven naar perfectie eigenlijk? (Maartens antwoord: ‘mijn nachtrust, mijn gemoedsrust en het plezier in m’n werk’. En ja, dat is veel te veel.)

En nu dan, Vieve? Hoe kom ik hier uit??
Die vraag beantwoorden we aan de hand van de Heldere Driehoek. Die heeft vijf stappen die samen een andere visie geven op dezelfde situatie. Opeens weet je wat je kunt doen om minder klem te zitten in je eigen patroon. Is het zo eenvoudig? Ja, het is eenvoudig te bedenken maar iets moeilijker om ook echt toe te passen.

Een openbaring! Hier kan ik wat mee!
Maartens reactie na ons gesprek: ‘Vieve, het is een openbaring. Serieus! Hier kan ik wat mee!²

Herken je iets in de beschrijving van Maartens’ issues?
Voel je je tekort schieten als iets minder-dan-perfect is? Heb je een hekel aan hulp vragen? Heb jij ook zo’n kritische stem in je hoofd? Dan heb je een goed recept voor burn-out te pakken. Het kan anders, echt waar. Leer om te werken op basis van je eigen waarden en prioriteiten. Maar kom in actie, wacht niet tot je op omvallen staat. Kom eerder! Als je nog energie en ruimte in je hoofd hebt, is de switch naar onafhankelijk werken gemakkelijker.

Je bent van harte welkom voor een gesprek over de mogelijkheden. Bel 06 52 372 572 of stuur een berichtje.

Graag tot ons volgend contact!

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

“Ik wist niet dat het niet mocht, anders had ik het niet gedaan.

Om zijn vruchtbaarheid een boost te geven had ie van zijn brandnew Chinese schoonouders kruiden gekregen. Hij voelde zich wel beledigd – HOEZO zou hij hulp nodig hebben bij ’t kinderen maken!? – maar om hen niet voor het hoofd te stoten had ie die pillen toch meegenomen naar Nederland. Bij de douane bleek het te gaan om een beschermde plantensoort. Shit! De boete vocht hij aan bij de rechter: ‘ik wist niet dat het niet mocht, anders had ik het niet gedaan!’

Heb je het ook gezien bij ’t zappen, ergens vorige week?

En de rechter zegt dan: ‘Niet weten dat het niet mocht, dat is geen argument. Iedereen wordt verondersteld de wet te kennen’.

Zo is het ook bij de Wet van Sinterklaas.

Ik vroeg een leidinggevende in de zorg: ‘En, heb je de Wet van Sinterklaas opgehangen bij je spreektafel?’
En hij zei: ‘Nee, maar hij zit stevig in mijn hoofd’.

OK.
En daar hebben we nou precies niets aan. 

Dat wil zeggen, als je leidinggevende bent en je wilt je medewerkers uitnodigen tot een open en eerlijk gesprek. Dat is niet zo vanzelfsprekend als het lijkt. Veel mensen cijferen zich weg, passen zich aan of schuiven hun verantwoordelijkheid aan de kant. Dan is het fijn om de ander expliciet uit te nodigen tot het nemen van verantwoordelijkheid voor wat er gebeurt en voor hun bijdrage daaraan. En dat kan op een aansprekende manier met de Wet van Sinterklaas.

Maar dan moet je ‘m wel even toelichten. En nog een keer. En misschien nóg een keer. 
En ‘m ophangen, zodat het na te lezen is, en de uitleg meegeven. 
En ‘m vaak benoemen. Zodat de permissie om te zeggen wat je echt wilt ook beklijft.

Snap je?
Veronderstellen dat een gesprek gaat onder de voorwaarden van de Wet van Sinterklaas is niet voldoende. Samen doorspreken wat de Wet inhoudt en wat het gevolg is – namelijk dat ieder verantwoordelijkheid neemt voor z’n eigen bijdrage – is een fundament voor en goed gesprek.

Jouw eigen exemplaar van de Wet van Sinterklaas
Download de Wet van Sinterklaas hier. Mét uitleg waarom het werkt. Lees ‘m eens door en doe er je voordeel mee.

Hang ‘m naast je spreektafel, op de koelkast, bij de koffieautomaat en op het whiteboard achter je bureau. Zorg dat iedereen ‘m kent!

Wil je meer weten over de Wet van Sinterklaas en hoe je ‘m kunt toepassen?
En als je gesprekspartners opeens gaan zeggen wat ze echt willen – dat kan ook voor jou misschien gedoe opleveren. Wil je daar eens over doorpraten?
Dat kan natuurlijk. Neem gerust contact op dan plannen we een telefoontje of we spreken wat af.

Bellen kan op 06 52 372 572 , mailen kan naar info@heldere-zaken.nl.
Zie er naar uit je te spreken!
Vieve

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

“Mijn zus vind dit echt nergens op slaan, Vieve. Wat een onzin”.
Met zo’n ondertoon van: ‘jammer van de moeite joh’.

“Ha! Wat een mazzel heeft die zus van je!”
“Hé?”
“Ja echt! Want als je de Wet van Sinterklaas onzin vindt, dan betekent dat dat je met gemak zegt wat je vindt, of wat je niet aanstaat. Gewoon huppetee, zonder voorbehoud. Wat heerlijk! Nee je zus zal wel niet snappen waar die Wet van Sinterklaas voor nodig is.”
Grinnik.
“Oja! Zo kun je er ook naar kijken.”

Ben jij anders dan de zus? Vind jij het niet altijd gemakkelijk om te zeggen wat je wilt zeggen? Dan is de Wet van Sinterklaas voor jou. Hij is fijn en hij geldt altijd en overal. Dit is ‘m:
 
De Wet van Sinterklaas

  1. Je mag altijd vragen wat je graag wil
  2. Het is niet zeker dat je het krijgt
  3. Je mag het zo vaak vragen als je wil
  4. Je mag er altijd op terugkomen.

Het gekke is: zelfs als je liever je tong afbijt dan je voor jezelf op te komen, kan het zijn dat je de Wet géén goed idee vindt.
Want wat nou als je ervan overtuigd bent – dus écht overtuigd hè, tot in je vezels – dat het hóórt dat jij een stapje opzij doet voor een ander, dat het juist heel góed van je is dat jij je minder belangrijk voelt dan de ander? Dan kan het heel akelig zijn om aandacht voor jezelf te vragen. Dat voelt als vreselijk fout. En ja, dat staat haaks op de Wet van Sinterklaas.

Ik weet hoe dwingend zo’n overtuiging kan zijn. Maar ik weet ook wat het je kost: een hart als een moordkuil.

Wat doet dat met je, als je hart één grote moordkuil is?
Nou, onder andere dit:

  • Je hebt het gevoel dat jij niet belangrijk bent, dat jouw belangen er niet toe doen. Dat kan zelfs als je helemaal vrijwillig een stapje opzij hebt gezet. Als je denkt dat jij niet belangrijk bent maakt het je onzeker, knorrig, je voelt je klein en je denkt dingen als ‘heb ik weer…’.
  • Sudderende emoties. Boosheid, verdriet, teleurstelling, al die emoties die niet uitgesproken worden beïnvloeden je dagelijks leven. Je dag wordt er echt niet vrolijker van.
  • Doodmoe wordt je ervan, van het binnenhouden van je boze, verdrietige gevoelens en gedachten. Je gaat er zo’n innerlijk gesprek van voeren en dat kost bakken met energie.
  • Hoofdpijn, rugpijn, onrust, zweterig zijn, angstig zijn en paniekaanvallen. Als je alles binnenhoudt kiest je lijf wel een andere manier om die binnengehouden energie kwijt te raken. Het moet wel!

We leren het al vroeg en het gaat automatisch. Van de week gaf ik een workshop aan meiden tussen de 8 en 16 jaar over gedoe. Dus over spanningen en onuitgesproken dingen. We ‘maakten gedoe’ door een moeilijke opdracht die ze in een groepje van vijf moesten uitvoeren, iets met spaghetti en plakband en een marshmallow bovenin. 
En dan gebeurt het: twee of drie gaan voortvarend aan de slag, de rest kijkt toe en denkt er het hare van. Eentje zei ‘ik vind dit een stomme opdracht’ en dat snap ik helemaal. Het is ook stom als je aan de zijlijn belandt. Frustratie, afwachten, matte berusting. Iets anders gaan doen: ‘Mag ik zo’n marshmallow?’ 

Wij als volwassenen doen het niet veel beter. De verhalen daarvan hoor ik dagelijks in mijn praktijk. Het kan zo moeilijk zijn om je uit te spreken. En vaak weten we heel goed wat we niet willen – maar wat dan wel? 

Voor dat soort momenten is er de Wet van Sinterklaas. Het is één grote permissie. De Wet geeft je toestemming om voor jezelf te zorgen: om je niet kleiner te maken dan een ander. Om je niet ongevraagd wegcijferen, om je niet meteen aan te passen aan wat je denkt dat de ander wil of nodig heeft. 

Voor downloaden van Wet van Sinterklaas mét de uitleg: klik op de afbeelding.

Het klinkt zo gezellig: ‘De Wet van Sinterklaas is één grote permissie’. Maar klopt dat wel? Nou, het is niet alleen gezelligheid. Het is ook een hele zakelijke afspraak. De Wet gaat namelijk over het nemen van invloed en verantwoordelijkheid. Want als we afspreken dat we beiden mogen zeggen wat we vinden en willen, dan zijn we ook samen verantwoordelijk voor het verloop en het resultaat van onze samenwerking. En andersom geldt het ook: wanneer je ervoor kiest om iets niet uit te spreken, neem je daar zelf de verantwoording voor.

Is ‘zeggen wat je wilt’ voor jou ook een dingetje?

Ik snap hoe dat werkt. En ook waarom het zo spannend is. Het slechte nieuws is: er komt een hoop gedoe van. Gedoe is overal en we doen het allemaal. En dat is geen probleem, we kunnen over het algemeen prima met een beetje gedoe dealen. Maar als je er last van hebt, is het fijn om te weten hoe je het kunt aanpakken.

De Wet van Sinterklaas is een goed begin. Maar jij wilt meer!

Wil je veel meer weten over gedoe en hoe ermee te dealen? Kom op 6 december naar de workshop ‘Gedaan met Gedoe’, onderzoek wat voor jouw de trigger is om in het gedoe te stappen, leer over de dynamiek van gedoe aan de hand van de Dramadriehoek en ontdek jouw eigen favoriete rotgevoel. Natuurlijk behandelen we ook de Heldere Driehoek. Dat is het stappenplan naar minder gedoe en meer energie.

Als je last hebt van frustratie en gedoe op het werk en je wilt er nu wel eens van af: Gedaan met Gedoe’ geeft je nieuwe opties, inspiratie en het is nog leuk ook. Wees welkom!

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]