‘What’s on top of your mind?’
Daar hoefde hij niet lang over na te denken: de werkdruk. Hij ervaart druk van buitenaf – het moet sneller! beter! goedkoper! – maar de druk die hij zichzelf oplegt is ook heftig. Maarten¹ vindt dat hij zijn werk GOED moet doen. 

Wat is dat, ‘goed?’ Wanneer is het goed genoeg? 
Nou, de lat ligt hoog. Een acht minimaal. Liever een negen.

Oja? En wat moet je doen om zo’n hoog cijfer te halen?
Daar moet hij even over nadenken. Voor hem is ‘de lat’ helder. Hij weet precies wanneer zijn werk niet goed genoeg is. Maar om er concrete acties en resultaten bij te noemen.. tja. Moeilijk.

Uiteindelijk vinden we dit:
1. Het werk is goed genoeg als alle mail binnen redelijke termijn is beantwoord. Wat is redelijk? Dat is snel. Althans binnen een dag. Als het dringend is, moet het natuurlijk sneller. Klinkt logisch, maar als je de enorme hoeveelheid mail ziet….
2. Als hij eenmaal ‘ja’ heeft gezegd tegen een klus, dan moet het afgemaakt worden. En goed, natuurlijk. Ongeacht de omstandigheden. Zelfs als gaandeweg blijkt dat de klus niet binnen zijn expertise valt. Want dan komt het volgende punt:
3. Hij moet het zelf oplossen. Vragen om hulp of steun is een zwaktebod, is not done
4. Hij is hier voor het werk, het mag geen feestje worden.

Jeetje Maarten, wat ben je streng voor jezelf. Heel hard werken – in je uppie, ook als het moeilijk is – én het mag niet mislukken. Zelfs niet een klein beetje. Best ingewikkeld in zo’n grote organisatie, waar je lang niet alles zelf in de hand hebt. En leuk mag het ook al niet zijn! Ben je ook zo streng voor anderen? 
Ja. Dat wil zeggen: in zijn hoofd. Daar legt hij alle collega’s langs dezelfde lat en haalt bijna niemand die acht of negen. Hij is kritisch! Maar aanspreken op hun werkhouding? Of boos worden? Nee, dat doet ie niet. Nee zeg, nee, boos worden? Hij kijkt wel uit. Het is belangrijk dat mensen hem aardig vinden. Respect voor anderen, ook belangrijk. Maarten heeft veel begrip voor andermans’ situatie. Ja, dat staat inderdaad haaks op de lat, maar het is wel zo.

(Even tussen jou en mij – dit is een recept voor een stevige burn-out.)

Kortom: Maarten lijdt in stilte. Er moet zo veel en er mag zo weinig.. en wat moet er veel gebeuren voor het goed genoeg is. Die werkdruk, die snap ik wel! 

En dus gaan we verder in dit gesprek:
Wat is het inefficiënte patroon dat Maarten – onbewust maar dwingend – telkens weer oppakt?
Wat laat hij zien aan collega’s, leidinggevende en opdrachtgevers? Hoe reageren zij daarop? Is dat zoals hij het wil, of wil hij liever wat anders? Wat zit er in zijn hoofd (en dat houdt hij goed onder de pet – ik mag er nu bij hoge uitzondering even naar kijken) en hoe jaagt hij zichzelf op? 
Wat ligt hieraan ten grondslag? Wat is de ‘verborgen boodschap’, de belemmerende overtuiging die kost wat kost verstopt moet blijven? Welke verantwoordelijkheden neemt Maarten allemaal op zijn schouders door deze werkhouding? Is dat passend? Is het gelijkwaardig of doet hij zichzelf of een ander daarmee tekort? Is dat wat hij wil?
Wat kost deze standaard van streven naar perfectie eigenlijk? (Maartens antwoord: ‘mijn nachtrust, mijn gemoedsrust en het plezier in m’n werk’. En ja, dat is veel te veel.)

En nu dan, Vieve? Hoe kom ik hier uit??
Die vraag beantwoorden we aan de hand van de Heldere Driehoek. Die heeft vijf stappen die samen een andere visie geven op dezelfde situatie. Opeens weet je wat je kunt doen om minder klem te zitten in je eigen patroon. Is het zo eenvoudig? Ja, het is eenvoudig te bedenken maar iets moeilijker om ook echt toe te passen.

Een openbaring! Hier kan ik wat mee!
Maartens reactie na ons gesprek: ‘Vieve, het is een openbaring. Serieus! Hier kan ik wat mee!²

Herken je iets in de beschrijving van Maartens’ issues?
Voel je je tekort schieten als iets minder-dan-perfect is? Heb je een hekel aan hulp vragen? Heb jij ook zo’n kritische stem in je hoofd? Dan heb je een goed recept voor burn-out te pakken. Het kan anders, echt waar. Leer om te werken op basis van je eigen waarden en prioriteiten. Maar kom in actie, wacht niet tot je op omvallen staat. Kom eerder! Als je nog energie en ruimte in je hoofd hebt, is de switch naar onafhankelijk werken gemakkelijker.

Je bent van harte welkom voor een gesprek over de mogelijkheden. Bel 06 52 372 572 of stuur een berichtje.

Graag tot ons volgend contact!

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

UIT DE OUDE BESCHUITBUS: DÉ TIP VOOR EEN EFFICIËNTE WERKDAG

Dé tip van Heldere Zaken 1.0 voor een efficiënte werkdag.
Van lang geleden, toen ik nog trainingen in timemanagement gaf. Werkt nog steeds!

Update: de ‘beschuitbus met ballen’ heeft inmiddels een nieuwe eigenaar.

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

“Nou Vieve. Luister ‘s. Ik vind het niet prettig dat je het woord ‘gedoe’ zo vaak gebruikt. Het is negatief en het roept vervelende associaties op.”
“Hoe noem jij het dan, als er weerstand is?”
“Ik noem het liever uitdagingen-waar-we-voor-staan of zaken-die-nog-aandacht-behoeven.”
“Aha. En dat werkt beter?”
“Ja. Vind ik wel. We moeten positief blijven.”

Ik wil het liefst met iedereen in gesprek over gedoe op het werk – waarom het begint, hoe we het aan de gang houden en waarom het zo moeilijk is om te doorbreken. En ook wat je zelf er aan kunt doen.  Bijna met iedereen dan. Want met deze mijnheer… pffft.

En toch. Graag zou ik het willen met ‘m willen hebben over zijn drie denkfouten over gedoe: 

Denkfout 1: Het gedoe, dat zijn de anderen
Nee hoor. Gedoe, dat hebben we allemaal op z’n tijd. De een meer dan de ander, maar ieder van ons kent het als z’n broekzak. Gedoe is negatieve energie zoals ergernis, teleurstelling, ontevredenheid, boosheid wat zich uit in gedrag als mopperen, zeuren, roddelen, te laat komen, stroperige vergaderingen, ‘ja zeggen en nee doen’. Het is een onderdeel van ieders leven en niet te vermijden.

Dat is trouwens helemaal niet erg. Gedoe maakt je attent op het verschil tussen realiteit en gewenste situatie en motiveert je om er iets aan te doen. En daarnaast geeft het wat te praten, je vindt gelijkgestemden, er komt vaak een hoop humor uit voort…
Tot je er echt last van hebt. Dan is het een energielek van hier tot Tokio en ben je blij als je weet wat je eraan kunt doen. Maar daarvoor moet je het wel eerst je eigen aandeel willen zien!

Denkfout 2: Gedoe wordt minder door het kleiner of mooier te maken.
Helaas, werkt niet. ‘Zaken-die-nog-aandacht-behoeven’ – het is mooipraterij. En dingen mooier voorstellen dan het is, is de ideale voedingsbodem voor… ja, voor nog veel meer gedoe! 
Gedoe gaat niet weg door het minder belangrijk te maken of net te doen of het er niet is. Juist niet. Hoe minder het gedoe er mag zijn, hoe groter het wordt. Het wordt dan een veenbrandje in de organisatie: aan de buitenkant niks aan de hand, van binnen smeult er van alles.

Denkfout 3: Eerst de belangrijke zaken, daarna het gedoe
Geen handige strategie. Gedoe ís belangrijk. Is er weerstand op wat dan ook? Dan zit het alles op de werkvloer in de weg. Gewone gesprekken krijgen een extra lading. Overleggen gaan stroef. Emoties zitten hoog. Zelfs koffie halen kan een dingetje worden. Hoe meer gedoe, hoe minder lekker de samenwerking, hoe slechter de resultaten. Maak van gedoe altijd een prioriteit, naast de inhoudelijke zaken.

Niet gelukt
Ik heb de mijnheer van bovenstaande uitspraak niet kunnen overtuigen van mijn visie op gedoe. We hadden allebei niet zo’n zin om naar elkaar te luisteren.

Wil jij wél meer weten over gedoe en hoe het aan te pakken?
Misschien is dit iets voor je: op woensdag 12 juni 2019 geef ik een workshop ‘Gedaan met gedoe’. Van 09.00 uur tot 12.30 uur buigen we ons met een man of acht over gedoe: wat is het, hoe ontstaat het, hoe blijft het aan de gang en natuurlijk: hoe pak je het aan op een manier die bij jou past. Dat laatste is heel belangrijk, want als het niet past dan begin je er sowieso niet aan, toch?

Het nieuwe aan deze workshop: neem je eigen praktijkvoorbeeld mee. Kun je er daarna meteen mee aan de slag.

Meer info en inschrijven? Klik hier.

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Lex is een boeiende man met een opmerkelijke loopbaan. Begon als ‘extra handjes op de werkvloer’ en klom op tot lid van het managementteam van een prachtbedrijf. Ze kunnen alles en doen het onmogelijke – zulk werk. Hij is er trots op.

Het lijkt het alsof het hier allemaal lekker voor de wind gaat. Maar als je achter de façade van ‘alles helemaal prima hier’ mag kijken, zie je hoe wankel het is.

Wat is er mis?
Zoals vaak zit ook hier het probleem in de onderlinge communicatie en samenwerking. Het loopt stroef tussen Lex – of liever: het hele managementteam – en de eigenaar van het bedrijf.

Eigenaar Olivier is een grote naam in de markt. Jaren geleden begon hij de zaak met flair en visie en hij maakte het tot een succes. De keerzijde: het is zo groot geworden, het is niet meer in z’n eentje te bestieren. De oplossing wordt gevonden met hulp van een consultancybureau. Er komt een managementteam  – met onder andere Lex – en de leden zullen gezamenlijk de taken en verantwoordelijkheden verdelen en dragen. Top! Een hele goede zet voor de continuïteit en helderheid, klaar voor de toekomst.

Op papier dan, de praktijk blijkt weerbarstiger.

Want Olivier is gewend om in z’n eentje te beslissen –  en blijft dat doen. Hij doorkruist planningen met nieuwe offertes voor giga-projecten, koopt zonder overleg producten in en passeert links en rechts zijn managementteam. Lex spreekt Olivier er op aan, er vallen harde woorden. Resultaat: Kwaaie koppen en niks opgelost.

Lex’ frustratie is groot. “Wij zijn klapvolk, we dragen de verantwoordelijkheid maar ondertussen hebben we niks te zeggen! Ik heb alles geprobeerd om hem bij zinnen te krijgen, maar niks helpt. Hij luistert toch niet. Naar niemand. Weet je wat, laat dan ook maar. Zoek het maar uit met je toko, als het moet ben ik zo vertrokken”.

Dit is de situatie als Lex door een vriendin wordt mee getroond naar de masterclass ‘Boost je Communicatie’ van Heldere Zaken. Herkenning! Lex realiseert zich dat dat hij ook een rol heeft in deze moeilijkheden én dat er andere opties zijn dan de twee uitersten: vechten of vertrekken. Opeens is er zicht op een andere uitkomst.

Kort na de masterclass zijn we gestart met een Heldere Zakentraject en vier maanden later is het al weer afgerond. Klare taal voor moeilijke processen, dat geeft inzicht en opties om het anders aan te pakken. Lex heeft het snel door, past het meteen toe. Met resultaat.

“Ik heb heel veel geleerd over mezelf en over hoe ik communiceer”

Na afsluiting van het Heldere Zakentraject heb ik Lex een aantal vragen voorgelegd. Onderstaand vind zijn reactie.

“Inderdaad huppetee voorbij! Voordat ik zoals je van me gewend bent kort en bondig op je vragen een antwoord zal geven eerst even dit. Ik heb veel opgestoken van onze gesprekken en heb van jou erg veel geleerd over mezelf, over hoe ik communiceer en ook over hoe anderen communiceren. Ik neem dit mee in mijn verdere beroeps/privé leven als een tool om op een betere/heldere/constructievere manier te communiceren. Dat staat hier nou maar ik bedoel misschien nog wel eerder ”te zijn” je bent namelijk een betere gesprekspartner als je leeft wat je zegt en omgekeerd dit heb ik denk ik de afgelopen weken geleerd/ingezien. Waarvoor dank!”

Wat was de aanleiding om te starten met het Heldere Zakentraject?  
“Een ochtend ‘Boost je Communicatie’ bij jou op kantoor.”

Welke drie dingen vond je het meest waardevol aan ons traject en de werkwijze?
“Je energieke manier van communiceren, het uitdiepen van problemen/stellingen wetende dat er altijd keuzes zijn ook als je ze even niet ziet.
Het kunnen herkennen van de Dramadriehoek is voor mij erg belangrijk gebleken in de wetenschap dat niet alles van mij hoeft te komen. En dat het helpt als ik zeg wat iets met me doet en waarom ik doe wat ik doe. Dan wordt het gemakkelijker voor mezelf en voor de ander en bereik ik sneller wat ik wil.”

Wat was nou precies dat ‘ene’, die opmerking of uitleg of iets anders, wat voor jou het verschil maakte?

  • De wet van Sinterklaas
  • Je mag overal op terug komen
  • Het is zoals het is!

Wat heeft het traject concreet opgeleverd?
“Ik kan nu beter bepalen welke verantwoordelijkheid bij wie hoort. En weet nu wanneer ik iets zal bespreken of wanneer ik het laat gaan. En als ik het dan zeg, ben ik helderder en geef ik beter aan wat ik bedoel en waarom. Ik heb meer overzicht. Ik ben rustiger nu, word niet meer zo boos.”

Welk cijfer zou je het traject willen geven (van 0 tot 10)?
“Een acht – er is immers altijd ruimte voor verbetering toch 😉 “

Zou je anderen aanraden met mij te werken? Kun je aangeven waarom? Is er iemand die je nu in gedachten hebt?
“Zeker weten, ik denk op dit moment aan Olivier, denk alleen niet dat hij er voor in is.”

Tot zover het relaas van Lex.
Herken je iets in zijn ervaring? Wil je ook beter begrijpen hoe je zelf in elkaar zit, hoe jij communiceert en waarom anderen op je reageren zoals ze doen? En hoe dat effectiever kan, zodat het allemaal wat rustiger en gemakkelijker loopt in je leven en werk?

Kijk op www.heldere-zaken.nl voor meer info. Of mail me, dan plannen we een (bel-)afspraak in.

(afbeelding: pixabay.com)

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Gelijkwaardigheid. Het blijft een dingetje.

Zowat iedereen is het eens met ‘we zijn allemaal gelijk’, maar dat betekent niet dat ‘gelijkwaardig doen’ normaal is. We hebben nogal wat overtuigingen waardoor we haast zonder nadenken een ondergeschikte houding aannemen of ons juist dominant opstellen.

Deze week kreeg ik een voorbeeld van hoe het ook kan: Communicatie zonder gedoe – zonder op de verschillen tussen ons te letten. Daar kan ik zo van genieten!

Ik zal het vertellen. Benieuwd of het jou ook zo raakt.
Komt ie:

Onverwachte gelijkwaardigheid

“Ik denk achttien euro” zegt hij. We staan bij de betaalautomaat van de Haagse Torengarage, waar m’n auto een paar uurtjes heeft gestaan.
“Achttien?!” schrik ik. “Nee toch zeker.”

De man richt zich al weer naar voorbijgangers. “Alle beetjes helpen. Alle beetjes helpen”. Het is een zwerver en dat is ie niet sinds gisteren. Vettig en viezig, ingevallen gezicht, veel te grote jas.

Ik moet €16 aftikken voor het huren van een paar vierkante meter voor een paar uurtjes.
Wow.

Naast me: “Alle beetjes helpen”.
Ik zoek wat ik heb aan kleingeld, geef €2 en krijg een grote grijns terug.

“Zie je, nou is het toch achttien euro!”

OH GEWELDIG! Deze man made my day!
Want: niks dankjewel, niks sorry dat ik hier sta, geen onduidelijk mompeltje of iets anders waarmee hij zich klein maakt. En ook niet opdringerig of vervelend. En ook niet ‘zooo, die buit is binnen, wegwezen’.

De man ís er gewoon. Neemt zijn ruimte in. Reageert op wat zich voordoet, is vriendelijk, maakt een klein grapje. Daarmee nodigt hij mij uit voor gelijkwaardigheid. Ondanks zijn situatie, mijn situatie, onze verschillen.

I really really love it!

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Gedoe, dat doe je niet in je eentje. Er zijn altijd mensen die met je meedoen. Zo kun je als leidinggevende het inefficiënte gedrag van je medewerker in stand houden. Met de allerbeste bedoelingen natuurlijk, maar niet handig.

Lees maar mee, ik vertel je een voorbeeld uit mijn praktijk.

De dynamiek van de Dramadriehoek is niet zo onschuldig als het lijkt.

In gesprek met een teammanager Rob komt het gedrag van een van zijn medewerkers, accountmanager Felix, ter sprake.
Felix heeft een berg energie en hij werkt alsof zijn leven ervan af hangt: overal bovenop, intensieve gesprekken met klanten, meteen doorkoppelen naar de binnendienst. Schiet op! In één moeite door Marketing inschakelen voor een dringend klusje. Nog eens bellen als het niet snel genoeg gaat. En dat alles op vriendelijke toon, maar wel met zo’n dwingend randje. Objectief is er niet veel op hem aan te merken, maar toch…. je voelt aan alles dat Felix vindt dat iedereen tekort schiet. Dat het beter moet, sneller, professioneler. En aan hem ligt het niet.

Felix belt Rob om ‘leeg te lopen’.

Zeker drie keer per week belt Felix naar zijn teammanager om, zoals hij het noemt, ‘leeg te lopen’. Dat gaat telkens op dezelfde manier: hij belt als ie aan t eind van de dag in de file staat. Dan volgt een lange monoloog waarin Felix iedereen waarmee hij te maken heeft grondig affakkeld. Sukkers zijn het, te stom om voor de duvel te dansen, welke gek heeft die mensen aangenomen, dumpen die handel, enzovoort enzovoort.

Niemand weet het, van die leeglooptelefoontjes.

Rob schaamt zich ervoor.  Dat dit zo gaat, dat hij het toelaat.  Hij vertelt het tegen niemand. En hij zit ermee in zijn maag. Want Rob…

  • voelt de urgentie: Felix heeft deze uitlaatklep echt nodig om een beetje mentaal stabiel te blijven.
  • is bezorgd: wat gebeurt er als Felix deze energie meeneemt naar huis, naar zijn vrouw en kinderen? Rob wil niet denken aan wat er dan kan gebeuren.
  • herkent deze negativiteit van vroeger… hij weet dat dit je helemaal kan opvreten van binnen.
  • voelt zich gebruikt! – ‘ga ff lekker tegen een ander aan zeiken, man!’ – zou hij willen schreeuwen. Maar dat doet ie niet, want wat zou er dan gebeuren?
  • voelt zich machteloos. Wat moet ie doen? Hoe kan hij Felix helpen? Want dit gaat nog eens fout, vandaag of morgen. En hij is een van de weinigen die weten hoe het zit.

Rob voelt zich erg betrokken en verantwoordelijk voor de situatie. Alsof hij de enige is die het verschil kan maken. Natuurlijk weet hij dat hij zo het gedrag van Felix in stand houdt. Maar wat kan hij anders?
Hij heeft al verschillende keren gezegd dat hij naar een psycholoog zou moeten gaan. Daar wil Felix niets van horen.

Heftig he, die spanning op deze werkrelatie. Voel jij ‘m ook?

Dit is geen simpel Dramadriehoekje – hier wordt gevaarlijk Spel gespeeld. Hier spelen grote belangen. Die van de zaak, van de klanten, van de collega’s, maar ook de mentale en fysieke gezondheid van Felix. En de belangen van zijn gezin. Rob heeft hiervoor de verantwoordelijkheid genomen en ziet geen andere oplossing dan te blijven luisteren naar de gefrustreerde telefoontjes.
Dit patroon is diep ingesleten. Zolang Felix blijft bellen en Rob blijft luisteren wordt het niet beter – en hopelijk ook niet slechter. Maar hoe moet het dan verder? Rob’s bezorgdheid is groot. En hij is boos. Boos op Felix omdat ie telkens zo losgaat én boos op zichzelf. Dat hij het niet beter kan dan dit. En zich als pispaal laat gebruiken.

Laten we het eens ontrafelen.

Samen leggen Rob en ik de puzzel: wat is het patroon in de Dramadriehoek, wie pakt welke Rol? Wie neemt wiens verantwoordelijkheid over, welke miskenningen zijn er? Wat is de onuitgesproken, verborgen boodschap? Hoe wordt de Dramadriehoek hier gestart?

Het uitwerken van de Dramadriehoek biedt handvatten.

Zodra Rob weet wat de dynamiek precies is, weet hij waar hij ‘m zelf aan de gang houdt. Zo kan hij er bewuster mee omgaan en wordt het patroon minder automatisch gestart. We werken de opties die Rob heeft, hoe hij kan begrenzen en hoe hij Felix kan aanspreken op zijn gedrag en daarmee de verantwoordelijkheid weer teruggeeft uit aan de hand van de Heldere Driehoek.

Wat ik met Rob besprak:

Het uitwerken van de dynamiek van de dynamiek in de Dramadriehoek is een puzzel. Er zijn zoveel stukjes, zoveel nuances, overtuigingen en gedrag dat automatisch start. Het is wat lastig om dat hele beeld hier te beschrijven. Ik zal een tip van de sluier oplichten:

De Rol die Felix aanneemt is de Aanklagerrol – dat is logisch he. Maar Felix is ook Slachtoffer – hij ziet geen ruimte om de situatie te veranderen, om zelf zijn invloed te nemen. Een Slachtoffer is erg gericht op alles wat fout gaat en niet op de lange termijn, op dat wat hij graag wil bereiken. Je zou het misschien niet verwachten maar Felix neemt ook de rol van Redder. Dat doet hij door niet met de betrokkenen te bespreken wat hij vindt en er – op zijn manier – het beste van te maken. Hierdoor miskent hij de ander en neemt hij meer verantwoordelijkheid dan hem toekomt.
Als reactie op Felix’ communicatie (zowel verbaal als non-verbaal) schiet Rob in de Redderrol door hem een luisterend oor te bieden en zo al die negativiteit een beetje te laten wegstromen. Een andere redenen voor de rol van Redder zijn de grote belangen die meespelen: voor het bedrijf, voor het gezin en de gezondheid van Felix. Dit alles maakt dat Rob veel verder gaat dan hij eigenlijk zou willen. Hij neemt zo verantwoordelijkheid over. Natuurlijk is Rob ook Aanklager: hij heeft heel wat oordelen over de gang van zaken. En Slachtoffer is hij ook: hij ziet geen mogelijkheid om de gang van zaken te veranderen.
Zo zie je: samen doen Rob en Felix een dansje door alle hoeken van de Dramadriehoek.

Er is nog veel meer te ontdekken in deze situatie.

Over zegelboekjes inleveren (onevenredig boos worden op degene die dan toevallig iets fout heeft gedaan), over symbiose (elkaar aanvullen in de ellende), over diverse gradaties van Spel. En over andere opties zoeken. Maar kort gezegd komt het hier op neer: Spel in de Dramadriehoek is herkenbaar aan ‘Ja zeggen, nee doen’. Dat is hier wel heel duidelijk. Een ander symptoom is ook helder: in de Dramadriehoek zie je maar één optie, en dat is doorgaan met hoe het nu gaat. Precies wat Rob voelt. En Felix ook.

Herken je iets in dit relaas van Rob en Felix?

Als je meer wilt weten over de dynamiek in de Dramadriehoek ben je van harte welkom bij de workshop ‘Boost je communicatie’ waarin in de dynamiek van de Dramadriehoek en de Heldere Driehoek uitvoerig uit de doeken doe. Het is voor een zacht prijsje en voor iedereen toegankelijk. Je bent van harte welkom. Voor info zie https://bit.ly/2x3330O.

 

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]

Koe Hermien houdt de gemoederen nogal bezig.
Hermien is dat eigenwijze beest dat zich niet willoos het slachthuis binnen liet voeren. In plaats daarvan nam zij de benen en verstopte zich in de bossen bij Deventer. Haar partner in crime, koe Zus, liet zich wél vangen en dus zwerft Hermien al zeven weken in haar uppie door het bos en is iedereen te slim af. Wat jagers, slagers en dierenartsen ook bedenken – zij laat zich niet pakken. Dat is een knap staaltje koeienslimheid.

Nu struinen er vrijwilligers door de bossen om haar te vangen, worden er lokkoeien uitgezet, heeft iedereen een mening en start de Partij voor de Dieren een crowdfundingactie waarmee al bijna een halve ton bijeen is gebracht. Daarnaast is Twitter verrijkt met prachtige haghtags als #FreeHermien, #Cowfunding en #MeKoe.

We zijn er maar druk mee. Waarom spreekt ze ons zo aan?

Nou, omdat Hermien iets heel bijzonders deed: zij verliet haar kudde.

Iets wat tegen ons (en ook tegen haar!) gevoel ingaat. Wow! Dat is niet niks, dat is een stap met grote consequenties. In de kudde is het een stuk veiliger dan daarbuiten. Koeien beschermen zich tegen gevaar door in een groep te leven. Een moderne Nederlandse koe heeft niet zoveel natuurlijke vijanden – maar weet Hermien dat?

En dat geldt precies zo voor ons mensen. Ook wij vinden het heerlijk comfortabel in onze groep.

Het is er bekend, je hoeft er niet over na te denken, weet wat er van je verwacht wordt, het biedt structuur en een identiteit. Je begrijpt de grappen en de gevoeligheden van jouw ‘kudde’. En zelfs als het maar net goed genoeg is en er veel te klagen valt, is het niet gemakkelijk om de groep te verlaten. Een andere baan zoeken, breken met je relatie, ontslag nemen en voor jezelf beginnen: dat doe je niet zomaar. Je wikt en weegt. En je denkt: Is het nou echt zo erg of houd ik het nog wel even vol?

Mensen dromen over vrijheid en onafhankelijkheid: het trekt ons en we zijn er bang voor.

Want hoe zal het zijn daar, als je op jezelf aangewezen bent? Het is als de olifant aan het paaltje. Eén stap en je bent vrij, maar toch blijf je waar je bent. Alsof je gevangen bent, alsof je niet zelf kunt beslissen en afhankelijk bent van de groep*.

Koe Hermien waagde de sprong naar onafhankelijkheid en vrijheid.

Haar vlucht spreekt zo tot onze verbeelding, we vinden dat zo’n verlangen naar autonomie beloond moet worden. En zo wordt er veel geld wordt bijeengebracht voor een plek in een koeienrusthuis. Nou maar hopen dat zij dat ook een goed alternatief vindt.

Het lijkt wel een trend. In Polen was er ook een koe die het aandurfde om haar kudde te verlaten. Zij ontsnapte van een boerderij en werd na wat omzwervingen opgenomen in een vervangende groep: een kudde wilde bizons.
En ook dat is wat wij doen – we verlaten de ene groep en gaan op zoek naar een andere.

Ergens bij horen, niet alleen zijn, bevestigd worden in je bestaan:

dat is wat ons ten diepste drijft en wat het zo moeilijk maakt
om het stuur van je leven om te gooien.

Voel jij je ook wel eens als Hermien? Voel je je klem zitten, wil je wel graag iets anders maar je weet niet hoe? Wil je de stap van afhankelijkheid naar meer onafhankelijkheid maken, zelf de regie over je leven nemen?
Ik help je om je belemmerende patronen te onderzoeken en andere keuzes te maken. Lekker praktisch en concreet.

Kijk voor een eerst indruk op www.heldere-zaken.nl of bel 06 52 372 572. Mailen kan ook: vieve@heldere-zaken.nl

* Marc Oonk van Mensiumgroep schreef hier een mooi stuk over, hoe zij werken met olifantjes. Lezen?

Met dank aan  Foto Hissink, voor de foto.

De Heldere Zaken updates in je mailbox? Schrijf je hier in.

[yikes-mailchimp form="1"]