Categorie: Zelfvertrouwen, angst, onzekerheid

Slik jij ook weleens iets terwijl je het er niet mee eens bent?
 
Dit is Sarah, facilitair manager bij een hogeschool. Zij heeft ingestemd met een nieuwe taakverdeling:
 
“Ik ben het er zeker niet mee eens! Vanaf het begin al niet. Een half jaar geleden kwam er een nieuwe collega en zij kreeg een groot deel van mijn taken. Deze verdeling is goed voor haar maar niet voor mij. Toch zei ik er niks van. Ik was bang dat ze me egoïstisch zouden vinden. En ik wist ook niet hoe ik het moest zeggen. Ik kreeg al stress bij de gedachte! Oh ik ben er nog elke dag boos over. Maar ik kan er nu niets meer over zeggen. Nee toch? Dat zou nergens op slaan.”
 
Even slikken en weer doorgaan?
Sarah zegt er dus niks van, zij houdt zich groot op haar werk en laat niets merken. Ze slikt haar boosheid door. Maar ze vergeet het niet.
 
Ergernis en irritatie waar je niks van zegt kun je zien als een zegeltje dat in een zegelboekje wordt geplakt. Eén zegeltje is nog wel te hebben. Heel veel zegeltje maken een boekje dat bol staat van de ingeslikte emoties. De boosheid en verontwaardiging van Sarah staan gelijk aan heel veel zegelboekjes die in één keer volgeplakt worden – en elke dag plakt ze er zegeltjes bij.
 
Die woede en het verdriet lopen op, totdat ze je hoofd en je lijf uit willen. De boekjes moeten ingeleverd worden. Het gekke is: meestal doe je dat niet bij degene bij wie je al die zegeltjes geplakt hebt. Nee, je geeft het volle boekje aan iemand die dicht bij je staat. Dan moeten je man, je vrouw, je kinderen of de hond het ontgelden. Bam! Alle boosheid en irritatie komt er in één keer uit.
 
Spaar jij ook zegeltjes?
Hoeveel zegeltjes heb jij in de afgelopen weken geplakt? Hoeveel volle boekjes heb jij in de kast liggen? En bij wie lever jij ze in? Bij Sarah waren haar man en haar kinderen de pineut. En ik? Ik hield alle boekjes voor mezelf, met burn-out tot gevolg.
 
Spaar jij ook zegeltjes? Niet doen! Maak van je hart geen moordkuil.
Denk je nou ‘ja Vieve, jij hebt gemakkelijk praten, maar zo werkt dat niet bij mij’ – dan ben je aan het goede adres. 

Ik leer professionals hoe ze wél kunt zeggen wat ze willen. Ook als het spannend is. Op een manier die bij hen past en waarmee zij de verhoudingen met collega’s, leidinggevenden en klanten goed houden.

Klinkt dat als muziek in je oren? Laten we dan onderzoeken hoe dit voor jou kan werken. Neem contact op en we plannen een online gesprek.

In de tussentijd: hou je goed!
Veel groeten,
Vieve

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]
‘What’s on top of your mind?’
Daar hoefde hij niet lang over na te denken: de werkdruk. Hij ervaart druk van buitenaf – het moet sneller! beter! goedkoper! – maar de druk die hij zichzelf oplegt is ook heftig. Maarten¹ vindt dat hij zijn werk GOED moet doen. 

Wat is dat, ‘goed?’ Wanneer is het goed genoeg? 
Nou, de lat ligt hoog. Een acht minimaal. Liever een negen.

Oja? En wat moet je doen om zo’n hoog cijfer te halen?
Daar moet hij even over nadenken. Voor hem is ‘de lat’ helder. Hij weet precies wanneer zijn werk niet goed genoeg is. Maar om er concrete acties en resultaten bij te noemen.. tja. Moeilijk.

Uiteindelijk vinden we dit:
1. Het werk is goed genoeg als alle mail binnen redelijke termijn is beantwoord. Wat is redelijk? Dat is snel. Althans binnen een dag. Als het dringend is, moet het natuurlijk sneller. Klinkt logisch, maar als je de enorme hoeveelheid mail ziet….
2. Als hij eenmaal ‘ja’ heeft gezegd tegen een klus, dan moet het afgemaakt worden. En goed, natuurlijk. Ongeacht de omstandigheden. Zelfs als gaandeweg blijkt dat de klus niet binnen zijn expertise valt. Want dan komt het volgende punt:
3. Hij moet het zelf oplossen. Vragen om hulp of steun is een zwaktebod, is not done. 
4. Hij is hier voor het werk, het mag geen feestje worden.

Jeetje Maarten, wat ben je streng voor jezelf. Heel hard werken – in je uppie, ook als het moeilijk is – én het mag niet mislukken. Zelfs niet een klein beetje. Best ingewikkeld in zo’n grote organisatie, waar je lang niet alles zelf in de hand hebt. En leuk mag het ook al niet zijn! Ben je ook zo streng voor anderen? 
Ja. Dat wil zeggen: in zijn hoofd. Daar legt hij alle collega’s langs dezelfde lat en haalt bijna niemand die acht of negen. Hij is kritisch! Maar aanspreken op hun werkhouding? Of boos worden? Nee, dat doet ie niet. Nee zeg, nee, boos worden? Hij kijkt wel uit. Het is belangrijk dat mensen hem aardig vinden. Respect voor anderen, ook belangrijk. Maarten heeft veel begrip voor andermans’ situatie. Ja, dat staat inderdaad haaks op de lat, maar het is wel zo.

(Even tussen jou en mij – dit is een recept voor een stevige burn-out.)

Kortom: Maarten lijdt in stilte. Er moet zo veel en er mag zo weinig.. en wat moet er veel gebeuren voor het goed genoeg is. Die werkdruk, die snap ik wel! 

En dus gaan we verder in dit gesprek:
Wat is het inefficiënte patroon dat Maarten – onbewust maar dwingend – telkens weer oppakt?
Wat laat hij zien aan collega’s, leidinggevende en opdrachtgevers? Hoe reageren zij daarop? Is dat zoals hij het wil, of wil hij liever wat anders? Wat zit er in zijn hoofd (en dat houdt hij goed onder de pet – ik mag er nu bij hoge uitzondering even naar kijken) en hoe jaagt hij zichzelf op? 
Wat ligt hieraan ten grondslag? Wat is de ‘verborgen boodschap’, de belemmerende overtuiging die kost wat kost verstopt moet blijven? Welke verantwoordelijkheden neemt Maarten allemaal op zijn schouders door deze werkhouding? Is dat passend? Is het gelijkwaardig of doet hij zichzelf of een ander daarmee tekort? Is dat wat hij wil?
Wat kost deze standaard van streven naar perfectie eigenlijk? (Maartens antwoord: ‘mijn nachtrust, mijn gemoedsrust en het plezier in m’n werk’. En ja, dat is veel te veel.)

En nu dan, Vieve? Hoe kom ik hier uit??
Die vraag beantwoorden we aan de hand van de Heldere Driehoek. Die heeft vijf stappen die samen een andere visie geven op dezelfde situatie. Opeens weet je wat je kunt doen om minder klem te zitten in je eigen patroon. Is het zo eenvoudig? Ja, het is eenvoudig te bedenken maar iets moeilijker om ook echt toe te passen.

Een openbaring! Hier kan ik wat mee!
Maartens reactie na ons gesprek: ‘Vieve, het is een openbaring. Serieus! Hier kan ik wat mee!²

Herken je iets in de beschrijving van Maartens’ issues?
Voel je je tekort schieten als iets minder-dan-perfect is? Heb je een hekel aan hulp vragen? Heb jij ook zo’n kritische stem in je hoofd? Dan heb je een goed recept voor burn-out te pakken. Het kan anders, echt waar. Leer om te werken op basis van je eigen waarden en prioriteiten. Maar kom in actie, wacht niet tot je op omvallen staat. Kom eerder! Als je nog energie en ruimte in je hoofd hebt, is de switch naar onafhankelijk werken gemakkelijker.

Je bent van harte welkom voor een gesprek over de mogelijkheden. Bel 06 52 372 572 of stuur een berichtje.

Graag tot ons volgend contact!

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Stel: je loopt telkens vast op dezelfde dingen:

  • Je bent bijvoorbeeld een kei in ’t wegcijferen.
  • Of je wilt dolgraag een andere baan maar – heel suf – het komt er maar niet van.
  • Of je gaat echt héél slecht met dominante mensen – dat geeft je direct rode vlekken –  maar je leidinggevende is er toevallig zo een.
  • Of je hebt de neiging om je onzekerheid te verbloemen door juist heel stoer te doen (met alle onzekerheid van dien). 

Dat soort akelige gewoontes. Je hebt er serieus last van en het moet anders.

Maar hoe dan? 
Want je hebt het probleem al -tig keer met je vrienden besproken. De situatie geanalyseerd. Alle oorzaken op een rijtje. Je hebt ook al besloten dat het vanaf morgen allemaal anders zal gaan, maar ook zo’n krachtig besluit werkt niet.

Dan is het tijd voor iets nieuws. Je wilt nieuwe energie, nieuwe opties, iemand die helpt om die ontiegelijk irritante eigenschap van je te tackelen, iemand die je het zetje geeft om te groeien. Misschien een coach – maar ja, wie dan. Want er zijn er zooooo veeeeeel.

En je hebt geen zin, geen tijd en geen geld om bij iedereen langs te gaan of om vijf keer je sores uit te moeten leggen. Hoe weet je dan wie bij jou past?

Mijn dikke tip:

Ga op zoek naar iemand die goed is in ‘walk the talk’. 

Dus die al doet – dus een voorbeeld is – van wat jij graag wilt bereiken. Op een manier waar jij je goed bij voelt.
Ik bedoel dus niet dat ie alles perfect doet, altijd helemaal ‘zen’ is en nooit fouten maakt, want dat is bloedsaai. En jij wilt niet saai – jij wilt geïnspireerd worden!

Zoek iemand al heeft gedaan wat jij graag wilt en daar over vertelt. Over de fouten die hij heeft gemaakt – en soms nog maakt, gewoon, omdat het leven niet altijd over rozen gaat. Die niet net doet of -ie de waarheid in pacht heeft maar samen met jou op ontdekkingstocht gaat.

‘Je kunt iemand niet verder leiden dan je zelf gegaan bent’.

Dat is een waarheid als een koe. 
Lekker eenvoudig voorbeeld: Je kunt iemand niet leren paardrijden als je het zelf niet hebt geleerd en het uren hebt gedaan, er vaak van af bent gevallen en er telkens weer erop bent geklommen. Als je hebt doorgezet. En die kennis en ervaring gebruikt om met vertrouwen, vrolijkheid en gemak aan anderen te leren hoe het moet.

Andersom: ik had pas een een gesprek met iemand met nogal wat overgewicht en toen wist ik direct: ik ben niet de juiste coach voor haar. Natuurlijk ken ik gevoelens van schaamte – maar niet op deze manier. Dit heb ik niet doorleefd, ik kan niet haar coach zijn.

Natuurlijk zijn andere zaken ook belangrijk: tarief, werkwijze, bereikbaarheid, gebruikte methode, en wat als het onverhoopt toch niet werkt – wat zijn dan de afspraken? Maar vooral:

Als het ‘walk the talk’ niet klopt: gewoon niet aan beginnen

Zoek verder. Zeg niet te snel ‘ja’. Ook als je een coach toegewezen krijgt: check of het past! Het kost jou en je werkgever tijd, geld en energie – en deze drie zijn allemaal schaars.

Verdiep je in de coach die je op het oog hebt. Ga eens praten. Gewoon een kop koffie, op je gemak. Bestudeer de site, lees de blogjes, volg een webinar of een workshop. En bedenk dan: is het wat? Maakt het me blij? Wil ik dit ook?

Hoe beter de match, hoe groter jouw resultaat. En dát is wat telt. 

Wil je weten of mijn aanpak bij je past?

Geen betere plek om een goede indruk te krijgen van mij, mijn aanpak en of je er blij van wordt dan de workshop ‘Gedaan met Gedoe’ op vrijdagochtend 6 december aanstaande.  

Na deze ochtend ga je helemaal geïnspireerd naar huis met verhalen, voorbeelden en concrete tips om het het gedoe écht anders aan te pakken. Concreet, praktisch en direct toepasbaar.

Het is bedoeld als kennismaking maar het kan ook nét dat zetje zijn dat je nodig hebt om jouw gedoe te tackelen. Je bent van harte welkom!

En je kunt me ook bellen voor een kop koffie, op je gemak, met de benen omhoog: 06 52 372 572. Niet aarzelen, gewoon bellen, vind ik leuk. Graag tot snel!

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Hij wist niet dat ik hem hoorde

Hij, terwijl ie voorbijloopt, op een ‘hoe-kun-je-nou-zo-stom-zijn’-toon: ‘Die hele bestelling is verkeerd.’

Zij, verbaasd: ‘He? Ik heb ze op 30 september gezet. Alle drie.’

Hij gaat zitten, kijkt naar scherm. ‘Jahaa. Dat zal wel. Maar ze staan op vandaag. Dus dat kan dan niet he.’

Zij, verbouwereerd: ‘Maar ik weet het zeker. Ik heb het goed gedaan. Ik heb het gecontroleerd.’

Hij tuttuttut – je weet wel, van die geluidjes met z’n tong. Kijkt naar zijn scherm.
Stilte.

Zij, in een laatste poging om beetje contact te maken: ‘Je brengt me helemaal van mijn à propos.’

Hij hakt er definitief in: ‘Ja. Dat is ook de bedoeling.’

Hatsiekiedee. Wat een opdonder deelt ie daar uit.

Hij heeft niet in de gaten dat ik hen kan horen. Want dan zou hij het niet gezegd hebben – in ieder geval niet zo, op deze toon. Dit soort uber-dominante ‘jij bent te dom om voor de duvel te dansen’- aanvallen zijn niet voor vreemde oren bestemd. Die gaan ondergronds.

Ik ben niet de enige getuige, er zitten twee collega’s recht tegenover hem. Die vertrekken geen spier. Is dit hier de normale gang van zaken?

Tien minuten later loop ik naar het toilet. Daar staat ze, te wachten op de lift.
En mensen, daar staat geen stralende collega die er zin in heeft. Nee, daar staat iemand die verslagen is. Dit is hoe miskenning eruit ziet.

Ik voel haar ellende. En die van hem ook – hoewel ik daar meer moeite mee heb, dat kleineren, dat is écht niet OK.

Maar onder de streep zijn zij beiden niet gelukkig hier op het werk. En dat gaat niet vanzelf over. Nee, het wordt erger, het is besmettelijk! Kijk maar, die collega’s durven al niks meer te zeggen, bang dat zij de volgende zijn die onder vuur komen te liggen

Herkenbaar? Dat is heel shit voor je.
Maar gelukkig is er wel wat aan te doen. Als je wilt, als je durft.

Laat het er niet bij zitten, doe er iets aan. Doorbreek dat negatieve gedoe. Laat je een ochtend inspireren in de workshop ‘Gedaan met Gedoe’, dan leg ik je uit welke stappen je kunt zetten.

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Heb ik je ooit verteld waarom ik begon met Heldere Zaken?

Het was zo: Begin jaren ’00 werkte ik bij de gemeente Eindhoven en zat in het team dat een groots sportevenement organiseerde. Dat was tof, ik was er trots op dat ik daarbij hoorde. Helaas was de praktijk een stuk minder shiny dan de mooie buitenkant deed vermoeden.

Er was gedoe om geld, ruziënde opdrachtgevers, schimmige samenwerkingen en wij hadden geen ervaring. Ik voelde – samen met het team – een grote verantwoordelijkheid om het te laten slagen maar we waren hartstikke afhankelijk van vanalles, we konden weinig zelf beslissen.

Er was geen vertrouwen, geen energie.

Precies! Dat is dé voedingsbodem voor gedoe.

‘Het lukt niet, hoe krijgen we het in godsnaam voor elkaar?’ Boosheid, teleurstelling, verontwaardiging. Maar we gingen door. Dat moest – de datum was gepland, de inschrijving geopend. Bikkelen. Tandvlees, stoppen was geen optie.

Ik lééfde voor die klus. En tegelijkertijd, al die zorgen, het slokte me op.

En oh erg! Ik zou het haast vergeten (toen ook al, vreselijk toch) maar thuis hadden we nog twee hele lekkere kleine kindjes. Die ‘moesten’ ook tijd, aandacht, liefde en rust maar kwamen telkens in de verdrukking. 

En toen, in de zomer van 2006, wilde mijn lijf niet meer niet meer naar kantoor. Mijn hoofd vond dat ik dat niet kon maken, maar body takes over. Herken je dat? Echt zo’n klassieke burn-out.

Wat was ik van het padje. Zo moe, zo boos, zo verdrietig en dat was ‘hun’ schuld. ‘Zij’ hadden alles anders moeten doen. ‘Zij’ hadden dit en dat nooit goed moeten vinden. ‘Zij’ hadden moeten zien dat het mij teveel was.

Toen – hehe – kwam het inzicht

Ergens in die maanden lag ik op de bank en opeens zag ik het: 

Dit heb ik mezelf aangedaan! Door me telkens aan iedereen en alles aan te passen. En vervolgens heb ik dezelfde mensen verweten dat ze geen rekening met me hielden!

Het was echt zo’n verbijsterend inzicht. Opeens begreep ik dit. En een kwartier later was het diepe inzicht weer weg, maar snapte ik nog wel dat er een andere manier was om naar mijn sores te kijken:

Het treintje van gedachten

  • Shit! Ik heb het mezelf aangedaan, ik had zelf moeten stoppen ergens.
  • En dit heb ik al veel vaker gehad, maar dan ging ik op zoek naar ander werk. Waar weer hetzelfde gebeurde natuurlijk.
  • En ik weet hoe ik het heb geleerd. Van mijn vader. Die deed het ook, dat doorgaan tegen de klippen op.
  • Maar als ik het van mijn vader heb geleerd – dan leer ik het nu dus aan mijn kinderen. En dat is een heel slecht plan.
  • En ook: ik ben niet de enige. Zoveel van mijn collega’s doen dit. Een combi van bikkelen, loyaliteit en te weinig aandacht voor jezelf. Dat hou je niet vol, je wordt ziek, je blijft thuis, je gaat naar de psycholoog. Dat moet anders kunnen!

Dat was het begin van Heldere Zaken

Ik nam me heilig voor om IETS te bedenken. Iets wat helpt. Praktisch, concreet. Voor mezelf en voor mijn kinderen, voor mijn collega’s. Voor iedereen die het nodig heeft. 
Zodat we niet meer achteraf naar de psycholoog moeten, maar op het moment zelf iets kunnen doen. Iets wat ons helpt onze invloed te pakken. En we zelf weer verantwoordelijkheid nemen voor ons welzijn.

Ik had nog geen idee hoe dat moest, maar ik nam ontslag bij de gemeente Eindhoven, begon met Heldere Zaken en ging aan het werk.
En dit werd het:

De Heldere Driehoek

De Heldere Driehoek biedt nieuwe opties voor gedoe. Het is een verrassende, werkbare, nieuwe manier om te kijken naar je eigen gedrag en communicatie en hoe je het kunt veranderen. En het is geen rocket science.

En het werkt! Als een tierelier!
Met de Heldere Driehoek-methodiek hebben al veel mensen de stap gezet naar betere keuzes voor zichzelf. Naar ander, meer efficient gedrag en communicatie. Het is echt ‘de knop om’, een ander zicht op dezelfde werkelijkheid. Weet je hoeveel rust en energie dat geeft? Het is de moeite waard om te onderzoeken!

Zoals Cruyff al zei: ‘je gaat het pas zien als je het doorhebt’.

Zal ik je leren hoe het werkt?

Kom vrijdagochtend 6 december 2019 naar de workshop ‘Gedaan met Gedoe’. Voor veel inspiratie, verhalen en voorbeelden én praktische stappen om het gedoe op je werk aan te pakken. Om de deelnemers voldoende aandacht te geven is er maar een beperkt aantal plaatsen.
Je bent van harte welkom!

(De foto past geweldig en is ook echt van het evenement: TeamTimeTrail Eindhoven.)

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Als jij jouw bedrijf niet leidt – wie doe het dan?

Toen we begonnen met dit coachtraject was ze zó moe.
Geen energie meer om keuzes te maken. Om haar vier medewerkers bij de les te houden. Om alles ‘wat van tafel rolt’ op te vangen. Deze baas was het manusje van alles. Ze kwamen zelfs aan haar vragen of er koekjes gekocht mochten worden. Doodmoe werd ze ervan.

Haar mooie ambities stonden in de koelkast, helemaal achterin. Want als ‘gewoon’ werken al te veel is –  hoezo dan groeien?! En ondertussen maar net doen of er niks aan de hand was. Want als zij de moed liet zakken, zou iedereen het bijltje erbij neer gooien.

Het moest anders – en snel ook. Zo doorgaan betekende burn-out. Of verkoop van haar bedrijf. En waarschijnlijk beide.

Verkopen. Sjeezus.
Soms leek het echt een goed idee. Gewoon stoppen met die ellende.

Vieve! HELP!

Nu, een jaar later.
Ze weet wat ze wil en heeft de touwtjes stevig in handen. Ze is helder in wat ze vindt. Moeilijke dingen worden uitgesproken, geen gedoe meer onder tafel. Keuzes worden gemaakt. Verantwoordelijkheid wordt gegeven. Vertrouwen. Loslaten. Fouten maken mag. ‘We lossen problemen op als ze zich voordoen, niet eerder’.
Ze is op zoek naar een nieuw pand – het oude is te klein om al haar plannen uit te voeren. Er zijn wat wisselingen in het team, haar mensen snappen haar visie en zetten er hun schouders eronder.  

Ze straalt.
Stoppen? Nee man, echt niet. Het begint net leuk te worden!

En vanmorgen dus het laatste gesprek van ons traject. Een eerlijk gesprek weer, op het scherpst van de snede. “Wat doe jij zelf waardoor het gedoe aan de gang blijft?” Ja het is moeilijk. Ja het is spannend. En nee, niet alles hoeft in één keer.
Maar één ding is zeker: je kunt niet terug naar ‘afhankelijk van alles en idedereen’ zoals een jaar geleden. Als je eenmaal de knop om hebt gezet naar meer onafhankelijkheid, is er geen weg terug. Godzijdank!

Man wat ben ik trots! Wat een stappen zeg, wat geweldig, wat een kanjer deze vrouw! En ik voel ook gemis. Shit, ze kan het zelf. Ik ben niet meer nodig. Jammer want ik volg het zo graag ?.

Ik vind het heerlijk om ondernemers als zij te begeleiden naar het nemen van meer invloed en regie. Want als jij je eigen bedrijf niet leidt – wie doet het dan?

Is dit ook iets voor jou? Keertje sparren hierover? Kan, heel welkom. Neem contact op of bel 05 52 372 572

NB
Ik heb dit stukje aan haar voorgelegd. Wat vind ze ervan? Klopt het?
Haar reactie:
‘Hey Vieve,
Waah, werd er gewoon een beetje emotioneel van… voelde de wanhoop van een jaar geleden weer….
Ik hoop dat er veel andere ondernemers de weg naar jou weten te vinden, ik zal hierbij zeker helpen!
Je bent een topper!!’

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

‘Weetje wat jij moet doen? Je moet het verleden eens loslaten’
‘Als je naar het verleden blijft kijken, mis je de toekomst’
‘Pieker niet te lang over het verleden, het is voorbij’.

Jaja. Het klinkt zo gemakkelijk.

Maar wat nou als je verleden onder je huid zit? En in je hoofd? Als er altijd een zweem van het verleden met je meegaat de dag in? Als de ervaringen van vroeger situaties op je werk in het heden moeilijk maken?

* Als iemand je ‘in de weg zit’ kan je ongelofelijk boos worden
* Je bent een ster in het jezelf wegcijferen zodat de ander je aardig vindt
* Paniek als je alleen al dénkt aan het sollicitatiegesprek
* Meer uitdaging aankunnen maar niet solliciteren omdat je ‘zo van zekerheid houdt’
* Moeilijk vinden om werk te laten liggen of om langer dan een week vrij te pakken
* Uit onzekerheid zeggen ‘ja ik snap het’ terwijl dat niet zo is en – ocherm – daardoor nog onzekerder worden
* Enzovoort. Ik kan nog wel even doorgaan.

Je verleden is dan een onderdeel van je heden. ‘Laat het verleden nou ‘ns los!’ Je zou niets liever willen, maar het ís er gewoon.

Herkenbaar?

Ik help je om je automatisch patroon – het elastiekje met het verleden – te herkennen en andere opties te zoeken die veel beter bij je passen.
Geen therapie. Niet zweverig. Geen rocketscience.
Lekker praktisch en concreet analyseren en nieuwe keuzes maken. En daarmee aan de slag. Bewust kiezen. Invloed nemen. Het patroon doorbreken.

Gaat het elastiekje dan helemaal weg? Nope. Dat duurt jaren – als het al ooit helemaal weg gaat. Maar het is wel beter te handlen. Scheelt bakken energie, irritaties, emoties en slaaptekort.

Iets voor jou? Neem contact op, dan plannen we een kennismakingsgesprek.

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Die ene ranzig mossel, die heb ik in m’n mond
En ik heb al gebeten
Oh wat goor dit. Afgrijselijk
Een servet! Nee, nergens een servet
Ik zit in een hoekje. Ik kan er niet uit!
En we zitten hier met z’n elven!

Maar hé!
Al zat ik hier met Willem Alexander!
Weg met dat ding!
Ik spuug die smerige mossel zo terug op mijn bord.

“Sorry mensen, dit was even nodig.
Foute mossel ja.
Excuus. Pardon.
Nee hoor het gaat wel.
Sorry sorry
Kan gebeuren
Eten jullie maar lekker verder  
Ik ga even servetjes halen”.

HAHAHAHA IN MY DREAMS!

Want zo ging het in het echt:

– let op: stalen gezicht –

OOOH HELP GATVERDAMME NEE
Ranzig ranzig –
gatverdamme die mossel! Niet goed! Waaah
HIJ MOET WEG
Servet?!
Shit nergens servet
Waar is mijn tas –  mijn tas – geen tas
Bord?! Nee! Al die mensen! Gaat niet
In mijn handen dan?  
…
Oh my
Dan slik ik m wel door
Ja ik slik
Weg is ie
…
Oh nee.
Dit is niet goed.

Voedselvergifting. 
Zo ontzettend ziek. Het duurde drie dagen voor ik weer een beetje kon eten.

En waarom? Ik wil niet de dombo zijn. Ik schaam me zo. Ik wil niet opvallen, zeker niet met zoiets smerigs. Dan verliezen zij hun eetlust. En de gastheer voelt zich rot. Wil ik ook niet. Ik heb zelfs achteraf gezegd dat het kwam van het eitje op zondagochtend.

Ik weet ook wel dat het stom is. Maar ik heb op dat moment geen andere keuze. Ik doe gewoon alsof het niet gebeurd. Glimlachen. Frietje eten. Doorgaan.
All well here, niks aan de hand.

En achteraf kan ik me wel voor mijn kop slaan.

***

Dit is niet mijn verhaal, maar het verhaal van mijn buurvrouw. Ik sprak haar over de heg. “Hee! Ben je afgevallen?” en toen vertelde ze dit. En ik herken het! Had mij ook kunnen overkomen. 
Sterker, zoiets is me ooit overkomen. Met een lepel wasabi. Ik dacht serieus dat ik er in blééf – mensen, bel 112 – maar bleef stoïcijns zitten.
Nee hoor niks aan de hand hier.

Waarom doet ze dit?
Ik heb het mijn buuv gevraagd. Welke gedachten gingen er door haar hoofd? Ze vertelt over eerdere ervaringen. Over sterk zijn en niet laten merken wat ze echt voelt. Het automatisme om ‘de ander’ belangrijker te maken dan zichzelf. Over zorgen dat de ander zich goed voelt. En dat er op het moment van die ranzige mossel geen andere keuze in haar opkwam dan ter plekke onzichtbaar worden.

Het programma ‘Je bent goed genoeg als….’
Mijn buurvrouw is – net als veel anderen – goed geprogrammeerd om ongemak voor zichzelf te houden. Om anderen niet lastig te vallen. Dit programma heet: Ik ben pas goed genoeg als de ander zich goed voelt.

Veel mensen hebben zo’n programma. Ergens in je kinderjaren pik je op dat je niet vanzelf ‘goed genoeg’ bent, maar dat daar een voorwaarde aan is verbonden. Je moet iets DOEN of iets LATEN om goed genoeg te zijn. Je leert dat zo goed – in de loop van je leven komen andere opties niet eens meer in je hoofd op of lijken wel heel egoïstisch.

En achteraf denk je: ‘Ik had gewoon dit en dit….’
Maar eigenlijk, deep down, weet je ook wel dat je dat niet zou doen. Te moeilijk. Te spannend. Dan maar liever slikken, eventueel zelfs een hele gore mossel.

Herkenbaar?
Dan weet je hoe dwingend zo’n programma kan zijn. Weet ik ook.

Hoe kom je er van af?
Gewoon rationeel besluiten ‘vanaf nu doe ik het anders’ werkt niet – anders was je er al lang vanaf, toch? Dus het moet anders. Maar hoe? Waar moet je beginnen?

Ik weet waar je kunt beginnen
Ieder heeft een eigen persoonlijk patroon waarlangs zijn of haar programma verloopt. Daar begint het: herken jouw automatisch programma, word je bewust van het patroon van jouw inefficiënte communicatie. Daarvoor hoef je niet allerlei oud zeer op te rakelen – het patroon zit ook in kwesties die je vandaag dwarszitten.

Vervolgens gaan we op zoek naar wat je wél zou willen. We volgen daarbij de stappen van de Heldere Driehoek. Zo omzeil je je automatische keuzes en ontdek je hoe het anders kan: minder afhankelijk, met focus op wat je wél wilt en wat bij jou past.

Ook voor jou het proberen waard?
De Heldere Driehoek biedt nieuwe opties voor moeilijke en spannende situaties. Met de Heldere Driehoek-methodiek hebben al veel mensen de stap gezet naar betere keuzes voor zichzelf. Het is geen rocketscience. Het is een verrassende, werkbare, nieuwe manier om te kijken naar je gedrag en communicatie. Weet je hoeveel rust en energie dat geeft? Ik kan het iedereen aanraden.

Wil je ook snappen hoe jouw programma werkt? Dat kan. Schrijf je in voor de workshop ‘Gedaan met Gedoe’ op 16 oktober 2019.
Liever meteen écht aan de slag? Kan ook. Neem contact op, dan plannen we een gesprek hierover.

Dat niet maar wel graag op de hoogte blijven? Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief, dan krijg je elke twee weken meer van dit in je mailbox.

Graag tot ons volgend contact
Veel groeten


Vieve

PS
Dank je wel lieve buurvrouw voor je open antwoorden op mijn erg persoonlijke vragen. En ja, ik hoop ook dat het zo nog ergens goed voor geweest ?

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Die deur staat dag en nacht open maar het komt niet in haar op om op pad te gaan. Natje, droogje, schone stal, goed gezelschap en een lekker worteltje op z’n tijd. Wat wil ze nog meer? Als er iets niet bevalt neemt ze op de koop toe.

Goeie vraag.
Wat wil je nog meer? Ga je na je vakantie weer gewoon verder waar je gebleven was? Of wordt het tijd om iets doen aan dat negatieve gedoe op je werk?

Op 16 oktober is er weer de workshop ‘Gedaan met Gedoe’. In drie uurtjes leid ik je langs jouw patronen van jouw gedoe en laat ik je zien hoe jij het anders kunt doen. Precies het duwtje wat je nodig hebt.

Inschrijving start eind augustus. Wil je er bij zijn? Welkom. www.heldere-zaken.nl

Model: Allerliefste Baileys van PCK Eersel.

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

‘Ja maar dat durf ik echt niet.’
‘Het moet. Anders blijft ie het doen.’
‘Ja maar ik ben bang.’
‘Ja. En dat heeft ie in de gaten. Jij zegt niet wat hij moet doen, dus bedenkt ie zelf iets. En dat is zo hard mogelijk naar de andere kant van de rijbak.’
‘Ja weet ik. Maar ik vind het zo FUCKING eng.’
‘Wat denk je nou? Hij knalt echt niet tegen de rand, hij is niet gek. Je moet gewoon blijven zitten.’
‘Ja.’ (NEE. Echt-niet-echt-niet-echt-niet!)
‘Wat is het ergste dat kan gebeuren?’
‘Dat ie onderuit schuift. Dat we vallen.’ (En ik al mijn botten breek!)
‘Dat gebeurt bij de barrelrace toch ook niet?’
‘Jawel. Gebeurt wel.’ (Dat weet jij toch ook, da’s gewoon niet waar!)
‘OK. Soms. Maar dat overleef je dan ook wel weer. Toch?’
‘Ja, denk het wel.’ (Nee man, denk het helemaal niet! Gek!)
‘Je moet hem vertrouwen. Vertrouw je hem? Heeft ie ooit iets fout gedaan?’
‘Nee. Nooit.’ (Maar hij struikelt soms over zijn eigen benen….)
‘Vertrouw hem dan.’
‘Ja maar het gaat zo hard.’ (Paniek komt aanrollen)
‘Als dat hard is, dan heb je nog nooit hard gereden. Het gaat niet hard.’
‘Jawel! Het is wel hard! Door de bocht is hard.’(KEIHARD!! DOOR DIE BAK HIER! GEK!)
‘Nou hop. Draf! En dan aanspringen in galop. Doe het Vieve.’
‘Nee. Je weet niet wat je van me vraagt.’ (Freeze)
‘Jawel.’
… 
‘Vertrouw hem.’
…
‘Maar hij luistert niet.’ (Stop met ademhalen)
‘Omdat je onduidelijk bent – en nou hop! Die kant op. Kom op Vieve! Schiet op.’
‘Goed. Ok.’ (Moed der wanhoop)
‘Galop! NU!’ EN DOOOOOR DOOOOOOR DOOOOOOR DOOOOOR!!!’

Alles of niks
Als je verder wilt in ‘t leven kom je voor spannende dingen te staan, daar is geen ontkomen aan. Meestal is het een kwestie van telkens een stapje verder en zo je comfortzone vergroten. En soms is er geen ‘telkens een stapje verder’- truc: je doet het wél of je doet het niet.
In mijn voorbeeld: Mijn paard Poco galoppeert als een dolle – of hij galoppeert niet. Alles of niks. Er is geen ‘tussenin’.

Slap. Lief. Voorzichtig. Bang.
Ik ben te onduidelijk in mijn aanwijzingen, daarom gaat ie maar doen wat ie kent. Ik ben dus te slap. Of – zo heet het in de paardenwereld – ‘te lief’. Maar met lief heeft dit niks te maken. Wel met voorzichtig en bang.

Bescheiden was beter
Ik ken dit, het is een oud patroon. Als het spannend wordt ben ik niet zo goed in het aangeven van mijn grenzen. Dan is alles in mij gericht op wat er om me heen gebeurt en wat een ander doet – ik zelf doe er even niet meer toe. Ik heb dit automatisme ontwikkeld toen ik klein was. Kennelijk was het toen handiger om bescheiden te zijn en mijn mening voor me te houden, om anderen tevreden te houden en me aan te passen. Gewoon lekker duidelijk ‘dit is wat ik vind, hou daar even rekening mee’  – dat deed ik niet.
En nu is Poco de spiegel. Ik doe het nog steeds, dat halfslachtige gedoe als het spannend is. En deze keer moet ik er door heen, mijn relatie met Poco staat op het spel.

Feel the fear and do it anyway
Dus moet ik doorbijten anders verandert er niks. Dan kan ik net zo goed opgeven. Maar hoe dan?? Want mijn automatische reactie is dat ik zo ongeveer uitschakel.

Waar haal ik de moed vandaan om het te doen als ik het echt niet durf? Hier kwam ik op uit.

  • Allereerst moet ik het ECHT WILLEN. Anders doe ik het gewoon niet. Simpel.
  • Ik heb mezelf even niks te bieden, dus is er een soort ‘tijdelijk extern zelfvertrouwen’ nodig. Iemand die in mij gelooft en uitstraalt dat ik het kan. En dan niet zomaar de eerste de beste, nee zeg! Ik moet hem of haar helemaal vertrouwen. Dus het liefst iemand die zijn sporen heeft verdiend, die me al eerder en met succes nieuwe stappen heeft laten zetten. (Dus zo bezien werkt de ‘telkens een stapje verder’- methode wel.)
  • Door dat tijdelijk extern zelfvertrouwen lukt het me om focus te verleggen naar wat ik wil bereiken in plaats van wat er allemaal fout kan gaan. En dan lukt het ook om ‘in het moment te blijven’ en voor de verandering niet helemaal af te schakelen.
  • Geen achterdeurtjes! Want als ik een uitweg zie dan pak ik ‘m. ‘Dit is wat je wilt dus dit is wat we gaan doen en geen flauwekul’ – daar luister ik naar. In dit geval dan. 

De afloop 
Het koste wat overtuigingskracht en ik heb werkelijk al mijn moed bij elkaar moeten sprokkelen maar IK HEB HET GEDAAN! Galop door de bak. Poco scheuren, enge korte bochtjes maken en ik de teugels loslaten en toch erbij blijven met mijn hoofd, blijven horen wat er tegen me gezegd wordt en dat dan ook doen.
Joehoe! De freeze overwonnen!

Dus wat is de conclusie?

  • Als je echt wilt durf je meer dan je denkt. 
  • Bij een freeze helpt het enorm als je niet zelf hoeft te denken, als je het denken aan iemand anders mag uitbesteden. Aan iemand die het volste vertrouwen heeft dat jij het kunt. Waardoor je het gewoon gaat doen en je grens kunt verleggen. Dus als je iets ECHT wilt maar je durft niet, zoek dan dat tijdelijk extern zelfvertrouwen. En dat hoeft niet persé een paardrij-instructeur te zijn (maar die zijn er wel goed in).  

Volwassenen moeten het zelf kunnen
Tijdelijk extern zelfvertrouwen: bakken geven we aan onze kinderen, zoveel als ze nodig hebben en soms nog meer. Hoe ouder, hoe minder – en ergens vind je dan dat je het zelf moet kunnen. Wordt het onveilig om je angst en je onzekerheid te laten zien. Dan doen we iets met ‘sterk zijn’ en ‘zwakheden verbergen’. Gevolg: je raakt gefrustreerd omdat je anderen over je grenzen laat gaan.

Ook tijdelijk extern zelfvertrouwen nodig?
Herken je het automatisme van de focus op de ander en op de omgeving, van het aanpassen en ‘het jezelf veilig houden’? Heb je er last van? Daar kan ik je bij helpen. We gaan op zoek naar je oude patroon en tackelen het. Regie nemen, de situatie naar je hand zetten – en dat zonder de verbinding met de ander te verliezen. Dat doen we in concrete, toepasbare stappen en mét tijdelijk extern zelfvertrouwen. Benieuwd hoe dat werkt? Neem contact op, dan hebben we het er over.

Veel groeten,
Vieve

Noten
Zie je dat? Wat ik nodig heb als het spannend is, is hetzelfde als wat Poco van mij nodig heeft. Duidelijke leiding zodat je doet wat gedaan moet worden, ook als het spannend is. En zodat je niet zelf van alles gaat bedenken ?.

De term ‘tijdelijk extern zelfvertrouwen’ las ik in het boek Laat je niet gijzelen van George Kohlrieser.

En wil je leren paardrijden maar zit die freeze je in de weg? Ik weet nog wel een goed adresje: www.ervarenmetpaarden.nl 

Vieve ter Laak
Ik buig gevoelens van frustratie & onmacht om naar invloed en regie.

T:  06 – 52 372 572
E:  info@heldere-zaken.nl

Contact

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]